Σκάω που δεν είχα νωρίτερα στα χέρια μου το Smorgasbord των Brimstone Solar Radiation Band για να το βάλω στη λίστα με τα καλύτερα του 2009... Ένα από εκείνα τα άλμπουμ που αρκεί να ακούσεις τα πρώτα δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι είναι καλό. Όχι φυσικά ότι η διαίσθηση δεν λαθεύει – λαθεύει ουκ ολίγες φορές. Αλλά όταν η μουσική σε αιχμαλωτίζει ακαριαία, το συναίσθημα είναι σχεδόν απογειωτικό. Και κάπως έτσι με αιχμαλώτισαν οι πρώτες νότες του πιο πρόσφατου άλμπουμ τούτων των Νορβηγών με το όνομα σιδηρόδρομο και τα 10 σχεδόν χρόνια πορείας – το άλμπουμ αριθμός τρία στον κατάλογό τους. Και ευτυχώς, η διαίσθηση βγήκε σωστή.
Δύσκολα μπορεί κάποιος να κολλήσει στους Brimstone Solar Radiation Band την οποιαδήποτε ηχητική ταμπέλα, καθώς η μπάντα μοιάζει με μουσικό καλειδοσκόπιο: ξεκινούν από το rock, περνάνε από την ψυχεδέλεια και το prog, παραδίδονται στη jazz και στη folk, καλοβλέπουν ταυτόχρονα την pop. Οι τύποι έχουν μελετήσει πολύ καλά τους King Crimson, τους Camel αλλά και τους Wishbone Ash, τον σκληρό ήχο και την ψυχεδέλεια των 1970s μαζί με την 1960s folk-pop αισθητική. Η αποκάλυψη του Smorgasbord βασίζεται ακριβώς σε αυτό: είναι στημένο πάνω σε διαρκείς ανατροπές ύφους, δεμένες όμως έτσι μεταξύ τους ώστε να αποφεύγουν την όποια αίσθηση αχταρμά, κερδίζοντας τα αυτιά και το μυαλό σου, αισθήσεις και νόηση.
Λυρισμός και επικές ατμόσφαιρες, καταπληκτικά πνευστά και εξαιρετικά πλήκτρα (hammond, farfisa), με τον drummer να γυρίζει με μεγάλη ευκολία το τέμπο από rock σε jazz και πάλι πίσω, όσο οι αριστοτεχνικές κιθάρες δίνουν ρεσιτάλ μελωδίας είτε παίζουν folk είτε progressive, είτε pop (πολλά χρόνια ωδείο, λέμε). Και το παζλ ολοκληρώνεται με τις αρμονίες και τον υπόγειο σαρκασμό των πολύ καλών φωνητικών του Rolf Edvardsen. Άριστος o συγχρονισμός μεταξύ των μουσικών, πλούσιες oi ενορχηστρώσεις χωρίς όμως το στοιχείο της υπερβολής. Αλλά το κυριότερο είναι ότι οι άνθρωποι ξέρουν να παίζουν μουσική.
Σε αντίθεση έτσι με πολλά άλλα σχήματα τα οποία έχουν κάνει ακριβώς το ίδιο, αυτοί εδώ οι Νορβηγοί καταφέρνουν όχι μόνο να αφομοιώσουν όλη την ηχητική γκάμα με την οποία καταπιάνονται, μα και να τη μεταφέρουν επιτυχώς στο σήμερα. Οι άνθρωποι απλώς δεν παίζονται...
