Πρώτο διεθνές άλμπουμ από τον Ισραηλινό αστέρα της ποπ Aviv Geffen, ο οποίος, μετά τις δύο του δισκογραφικές εξορμήσεις με τον Steven Wilson των Porcupine Tree κάτω από το προσωνύμιο Blackfield, δοκιμάζει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος χωρίς τη βοήθεια του «σκαντζόχοιρου» και τη φήμη που τον ακολουθεί στο νεο-progressive rock στερέωμα. Επιχειρεί λοιπόν μακριά από την εντός συνόρων επιτυχία που του έχουν προσφέρει τα δώδεκα ως τώρα σόλο του άλμπουμ (από το 1992 έως και σήμερα) σε συνδυασμό με την αριστερή, αντιμιλιταριστική στάση την οποία έχει επιδείξει. Το αποτέλεσμα; Συμπαθητικό, εάν μέτρο σύγκρισης είναι η φιλική προς το ραδιόφωνο κιθαριστική και ηλεκτρονική ποπ. Αν όχι…
Αν όχι, τότε τα πράγματα δεν φαίνονται και τόσο ρόδινα για τον Geffen. Συστήνοντας τον εαυτό του σε ένα (κατά πολύ) ευρύτερο κοινό από αυτό της πατρίδας του δεν κάνει στο άλμπουμ αυτό το κάτι παραπάνω που θα τον διαφοροποιήσει και θα δώσει το δικό του, ξεχωριστό στίγμα. Απλά μας δίνει κάποιες αξιοπρεπείς μελωδίες αν και ελαφρώς μελιστάλαχτες μελωδίες, εύπεπτου γενικά χαρακτήρα. Έτσι, μέσα σε 35 μόλις λεπτά καλογυαλισμένου και σύγχρονου ήχου επιχειρεί να συγκινήσει (“Berlin”, “October”), να προβληματίσει (“Heroes”, “It’s Cloudy Now”) να κατακτήσει τα FM (“Black+White”, “It’s Allright”) και να κλείσει το μάτι ταυτόχρονα σε όσους τη βρίσκουν είτε πιο ηλεκτρονικά (“It Was Meant To Be A Love Song”), είτε αρέσκονται σε πιο δυνατές κιθάρες (“The One”). Με λίγα λόγια στοχεύει στα πάντα. Και, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν πετυχαίνει πάντα διάνα.
Επιπλέον, έχοντας πλέον αφήσει πίσω την εβραϊκή γλώσσα και γράφοντας τους στίχους του στα αγγλικά, περνάει σε ένα άλλο φάσμα έκφρασης, που για πολλούς καλλιτέχνες θα μπορούσε να αποδειχτεί τροχοπέδη. Ο Geffen ευτυχώς αποφεύγει να ακουστεί παράταιρος και στιχουργικά δεν τα πάει άσχημα, πραγματευόμενος τις αγωνίες του με τον γνώριμο από τους Blackfield τρόπο του, στηριζόμενος στην παραπονιάρικη αυτή υφή της φωνής του, η οποία και τον ξεχωρίζει ως ερμηνευτή. Δυναμικός εκεί που πρέπει αλλά ταυτόχρονα εύθραυστος, σε καμία περίπτωση δεν κουράζει ερμηνευτικά. Δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο και για τις ενορχηστρώσεις που τον συνοδεύουν, συχνά υπερβολικά πομπώδεις και γλυκερές ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι (π.χ. “Forest In My Heart”).
Οπότε πού καταλήγουμε; Δεν είναι ότι λείπουν οι καλές στιγμές από το ομώνυμο διεθνές ντεμπούτο του Geffen, αλλά, όπως και στα δύο του cd με τους Blackfield, μένει ακριβώς σε αυτό: σε στιγμές. Ένα ακόμα απτό παράδειγμα παρέχει το “It’s Cloudy Now”, το οποίο επαναλαμβάνεται εδώ σε μια λιγότερο αισθαντική και γοτθική ατμόσφαιρα από ότι στο πρώτο Blackfield άλμπουμ. Παραμένει μεν αξιόλογο και αποτελεί σίγουρα ένα από τα highlight του Aviv Geffen, αλλά ποιος άραγε ο λόγος μιας τέτοιας λειψής επανάληψης, αν όχι η έλλειψη έμπνευσης; Ίσως κάποιο έκτακτο session με τον μουσικό του γκουρού Steven Wilson να τον επαναφέρει σε πιο δημιουργικούς δρόμους για το επόμενο διεθνές πόνημά του...
