Ενδιαφέρουσα μεν η συλλογιστική με την οποία οι άνθρωποι της Get Physical έφτιαξαν το Final Song #01, το σύνολο όμως τους προέκυψε νομίζω αχταρμάς. Τι κάνανε ακριβώς; Μαζέψανε μερικά από τα πιο τρανταχτά ονόματα της ηλεκτρονικής μουσικής των τελευταίων 20 χρόνων – σαν τις παλιοκαραβάνες Coldcut, Laurent Garnier, Gilles Peterson, Kevin Saunderson και Richie Hawtin και μερικούς από τους (σχετικά) πιο σύγχρονους, όπως τον Ricardo Villalobos, τον David Holmes και τον DJ Hell – και ρωτήσανε τον καθένα τους ποιο τραγούδι θα ήθελε να παιχτεί στην... κηδεία του! Εξού και ο τίτλος της συλλογής, μιλάμε κυριολεκτικά για το τελευταίο τραγούδι! Αν μη τι άλλο πρωτότυπη η ιδέα, αλλά το θέμα είναι τι εν τέλει βγήκε ως παράγωγο αυτής.
Οι πολλές επιλογές και οι διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν εδώ δεν βοήθησαν τη συλλογή να αποκτήσει χαρακτήρα και ενότητα. Όσο και να προσπαθήσεις να εντοπίσεις τέτοιες ποιότητες, ορισμένα από τα κομμάτια είναι τόσο διαμετρικά αντίθετα με τα υπόλοιπα, ώστε γίνεται πρακτικά αδύνατον να προκύψει κάποιο ενιαίο σύνολο. Για παράδειγμα, έχουμε τον Kevin Saunderson να διαλέγει την αξέχαστη μελωδία του “Supernature” από τον Cerrone και αμέσως έπειτα ακούμε τον Laurent Garnier να επιλέγει το “Sit Down Stand Up” των Radiohead. Δυο δηλαδή συνθέσεις πραγματικά πολύ καλές ως ξεχωριστές οντότητες, οι οποίες όμως δεν έχουν κάποια μεταξύ τους χημεία, ώστε να λειτουργήσουν σε μια ακουστική αλληλουχία. Και δυστυχώς δεν πρόκειται για μεμονωμένο παράδειγμα, αλλά για τον κανόνα εδώ: νομίζω πως δεν γίνεται συγχρονισμός ανάμεσα στις επιλογές σε κανένα σημείο της συλλογής. Ο Brian Eno προσπαθεί να συνυπάρξει με τους Beach Boys και οι Stranglers με τον Photek.
Σαν ξεχωριστές λοιπόν αξίες, τα τραγούδια του Final Song #01 λάμπουν, μερικά μάλιστα μπορούν να χαρακτηριστούν και ως «άγνωστα διαμαντάκια». Αλλά το άκουσμα είναι τόσο συγκεχυμένο, ώστε στο τέλος σου μένει ένα μείγμα από ωραία υλικά που δημιουργήσανε ένα άγευστο συνονθύλευμα.
