Οι Otros Aires είναι ένα Ισπανο-αργεντίνικο ηλεκτροακουστικό κουαρτέτο, που δημιουργήθηκε το 2003 στη Βαρκελώνη από τον Αργεντίνο μουσικό & αρχιτέκτονα Miguel Di Genova. Σκοπός τους να δώσουν μια πιο φρέσκια πνοή πάνω στις milongas του παρελθόντος, πράγμα το οποίο και κατάφεραν μιξάροντας με σεβασμό και δεξιότητα τις ταγκό φωνές του περασμένου αιώνα με τον ηλεκτρονικό ήχο και τη στιχουργική πλοκή του σήμερα. Δεν μπορεί κανείς να τους αποκαλέσει πρωτοπόρους, επειδή όμως το ύφος τους διαφέρει πολύ από αυτό των διάσημων nuevo-tango συναδέλφων τους (Gotan Project, Bajofondo) ο χαρακτηρισμός «μοναδικοί» τους ταιριάζει καλύτερα.
Το Vivo En Otros Aires, που έφτασε στη χώρα μας με αρκετή καθυστέρηση συγκριτικά με τη διεθνή του κυκλοφορία, βρίσκει το κουαρτέτο του Di Genova να παίζει ζωντανά, πότε στο Μπουένος Άιρες, πότε κατά τη διάρκεια της μεγάλης του ευρωπαϊκής περιοδείας του 2007. Στα δεκατρία κομμάτια του αποτυπώνεται έτσι μια εξαιρετική ανθολογία της μέχρι στιγμής πορείας των Otros Aires, πορείας που τη χαρακτηρίζει το πάθος, η μυσταγωγία και η θεατρικότητα. Οι «μουσικοί διάλογοι» του Carlos Gardel με τον Di Genova στο “Milonga Sentimental” όχι μόνο εντυπωσιάζουν μα δίνουν και μια επιπλέον ταξιδιάρικη νότα σε μια μελωδία που πλανιέται εδώ και 80 περίπου χρόνια. Στο “Percanta” πάλι σαμπλάρεται η πρώτη ταγκό ηχογράφηση στην ιστορία, το “Mi Noche Triste”, και η φωνή του Gardel σε καθηλώνει. Στο “Sin Rumbo” σειρά έχουν τα έγχορδα της ορχήστρας του Juan D’Arienzo να περάσουν μπροστά, φορώντας ένα ολοκαίνουργιο κοστούμι που τους πάει πολύ…
Παντρέματα σαν και τα παραπάνω ίσως φαίνονται «επικίνδυνα», ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το μοδάτο και πολυφορεμένο του πράγματος. Αλλά, σε αντίθεση κατά τη γνώμη μου με τους Gotan Project και τους Bajofondo, οι Otros Aires δεν επενδύουν στις λουστραρισμένες μελωδίες, ούτε στο μελετημένο για να αρέσει αποτέλεσμα. Αντίθετα, κερδίζουν το κοινό – που ακούγεται να συμμετέχει με ενθουσιασμό και πάθος σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ – ακριβώς γιατί η μουσική τους διατηρεί διάχυτη την καπνισμένη ατμόσφαιρα των milongas των αρχών του περασμένου αιώνα, όπως και μια αλήτικη noire μοναξιά, η γοητεία της οποίας ολοένα και πιο σπάνια γίνεται. Οι παλιοί Tangueros έλεγαν πως το ταγκό είναι ένα δράμα. Ένα δράμα με το οποίο μπορείς όμως να χορέψεις. Και οι Otros Aires το έχουν κατανοήσει τέλεια αυτό, τόσο στο στούντιο, όσο και στη σκηνή.
