Ο Alasdair MacLean απόδειξε ότι διαθέτει εκείνα τα γονίδια indie-λιντζέσιας τα οποία στα ’00s δημιούργησαν το έδαφος για την επιτυχή πορεία σχημάτων όπως οι Clientele. Θα μου πεις ότι, πέραν του πολύπλευρου ταλέντου του (μουσική, στίχοι, ζωγραφική), ίσως είναι κι αυτή η περίοδος που όλα στη μουσική τείνουν να γίνονται «ισοτόπι». Ωστόσο, αρκετά χρόνια μετά την ίδρυση του γκρουπ και (ουσιαστικά) δέκα χρόνια από το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, απολαμβάνουν ακόμα μια αξιοπρεπή θέση στα δρώμενα. Βρετανικό αμιγώς στιλάκι, επιτυχία κυρίως όμως στην άλλη άκρη του Ατλαντικού… Στο Bonfires On The Heath, οι Clientele παίζουν με άνεση, αποδίδουν καλή μουσική και δεν διστάζουν να πατήσουν κι ένα pause στους δημιουργικούς τους ορίζοντες. Κοινώς, δεν εξαντλούν τα ηχητικά τους μονοπάτια μέχρι ρανίδος – όπως άλλες φορές – μα, αντιθέτως, διατηρούν όλα εκείνα τα ρυθμικά τους τερτίπια (uptempo συνθέσεις μπολιασμένες στο φίλτρο μιας καλής pop ματιάς), καθώς και το υψηλό επίπεδο γραφής – πάντα επηρεασμένο από τις ποιητικές αναζητήσεις του κυρίου MacLean – τη λυρικότητα και το γνώριμο συναισθηματικό βάθος στη χροιά και στον τρόπο ερμηνείας.
Το Bonfires On The Heath, καθίσταται έτσι ένας δίσκος που ξεκαθαρίζει το τοπίο σε σχέση με προηγούμενες δουλειές, μιας και συνδυάζει το pop ηχόχρωμα με τη μελαγχολική αισθητική η οποία πλέον αποτελεί «στανταράκι» για την εν λόγω μπάντα. Αισθητικά ωστόσο καταφέρνει να σταθεί άξια στο πλευρό προηγούμενων δουλειών, χωρίς όμως να διαθέτει εκείνο το συγκλονιστικό σημείο που θα σε απογειώσει ή θα σου προκαλέσει πεδία περαιτέρω αναζητήσεων. Η μόνη κατ’ ουσία διαφοροποίηση εδώ, έγκειται στη χρήση μιας πιο βασισμένης στα έγχορδα ενορχήστρωσης. Μπαλάντες και κιθαριστικά σόλο (“Harvest Time”, “Tonight”), funky αίσθηση και ψυχεδελικά περάσματα στο “I Wonder Who We Are” και συχνές εναλλαγές ενέργειας (“Three Month Summers”) με χαμηλότερους τόνους στο τραγούδι (“Sketch”) αποτελούν τα κυρίαρχα δημιουργικά μοτίβα του έκτου δίσκου των Clientele, εναλλασσόμενα καθ’ όλη τη διάρκεια των δώδεκα συνολικά συνθέσεων.
Mε το ομολογουμένως πολύ όμορφο εξώφυλλο να σε παραπέμπει στην εποχή της Άνοιξης με τη σημειολογία του (μιας και αισίως μπήκαμε για τα καλά κι εμείς σε αυτή την εποχή), το πρόσφατο άλμπουμ των Clientele μάλλον σε παραπέμπει σε ένα παρατεταμένο, ζεστό Φθινόπωρο. Με όλη τη μελαγχολία και τη γενικότερη γεύση που σου αφήνει έτσι η εν λόγω δουλειά, αποτελεί ιδανικό άκουσμα για τέλη Σεπτέμβρη παρά για τα μέσα Απρίλη.
