Το τελευταίο διάστημα, τρεις δίσκοι του Vic Chestnutt έχουν προστεθεί στη δισκοθήκη μου. Ο πρώτος είναι το At The Cut, το ύστατο προσωπικό του άλμπουμ, κυκλοφορημένο στην Constellation και ηχογραφημένο παρέα με τους Καναδούς φίλους του μουσικούς που συχνάζουν στο περιβόητο πλέον στούντιο Hotel 2 Tango. Το να το πάρω ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, ως φόρο τιμής προς μια φιγούρα η οποία μπορεί να μην άλλαξε τον κόσμο μου, αλλά γνώριζα ότι υπήρχε κάπου εκεί έξω και έβγαζε από καιρό σε καιρό δίσκους έντονης συναισθηματικής φόρτισης, που άλλοτε μου φαίνονταν βαριοί και λίγο βαρετοί, κι άλλοτε τους άκουγα θαυμάζοντας τον μοναχικό και απόλυτα προσωπικό δρόμο που τραβούσαν. Ο δεύτερος είναι το σάουντρακ της γερμανικής ταινίας Mitte Ende August, όπου τα απρόοπτα στη σχέση ενός ζευγαριού που αποφασίζει να πάει να ζήσει στην ύπαιθρο ντύνονται με τραγούδια τα οποία μοιάζουν να μαζεύουν τα θραύσματα των εύθραυστων μεταξύ τους αισθηματικών ισορροπιών. Και ο τρίτος το Skitter On Take-Off, γραμμένος από τον Vic Chestnutt και ηχογραφημένος με την παρέα των Jonathan Richman στην κιθάρα και στο αρμόνιο και του Tommy Larkin στα ντραμς.
Ποιος να το περίμενε! Ο Jonathan, αυτό το αιώνιο παιδί που δεν λέει να πάρει τα πράγματα στα σοβαρά, πέφτει στα «σκληρά» κι ηχογραφεί μαζί με τον άρχοντα μιας εξέχουσας σκοτεινιάς, μιας αβάσταχτης θλίψης η οποία έφτασε τελικά να συνθλίψει και τον ίδιο... Ακόμη και με τη συμμετοχή των Richman και Larkin, όμως, ο δίσκος βγαίνει απίστευτα ελλειπτικός: η κιθάρα που πρωταγωνιστεί είναι και πάλι εκείνη του Chestnutt, ενώ έρχονται στιγμές όπου αναρωτιέσαι πού να βρίσκονται οι δύο φίλοι του. Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Richman: «Ο ντράμερ μου Tommy Larkins κι εγώ βρισκόμασταν σ' ένα βαν και διασχίζαμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως κάνουμε δύο-τρεις φορές τον χρόνο περιοδεύοντας σε κλαμπ, και είπα: «νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε την παραγωγή στον επόμενο δίσκο του Vic Chestnutt». Κι εκείνος μου απάντησε ότι πίστευε το ίδιο. Και οι δύο σκεφτόμασταν ότι ο τρόπος να αισθανθείς σαν ακροατής τον Vic ήταν να ακούσεις τον Vic και μόνο – καθόλου ενορχηστρώσεις, καμία φιλική συμμετοχή από άλλους κιθαρίστες, καμία επιπλέον πινελιά ή οτιδήποτε άλλο που να σκεπάζει τη φωνή ή την ποίησή του. Το δικό του παίξιμο στην κιθάρα είναι αυτό που ακούτε στην ηχογράφηση επειδή θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται καμία βοήθεια... Πολλά από τα τραγούδια αποτελούν ολοκαίνουργιο υλικό – λίγες ώρες παλιό ή τραγούδι που γεννιόταν ακριβώς εκεί, την ώρα που το τραγουδούσε».
Πρόκειται για έναν από τους πιο «γυμνούς» δίσκους του Chestnutt, λιτά σκίτσα ήχου που μπορούν να σε αιχμαλωτίσουν χωρίς σχεδόν να περιέχουν τίποτα... Έτσι δείχνουν τουλάχιστον, γιατί σαφώς και υπάρχει πολύ ψαχνό εντός για όποιον θέλει να το ψάξει. Είναι μουσική η οποία απαιτεί απόλυτη προσήλωση και ψυχικό δόσιμο, ώστε να εισπράξεις το αντίστοιχο δόσιμο του Chestnutt. Τώρα μάλιστα που γνωρίζουμε την κατάληξη του καλλιτέχνη, μπορούμε ίσως να δούμε πέρα από επιφανειακές αναγνώσεις των τραγουδιών. Ίσως να είναι η ώρα να εκτιμήσουμε δηλαδή ακόμη περισσότερο τον Vic Chestnutt. Όχι ότι δεν το κάναμε ενόσω βρισκόταν εν ζωή, αλλά οι χαμηλοί του τόνοι δεν τραβούσαν εύκολα το βλέμμα μας. Τώρα μπορούμε να αντιληφθούμε το πώς η κοντά στη σιωπή μουσική του ήταν εν τέλει εκκωφαντική...
