Η τελευταία δισκογραφική δουλειά των VNV Nation αποτελεί έκπληξη, και δυστυχώς όχι ιδιαίτερα ευχάριστη. Το Of Faith, Power And Glory συνεχίζει το μονοπάτι που άνοιξε προ διετίας το Judgement, το μεταφέρει όμως σε άλλο επίπεδο. Ο τίτλος και μόνο, κι έπειτα η εισαγωγή, το εμβατηριακό “Pro Victoria”, δίνουν μια μικρή ιδέα για το πώς ηχεί το νέο πόνημα του Ronan Harris. Αυτή τη φορά ο Ιρλανδός αποφάσισε να υιοθετήσει πομπώδες ύφος, ρίχνοντας παράλληλα τα στάνταρ της μπάντας του σε κάτι πιο ευρέως αρεστό και πιο εύπεπτο. Συγκέντρωσε δηλαδή όλο τον δυναμισμό και την πυγμή του ώστε να διηγηθεί με όρεξη ιστορίες για πολέμους και νίκες και ήττες και θριάμβους. Πάντα είχε, βέβαια, μια τέτοια τάση (δεν επέλεξε τυχαία το όνομα VNV – Victory Not Vengeance – Nation), αλλά τώρα δόθηκε ολοκληρωτικά σ’ αυτό τον σκοπό.
Ακούγοντας κανείς το δεύτερο κομμάτι για πρώτη φορά, χωρίς να εμβαθύνει, θα σχηματίσει την εντύπωση πως το “Sentinal” είναι τυπικό VNV Nation και ότι στην ίδια συχνότητα θα εκπέμπουν και τα επόμενα. Κι έπειτα θ’ ακούσει την εισαγωγή του “Tomorrow Never Comes” και θα νιώσει το χαστούκι της αλλαγής (Άουτς! Τι ακούω; Soman; Όχι... Τiesto;! Τριπλοτσεκάρω το CD… κι όμως, λέει VNV Nation!). Το track όχι μόνο ξεφεύγει από την ΕΒΜ, μα προσπερνά τρέχοντας και το industrial, μεταπηδώντας κατευθείαν στα τρέντυ μπιτάκια, ενώ – και εδώ είναι το περίεργο – επιφανειακά θα φανεί ως τυπική τους σύνθεση, αγγίζοντας το “Chrome”. «Heaven help us, we ’ve lost control», ξεκινά ο Harris, σε πιο φλατ από ποτέ φωνητικά. Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ ότι ευτυχώς έχει αυτογνωσία... Και στη συνέχεια «...and the beat goes on». Είναι στίχος VNV τώρα αυτός; Προς Θεού, το τραγούδι είναι πολύ καλό και ρυθμικό και χορευτικό. Δεν αλλάζει όμως το γεγονός ότι ακούγεται σαν οποιοδήποτε τρέντυ club hit. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για το “Art Of Conflict”. Οπότε κάπου χάσαμε τη μπάλα... Κάπου εκεί που την έχασαν και οι Covenant.
Βέβαια στο Of Faith, Power And Glory υπάρχουν και άλλες δύο κατηγορίες τραγουδιών: Η μία αντιπροσωπεύεται από τα δύο τελείως pop “Defiant” και “Verum Aeternus” (το δεύτερο κάτι πάει να κάνει από άποψη στίχου), τα οποία θυμίζουν Apoptygma Berzerk εποχής Υοu And Me Against The World. Η άλλη είναι οι μπαλάντες, οι οποίες όχι μόνο δεν το σώζουν το θέμα, αλλά αποδεικνύονται ρηχές – το παραδέχομαι με πίκρα. Ο ρομαντισμός του “Darkangel” και του “Beloved” έχει εξαφανιστεί, το “Ghost” είναι σχεδόν αδιάφορο και το “From My Hands” ναι μεν κάτι αγγίζει ειδικά με το πιάνο, δεν φτάνει όμως ούτε κατά το 1/3 σε συναίσθημα και ψυχή το “Illusion”. Μόνο το “Where There Is Light”, το οποίο κλείνει τον δίσκο, θα έλεγα πως ξεχωρίζει κάπως από τα υπόλοιπα. Είναι κρίμα ότι μετά από ένα μόλις άλμπουμ χάθηκε παντελώς η ατμόσφαιρα του συγκροτήματος που, μια φορά κι έναν καιρό, έδωσε υπόσταση στον όρο futurepop.
Αν δεν το αντιμετωπίσει κανείς σαν VNV Nation, το Of Faith, Power And Glory είναι έως και συμπαθητικό άλμπουμ, καθώς διαθέτει κάποια καλά κομμάτια – για την ακρίβεια δεν έχει κανένα κακό κομμάτι. Και πολλοί φυσικά από τους fans θα μείνουν πιστοί. Κατ’ εμέ όμως η μπάντα και μπορεί και έχει να προσφέρει πολύ περισσότερα. Το νέο τους στυλ κάνει μπαμ πως στοχεύει να προσελκύσει πιο πολύ κόσμο κοντά τους και να τους προωθήσει κάνοντας άνοιγμα προς το κοινό της electronica, της dance και της pop. Αλλά κατά πόσο το έχει αυτό πραγματικά ανάγκη ένα όνομα σαν τους VNV Nation;
