Τι έχει απομείνει για να πει η σκοτσέζικη μπάντα από το Εδιμβούργο, μετά από 15 συναπτά έτη συνεχούς παρουσίας στα μουσικά δρώμενα, «χρυσές» επιτυχίες σε πολυεθνικά labels (“The Remote Part”) και καλλιτεχνική αναγνώριση πίσω στην άνοιξη της προηγούμενης δεκαετίας, με το 100 Broken Windows; Όχι πολλά, ειδικά εάν λάβεις υπόψη σου ότι από τα τέλη του 2005 βρίσκονται σε «ελεύθερη πτώση»: χωρίζουν οι δρόμοι τους με την Parlophone, αποχωρεί ο μπασίστας τους Gavin Fox, χλιαρή εμπορική επιτυχία του προτελευταίου Make Another World (2007), έντονη φημολογία περί διάλυσης της μπάντας, συνοδευόμενη από σόλο δισκογραφία του captain Roddy Woomble.
Και όμως, μετά την απότομη άνοδο και την κάθετη πτώση, φαίνεται ότι οι συμπαθέστατοι Idlewild βρίσκονται πλέον στην περίοδο της ισορροπίας. Το Post Electric Blues αποτελεί μια καλλιτεχνικώς επίπεδη γραμμή, όχι όμως με την έννοια του καλλιτεχνικού τέλματος, αλλά με αυτήν του επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας του σχήματος. Πλην του ίδιου του νέου δίσκου τους, το σηματοδοτεί τόσο η ένταξη σε νέο label (Cooking Vinyl), όσο και η σταθερότητα στη δομή της σύνθεσης, αφού το τωρινό line-up έχει μείνει αμετάβλητο από το 2006, με την έλευση του μπασίστα Gareth Russell. Στην έκτη τούτη απόπειρα των Idlewild, ελάχιστες είναι λοιπόν οι εξέχουσες στιγμές, τόσο οι θετικές, όσο και οι αρνητικές. Στα πρώτα ακούσματα ξεχωρίζουν το (πρώτο single) “Readers & Writers” με την πιασάρικη μελωδική του γραμμή και το παρεΐστικο feeling, η stadium rock αυτοπεποίθηση του “City Hall”, η χαμηλόφωνη ακουστική μπαλάντα “(The Night Will) Bring You Back To Life” με τα διακριτικά vibes, καθώς και τα παιχνιδιάρικα hooks του “Post-Electric”. Στον αντίποδα, οι καλές προθέσεις δεν αρκούν στο κουραστικό “Take Me Back To The Islands”, ούτε δείχνει να τους οδηγεί πουθενά η αδιέξοδη μελωδική παλέτα του “All Over The Town”.
Το απόσταγμα από το Post Electric Blues είναι ότι οι ταλαιπωρημένοι Idlewild ακόμα κατέχουν το πώς να στήνουν μία εύπεπτη pop-rock ιστορία, ενώ έχουν τη διάθεση και το απαραίτητο δέσιμο ώστε ν’ ακούγονται περισσότερο ως παρέα, παρά ως συγκρότημα. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν όσοι τους αγάπησαν από το 100 Broken Windows και ύστερα βρίσκονται ακόμα μαζί τους και παρακολουθούν. Η ιστορία θα δείξει...
