Ο βίος, το έργο και η συνολική παρακαταθήκη του John Lee Hooker υπήρξαν αυτό που οι Αγγλοσάξονες λένε «μεγαλύτερα από τη ζωή». Ξεκινώντας από το Δέλτα του Μισισιπή το 1948 κατέληξε να γίνει όχι μόνο ένας από τους σπουδαιότερους μεταπολεμικούς μπλουζίστας, μα να αναγνωριστεί και ευρύτερα, ως εμβληματική μορφή της μουσικής του 20ου αιώνα.
Γνωστά όλα αυτά και δεν έχει νόημα να αναπαραχθούν και πάλι. Εδώ μεγαλύτερη σημασία έχει η χρονολογική στοιχειοθέτηση του έργου του, η οποία ακολουθεί μια τυπολογία γεωγραφικής, δισκογραφικής και ποιοτικής διακύμανσης. Έτσι, ενώ στο εμπόριο κυριαρχούν τα best of με μια γενική και πολύ αποσπασματική εποπτεία της καριέρας του John Lee Hooker, η συλλογή Stomp Boogie της Fantastic Voyage καταπιάνεται με τη λεγόμενη Detroit περίοδό του, από το ξεκίνημα δηλαδή στα 1948 – όταν μετακόμισε εκεί για να πιάσει δουλειά στη φάμπρικα του Φορντ – ως το 1958, όταν και στράφηκε περισσότερο προς τον ηλεκτρικό ήχο. Σε μια καλαίσθητη λοιπόν θήκη με τρία CD, ένα υπέροχο κείμενο και μια μοναδική υδατογραφία-πόστερ του Darren Rumney, συνοψίζονται εβδομήντα τραγούδια που ο Hooker ηχογράφησε σε 45άρια για λογαριασμό label όπως η θρυλική Vee Jay ή Acorn ή η Chess. Κομμάτια που σε βινύλιο είναι κάτι παραπάνω από δυσεύρετα, σχεδόν μουσειακά.
Αυτό το μουσειακό στοιχειώνει όμως κάποιες από αυτές τις ηχογραφήσεις: αναπόφευκτα, δεν έχουν όλες περάσει το τεστ του χρόνου. Άλλωστε μιλάμε εδώ για την περίοδο όταν ο Hooker τελειοποιούσε ακόμα την τέχνη του και έβρισκε τους τρόπους με τους οποίους καθιστούσε τη θρυλική Gibson 335 προέκταση τόσο της ψυχής, όσο και του μυαλού του. Είναι δε τόσο πρώιμη η αισθητική εδώ, ώστε ακούς καθαρά τον χαρακτηριστικό ρυθμό από το πόδι του στο δάπεδο – κάτι βέβαια που μπορεί να αποδειχθεί σαγηνευτικό. Ακόμα πάντως και σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η μουσική του Hooker διαθέτει συγκλονιστικές στιγμές: το ορχηστρικό “Stomp Boogie” με την αρχαϊκή του σχεδόν βαρύτητα, τη βίαιη έξαρση του “Mad Man Blues” και του “Black Man Blues”, το ικετικό “Lord What More Can I Do” ή την επιτυχία “I Love You Honey” – (σχετικό) επίτευγμα για έναν μπλουζίστα να χτυπάει τα R&B charts του Billboard στα τέλη των 1950s.
Το Stomp Boogie δεν εμπεριέχει το έργο του Hooker που τον κατέστησε τόσο σημαντικό, δείχνει όμως πολύ καθαρά ότι το τελευταίο δεν ήρθε από το πουθενά. Οι πηγές του σκιαγραφούνται εξαντλητικά εδώ – και προκύπτει μια αρχή πολύ δυναμική. Γιατί ενώ ο Hooker βρίσκεται ακόμα σε πορεία κατάκτησης των εκφραστικών του μέσων, χώνει «15άρια» riff, αυτοσχεδιασμούς βγαλμένους κατευθείαν από τη ψυχή και χτίζει ένα πρώιμο, ωμό μπλουζ συναίσθημα, με απευθείας καταβολές στις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι δούλοι πρόγονοί του στις βαμβακοφυτείες του Νότου. Τα δε φωνητικά του είναι σκοτεινά, παλλόμενα από ένταση μα την ίδια στιγμή άκρως ανθρωποκεντρικά και γήινα.
