Όταν, για τις ικανότητές σου ως παίχτη του μπάσου σε όλες τις ηλεκτρικές και ακουστικές του εκφάνσεις, σε επιλέγουν μουσικοί όπως η (κάποτε αναπάντεχη) Laurie Anderson, ο (ακαδημαϊκός) Allan Holdsworth, ο (πρίγκηψ του ανατολικού μινιμάλ) Ryuichi Sakamoto και ο (Dorian Grey του σύγχρονου κόσμου) David Sylvian, μάλλον είσαι ένας άνθρωπος που έχεις εντρυφήσει τόσο στη σκηνοθεσία του οργάνου, ώστε πας παραπέρα από τον χαρακτηρισμό «καλός session μουσικός». Και, καταπώς φαίνεται από το Seria, ο Skuli Sverrisson είναι όχι μόνο άξιος μουσικός, αλλά και συνθέτης.
Το Seria του 2006 τιμήθηκε ως καλύτερος δίσκος στα Ισλανδικά Μουσικά Βραβεία εκείνης της χρονιάς, αλλά μόλις φέτος απόκτησε διανομή και στη χώρα μας, καθώς η εταιρεία 12 Tonar δεν αντιπροσωπευόταν επισήμως εδώ. Ειλικρινώς όμως, τα 4 αστέρια τα κότσαρα ακούγοντας μόνο τον δίσκο και ανιχνεύοντας το όνομα του Sverrisson σε παλαιότερα πονήματα του David Sylvian, χωρίς να έχω κατά νου υποψηφιότητες και απονομές βραβείων. Γιατί είναι τέτοια η ατμόσφαιρά του, ώστε δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Και από τις λίγες φορές που η παραγωγή δεν βοηθάει μόνο στην ανάδειξη των συνθέσεων, μα αποδεικνύεται ισότιμης αξίας με αυτές –συνήθως, αν προσέξετε, τα τελευταία χρόνια συμβαίνει το πρώτο. Ο τρόπος με τον οποίο επικεντρώνονται στα αυτιά αυτές οι θαυμάσιες ακουστικές κιθάρες, τα παραγόμενα ηχοτοπία, οι διαφορετικές (όχι, δεν είναι της Bjork!) φωνές, το μπάσο κλαρινέτο του Anthony Burr (άλλος ένας εξαιρετικός παίχτης στη συζήτηση μας), τα φωνητικά της Laurie Anderson (που για χάρη της θαρρείς ο Sverrisson βάζει drum machine στο “One Night Of Swords”), αλλά κυρίως η φωνή της Olof Arnalds (επίσης στη βιόλα) οδηγούν πέρα από οποιαδήποτε ετικέτα και μας θέτουν απλά τον όρο «σύγχρονη παγκόσμια μουσική» έμπροσθέν μας –είναι αδύνατον, πέρα από κάποιες παγωμένες νότες, να ορίσεις την εντοπιότητα του δίσκου. Και αυτό αποτελεί επιπρόσθετο στοιχείο που τον καθιστά θαυμάσιο.
Μην παραξενευτείτε λοιπόν αν ακούσετε φτερούγισμα πτηνών –σε εντελώς φαντασιακό επίπεδο– κατά την ακρόαση του Seria του Sverrisson. Μην απορήσετε ακόμα και αν σκεφθείτε με τελείως διαφορετικό τρόπο ζητήματα τα οποία σας απασχολούν –και αυτός ο νέος τρόπος θα είναι πιο ψύχραιμος και στωϊκός. Ο δίσκος αυτός έχει φτιαχτεί πέρα από βιασύνες κι από κοινότοπες και βαρετές ματαιοδοξίες. Είναι φανερό το σκήπτρο του δημιουργού του, ενόσω περίτεχνα εποπτεύει το πώς εκτελούνται οι ιδέες του από τις ομοτράπεζούς του μουσικούς. Αλλά, με τον ίδιο τρόπο, καθίσταται φανερή και η εργασία που έγινε από τον ίδιο τον Sverrisson όταν άκουσε την προσφορά των καλεσμένων του στο Seria. Είναι προφανές, για όσους ξέρουν έστω και λίγο από ηχογραφήσεις συνθετικότητας και όχι γραμμικότητας, ότι ένας συνθέτης δεν είναι εργολάβος ή εργοδηγός. Ο Sverrisson λοιπόν άκουσε πώς ερμηνεύθηκε το πόνημά του κι εμπνεύσθηκε ακόμα περισσότερο κατά τη διάρκεια της μίξης. Γι’ αυτό και ετούτος ο δίσκος αποπνέει μία σπάνια ηρεμία. Ακριβώς επειδή το μοναδικό πράγμα που έχει να αποδείξει είναι ο μεταξύ των μουσικών (αυτο)σεβασμός. Σπάνιο έως και σχεδόν ακατόρθωτο στις ημέρες μας…
