Σε ένα τηλεοπτικό περιβάλλον που μοιάζει ολοένα και περισσότερο να προτάσσει το content έναντι του περιεχομένου, το Severance ήρθε να λειτουργήσει σαν κλήση αφύπνισης. Ναι, οι πρωτότυπες ιδέες έχουν ακόμη χώρο, και αν έχεις κάτι ενδιαφέρον να πεις, και ξέρεις πώς να το πεις, τότε ο κόσμος θα ενδιαφερθεί. Και βλέποντας την πρώτη σεζόν του Severance, η εμπειρία μπορεί να συγκριθεί μόνο με την παρακολούθηση του πρώτου επεισοδίου του Black Mirror πίσω στο μακρινό 2011. Η ιδέα του διαχωρισμού της συνείδησης και των αναμνήσεων του εργασιακού βίου από την ζωή έξω από το γραφείο βρήκε εύφορο έδαφος ώστε να ριζώσει και να αναπτυχθεί ακριβώς γιατί βασίζεται σε μια πραγματική ανησυχία, τοποθετώντας πάνω της τον μεγεθυντικό φακό.
Είναι αλήθεια πως ειδικά μετά την πανδημία, η επιστροφή στο γραφείο μετέφερε σε πολλούς σειρά αρνητικών συναισθημάτων, από ατέρμονη πλήξη μέχρι υπαρξιακό άγχος. Και δεν είναι πως η πραγματικότητα των corporate εργασιών άλλαξε, κάθε άλλο. Αυτό που άλλαξε είναι η αντίληψη του κόσμου που μετά από λήθαργο ετών απομακρύνθηκε από μια κατάσταση που είχε συνηθίσει, και επιστρέφοντας αναγνώρισε την ανία και την τοξικότητα που ήταν πάντα εκεί. Ωστόσο, υπάρχει και άλλη μια πτυχή στην κεντρική ιδέα του Severance που είναι εξίσου σημαντική και είναι και από τους κυρίαρχους λόγους της επιτυχίας και επιδραστικότητάς του.
Γιατί αυτό που πραγματεύεται η σειρά του Apple TV δεν είναι μια δυστοπική παράλληλη πραγματικότητα στην οποία όλοι οι άνθρωποι φορούν τσιπάκι που διαχωρίζει τις αναμνήσεις τους ώστε να είναι πιο παραγωγικοί στη δουλειά τους, αλλά εστιάζει στους λόγους που μια μερίδα ανθρώπων επιλέγει συνειδητά αυτή τη μορφή διαχωρισμού. Ναι, η corporate πραγματικότητα είναι αυτή που είναι, ωστόσο δεν είναι καταναγκαστική και οι εργαζόμενοι της Lumon είναι αυτοί που – απογοητευμένοι από τη ροή της ζωής τους στον έξω κόσμο - βρίσκουν καταφύγιο στην λήθη που η εταιρεία τους παρέχει.
Η δυστοπία που παρουσιάζει το Severance είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως, και είναι φορές που νιώθεις ότι παρά το ό,τι είναι μια άρτια δομημένη σειρά με υψηλού επιπέδου αισθητική που έχει ποιήσει τα πάντα στην εντέλεια, καταπιάνεται με περισσότερα από όσα μπορεί να διαχειριστεί. Καθώς η δεύτερη σεζόν εμβαθύνει περισσότερο στα μυστήρια της Lumon, στο εργασιακό καθεστώς της και στο σκοπό πίσω από την ύπαρξή της και τα κρυπτικά projects που τρέχει, είναι φορές που νιώθεις πως θα χρειαζόταν να δοθεί ισόποσα έμφαση και στις ζωές των Mark, Dylan, Irving και (ειδικά) της Helly εκτός της Lumon και στην ανία και θλίψη που τους ανάγκασε να διαλέξουν την εργασία στην Lumon, και πώς η ζωή τους ως outies βρίσκεται σε διάλογο με τη ζωή τους ως innies.
Αυτό δεν σημαίνει πως στη δεύτερη σεζόν του το Severance δεν παραμένει με έναν διεστραμμένο τρόπο τρομερά απολαυστικό. Ενώ βυθίζεται σε μια σουρεαλιστική και δαιδαλώδη σκουληκότρυπα, είναι δύσκολο να μην σε παρασύρει μαζί του σε αυτή την γεμάτη bad vibes καταβύθισή του. Παράλληλα όμως, ένα από τα καλύτερα επεισόδια της δεύτερης σεζόν είναι το έβδομο, το οποίο και εστιάζει στο παρελθόν της σχέσης του Mark με την Gemma και στους λόγους που αυτή ξεκίνησε να καταρρέει, φέρνοντας και στους δύο στον δρόμο της Lumon. Μοιάζοντας με Wong Kar-wai υπό το πρίσμα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, δοκιμάζει κάτι διαφορετικό στη λογική του event επεισοδίου, το οποίο λειτουργεί εξαιρετικά και παρέχει το συναισθηματικό βάθος που είναι απαραίτητο για τη σειρά ώστε να συνεχίσει χωρίς να χάνει καύσιμα.
Βγάζουν όλα στο Severance νόημα; Όχι, και είμαι εντάξει με αυτό. Δεν χρειάζεται όλα να είναι προφανή, και ούτε πρέπει να είναι δοσμένα στο πιάτο. Η δεύτερη σεζόν μοιάζει να προσθέτει περισσότερα προβλήματα από ό,τι δίνει λύσεις σε αυτά, σε σημείο που δεν θα είναι εύκολο το ξεκαθάρισμα όλων να επιτευχθεί με τρόπο που να βγάζει νόημα. Ωστόσο, συνεχίζει να είναι χάρμα οφθαλμών και να στήνει υποβλητική ατμόσφαιρα, ενώ παραμένει καίριο όσο καμία άλλη σειρά που παίζεται αυτή τη στιγμή.
Σε μια εποχή και συνθήκη κατά την οποία η ίδια η πραγματικότητα μοιάζει με δυστοπία, όπου σκρολάροντας τις γεωπολιτικές εξελίξεις μοιάζει με το να διαβάζεις τίτλους του Onion, όπου το να ζεις σε ένα σπίτι που σου εξασφαλίζει το να ζεις ανθρώπινα θεωρείται τύχη και επιτυχία, όπου μετά τα μισά του μήνα αρχίζεις και θεωρείς έξοδο το να βρίσκεσαι στο γραφείο, είναι εύκολο να αφεθείς στην εργασιομανία και να τοποθετήσεις την προσωπική σου ζωή σε δεύτερη μοίρα. Το ζητούμενο είναι: θα επιλέξεις την ευκολία της έννοιας του διαχωρισμού ή θα αμφισβητήσεις και θα επιχειρήσεις να αφαιρέσεις το τσιπάκι; Όπως όλες οι καλές σειρές, το Severance δεν προσφέρει εύκολες λύσεις, αλλά θέτει τα σωστά ερωτήματα.
