Από το Gainesville της Φλόριντα προέρχεται το εξαιρετικό κουαρτέτο των Morningbell, που από το 2000 έχει κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου του πρόσφατου Sincerely, Severely. Άτυποι «νονοί» του γκρουπ οι Radiohead με το ομότιτλο τραγούδι, ενώ «γονείς» είναι τα αδέλφια Travis και Eric Atria, τους οποίους πλαισιώνουν οι Stacie Thrushman (πλήκτρα) και Chris Hillman (τύμπανα). Όλες τους δε οι δουλειές έχουν κυκλοφορήσει από το μη κερδοσκοπικό/ανεξάρτητο label Orange Records Of Gainesville… Ωραία όλα αυτά, με τη μουσική όμως τι γίνεται;
Θα το θέσω όσο το δυνατόν απλούστερα: οι Morningbell κάνουν ό,τι θέλουν, καθώς από τραγούδι σε τραγούδι «μεταλλάσσονται» με την ευκολία που ένας χαμαιλέοντας αλλάζει χρώματα όταν κινδυνεύει. Συγκεκριμένα, στο “Let’s Not Lose Our Heads” αυτοδιορίζονται σωτήρες της indie σκηνής και δημιουργούν το ιδανικό εναλλακτικό ποπ τραγουδάκι, που κάθε σοβαρός ραδιοφωνικός σταθμός ο οποίος σέβεται εαυτόν και ακροατήριο θα έπρεπε να εντάξει στο καθημερινό του playlist. Μία από τις μεγαλύτερές τους αγάπες θα πρέπει επίσης να είναι ο Perry Farrell, και ιδίως οι Porno For Pyros, αφού δεν μπορείς να καταλάβεις αν το “Marching Off To War” είναι κάποιο b-side από το «Tahitian Moon”, ενώ στο “Hello, Dali” επαναπροσδιορίζουν την έννοια της soulful pop με μία ερμηνεία που φέρνει στο μυαλό τον μεγάλο Curtis Mayfield – τα έγχορδα σε συνεπαίρνουν με την απόλυτα ηλιόλουστη ακουστική τους. Για τη συνέχεια, σειρά παίρνει η καθαρόαιμη soul του “Soul Ma’am”, βγαλμένη από τη δεκαετία του 1970, λες και το γκρουπ τρύπωσε στην ίδια DeLorean DMC-12, όπως ο κακομοίρης Michael J. Fox στην ταινία του Zemeckis. Ένα κλαρινέτο και μία τρομπέτα μετατρέπουν ακολούθως το “Stay In The Garden” σε χαρακτηριστικό cabaret pop άκουσμα, ενώ τα γνώριμα (σχεδόν ελληνικά) ηχοχρώματα με το ακορντεόν και το κάτι-σαν-μπουζούκι του “The Blue Whale And The Fly” δεν προετοιμάζουν με τίποτα για την επόμενη επίσκεψη στη γαλανομάτα soul – τούτη τη φορά θυμίζοντας τα φαλτσέτο του Prince. Τα ασαφή ακόμα εναρκτήρια δευτερόλεπτα του “Pictures Of The Sun” δεν προδίδουν την ατόφια εναλλακτική ποπ ματιά (βλ. σουηδική σκηνή), ούτε και τη θριαμβευτική κατάληξη στο φωτεινό, μελωδικό ξέφωτο έτσι όπως οι Wannadies μας είχαν κακομάθει, ενώ, τέλος, η παραμυθική, θορυβώδης τροπή του “Good Morning I’m Here” κλείνει το μάτι με νόημα στους Flaming Lips. Τρομπόνι, τρομπέτα, τενόρο σαξόφωνο, βιολί, βιόλα, πλήκτρα, κουδούνια, και μία γάτα με τ’ όνομα Winston να πηδάει πάνω στο πιάνο κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “Oh, Return”, είναι μόνο μερικά από όσα ακούγονται στο κομμάτι. Kαι εάν σας πέφτουν πολλά, τότε ενδεχομένως να την καταβρείτε με τη μονολιθική κυκλοθυμική μπαλάντα “It Was All Mondays”, που σε στιγμές εκτροχιάζεται.
Τι κάνει όμως τόσο σημαντικό και συνάμα τόσο ενδιαφέρον το Sincerely, Severely των Morningbell, και όχι ένα καλομαγειρεμένο απλώς τουρλού από ξαναζεσταμένες σπουδαιότητες; Η ατόφια, πηγαία έμπνευσή τους θα μπορούσε να είναι η μία εκδοχή, όπως ξετυλίγεται εκτός πεπατημένης: όχι μόνο οι Morningbell επιλέγουν το στιλιστικά ανένταχτο (και soul, και pop, και indie rock…), αλλά έχουν και τη διάθεση να προσπαθήσουν να πάνε παραπέρα κάθε μια από τις δεδομένες αυτές κατευθύνσεις. Ακούγονται γνήσιοι, γεννημένοι γι’ αυτό που παίζουν και αφοπλιστικά μελωδικοί. Η δεύτερη εκδοχή θα μπορούσε να έγκειται στο ότι, υπεράνω όλων, όλο αυτό γίνεται για την τέχνη – όσο βαρύγδουπο και ν’ ακούγεται ίσως αυτό. Για του λόγου τ’ αληθές, πόσες μπάντες ηχογραφούν τέσσερις συνεχόμενους δίσκους σ’ ένα μη κερδοσκοπικό/ανεξάρτητο label παρόμοιας αισθητικής, καταφέρνοντας να μαζέψουν καμιά δεκαπενταριά guest μουσικούς; Και το βασικότερο όλων: οι Morningbell δεν παίρνουν στιγμή τους εαυτούς τους στα σοβαρά, δεν υποσκελίζουν την μελωδία για να κερδίσουν σε στυλ, ενώ απέχουν από οποιοδήποτε σύνδρομο hype.
Άκρως ενδιαφέρον λοιπόν το ηχητικό καλειδοσκόπιο στο Sincerely, Severely των Morningbell. Μην το ξεχάσω όμως, η μπάντα λατρεύει την ελληνική κουζίνα! Αλήθεια, πότε θα έρθουν από τα μέρη μας να τους φιλέψουμε;
