«Formed a band, yeah we formed a band» ξεστόμιζε δεικτικά και με υπερχειλίζοντα αυτοσαρκασμό ο προ εξαετίας debutant των art-wavers Art Brut Eddie Argos, μετερχόμενος των εκφραστικών μέσων που είχαν ήδη παγιώσει σχήματα όπως οι Franz Ferdinand και οι Bloc Party –με ανέλπιστα υπερθετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς. Σε παρόντα χρόνο, δοθέντος ότι είναι βάσιμες οι αναφορές στο προσωπικό τoυ blog για συμμετοχή σε οχτώ μουσικά projects, ο Βενιαμίν αυτών τον βρίσκει σε καζαμπλανικό ενσταντανέ με τη συμβία του Dyan Valdes των Blood Arm (βλέπε την βινιέτα του εξώφυλλου) αντάμα με σκωπτική βιρτουοζιτέ, υπηρετούσα έναν ευγενή σκοπό: να λευκάνει τις κηλίδες που υποτίθεται αμαυρώνουν την τεσσαρακονταετή (και πλέον) ιστορία της popular μουσικής όπως την γνωρίζουμε, θέτοντας το χονδροειδές του δάχτυλο επί των τύπων των ήλων σε έργα των Michael Jackson, Bob Dylan, Frank Sinatra, Avril Lavinge και δεν συμμαζεύεται.
Fixing The Charts λοιπόν, με την υπογραφή Everybody Was In The French Resistance...Now! και με αναγραμματισμούς στους τίτλους, επανανοηματοδότηση στο περιεχόμενο και σπιντάτο indie-pop περίβλημα. Απώτατος σκοπός η απομυθοποίηση προσώπων και παγιωμένων καταστάσεων ιδωμένα από τη σκοπιά του «μέσου ανθρώπου», με όπλο την οξυδέρκεια και το χιούμορ. Με αυτή την λογική οι Argos και Valdes στρέφονται κατά της αντροχωρίστρας Avril Lavinge στο single “G.I.R.L.F.R.E.N (You Know I've Got A)», κι έτσι περιγράφουν μια μίνι Οδύσσεια για το μπάσταρδο του Jacko στην ντισκοτέκα του “Billie's Genes” –αχρείαστο να παραθέσω τον πρωτότυπο τίτλο. Αδυνατούν να πρωταγωνιστήσουν στην τελευταία σκηνή του πικρού χωρισμού, επαιτώντας και τέταρτη πράξη, ειδεμή «we'll spy each other through Myspace and Facebook» (“Think Twice It's Not Alright” αντί για την ορθόδοξη απόδοση του Dylan), ενώ στο “Coal Digger” (αντί για “Gold Digger” του Kanye West) η καθημερινότητα της εργατικής τάξης του μπλε κολάρου τοποθετείται στις ξεκαρδιστικά γλυκόπικρες διαστάσεις της («See that ambitious look in my eyes/ this week I mop floors, next week I make fries»).
Αφήνοντας κατά μέρος τα πρώτα ανθυπομειδιάματα που προκαλούν οι παραφράσεις και οι σκαμπρόζικες διαστρεβλώσεις –από τα οποία δεν γλιτώνει ούτε το παλιό καλό “Walk Alone” των Gerry & The Pacemakers– το υλικό των Argos και Valdes στο Everybody Was In The French Resistance...Now πρότζεκτ πάσχει από έλλειψη φαντασίας και δυναμικής, με τα περισσότερα τραγούδια να ολισθαίνουν προς μετριότατες απομιμήσεις radio-friendly Motown επιτυχιών. Αναμφίβολα ο Eddie Argos είναι ένα μελετημένα anti-pop κοφτερό μυαλό, ένας ημι-συμβατικά αχαλίνωτος performer ο οποίος παρατηρεί σε βάθος και αυτοσαρκάζεται κατά το δοκούν. Μόνο που μακριά από το μόρφωμα των Art Brut ρίχνει χαμηλά τον αρτιστικό πήχη, τόσo ώστε η sung/spoken word μανιέρα του τον κάνει να ακούγεται έως και...βαρετός. The joke's on you.
