Για τους Ουαλούς Biffy Clyro τα είχαμε ξαναπεί και προ διετίας, στην κριτική του προηγούμενου άλμπουμ τους Puzzle. Και επειδή τότε τα είχαμε πει αναλυτικά, εδώ δεν θα επεκταθώ. Θα αρκεστώ να σημειώσω ότι με εκείνο τον δίσκο αποτίναξαν την εκκεντρικότητα που διέκρινε τη μουσική γραφή τους, σταμάτησαν να είναι τόσο ιδιαίτεροι ώστε να ενοχλούνε κάποιους και, τέλος, άρχισαν να πραγματεύονται και αυτοί πιο μελωδικές και mainstream rock μελωδίες. Πολλοί παραδοσιακοί τους φίλοι ξίνισαν τότε τα μούτρα, αλλά όσοι άκουσαν με πιο ανοιχτά αυτιά κατάλαβαν πως η μπάντα άρχισε, επιτέλους, να βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην ιδιαιτερότητα και την κλασική τραγουδοποιία.
Στο Only Revolutions οι Biffy Clyro πορεύονται στο ίδιο μοτίβο του Puzzle, με τραγούδια τα οποία μοιάζουν με «κανονικά» κομμάτια περισσότερο από ποτέ και με μια ξεκάθαρη διάθεση να συνεχίσουν στον δρόμο που τους καθιέρωσε σε ένα πιο διευρυμένο κοινό. Βεβαίως η ιστορία μας λέει πως όταν οι κιθαριστικές μπάντες πάρουν έναν τέτοιο δρόμο έρχεται με τη σειρά του τόσο ο μουσικός συμβιβασμός, όσο και η επιτηδευμένη εμπορικότητα. Όμως οι Biffy Clyro πάντα πηγαίνανε κόντρα στο ρεύμα και, παρά την πρόσφατη αλλαγή οπτικής, συνεχίζουν αυτή τους την «παράδοση».
Έτσι, ενώ ο ήχος του Only Revolutions προκύπτει σαφώς πιο προσβάσιμος σε σχέση με το Infity Land ή με το The Vertigo Of Bliss, οι Ουαλοί καταφέρνουν να γράψουν κομμάτια πολύ ποιοτικά. Για τους φίλους των πιο μελωδικών στιγμών, τραγούδια σαν και τα “Know Your Quarry” και “Many Of Horror” προορίζονται να κολλήσουν στο κεφάλι τους για αρκετές εβδομάδες. Για όσους πάλι γουστάρουν γκαζωμένες κιθάρες και ανελέητους ρυθμούς, αναλαμβάνουν να τους κολλήσουν στον τοίχο τα “That Golden Rule”, “Boooooom”, “Blast & Ruin” και “Cloud Of Stink”. Εάν δε σας άρεσε το side project του τραγουδιστή Simon Neil, οι Marmaduke Duke, τότε μπορείτε να βρείτε εδώ ψήγματα αυτής της πιο παιχνιδιάρικης γραφής στα “Born On A Horse” και “God & Satan” – με την απολαυστικότατη εναρκτήρια γραμμή «I talk to god as much as I talk to satan, 'cause I wanna hear both sides»! Εάν τέλος σας ενδιαφέρουν τα καθαρόαιμα κιθαριστικά pop τραγούδια, υπάρχουν εδώ το “Captain” και το “Whorses”, ώστε να ικανοποιήσουν και εσάς. Αξίζει επίσης να σημειώσω ότι το “Bubbles” είναι το πρώτο τραγούδι στο οποίο συμμετέχει ο Josh Homme αλλά δεν καταλήγει με τον χαρακτηριστικό Homme ήχο: και όχι μόνο κακό δεν αποδεικνύεται κάτι τέτοιο, μα δίνει και μία από τις ομορφότερες στιγμές του δίσκου.
Για να μην πολυλογώ, οι Biffy Clyro συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία με το Only Revolutions, συνδυάζοντας την ευρύτερη απήχηση των τελευταίων χρόνων με έναν από τους ωραιότερους κιθαριστικούς δίσκους του 2009. Έναν δίσκο πλήρη, χορταστικό, απλό αλλά όχι απλοϊκό και αποστειρωμένο από τραγούδια-γεμίσματα ή από μελιστάλαχτες μπαλάντες. Όλα στο Only Revolutions εξυπηρετούν τον σκοπό τους και τίποτα δεν περισσεύει. Για αυτό άλλωστε και το αποτέλεσμα στέκει περήφανα απέναντι στον αγγλικό μουσικό τύπο, που μπορεί να σνόμπαρε επιδεικτικά τους Biffy Clyro στις πρώτες τους δουλειές μα πλέον δείχνει να μην έχει καν περιθώρια για τέτοιες αντιδράσεις.
