Το ήξερα ότι ο Michael Weikath είναι καταφερτζής. Από τότε που έκανε την έκπληξη και κράτησε τους Helloween ζωντανούς, παρά την έξοδο του φυσικού ηγέτη τους Kai Hansen από το σχήμα, παρά την αυτοκτονία του Ingo, και παρά τον διωγμό του Michael Kiske. Και όχι μόνο την έκπληξη έκανε, μα διατήρησε και τα οικονομικά του συγκροτήματος σε ανθηρά επίπεδα –ώστε ακόμα και σήμερα, στο λυκόφως του power metal, το νέο άλμπουμ των Helloween να κυκλοφορεί από τη Sony αντί για καμιά εταιρειούλα ταγμένη στους μεταλλικούς θεούς (των 1980s, γιατί έκτοτε άλλαξε το πάνθεο).
Δεν ήξερα όμως ότι ο Michael Weikath είναι τόσο καταφερτζής ώστε να πείσει τον Andi Deris να εκτεθεί έτσι ανεπανόρθωτα όπως εκτίθεται στο Unarmed. Που όχι, δεν είναι best of, αλλά το νέο άλμπουμ των Helloween, με το οποίο γιορτάζουν 25 χρόνια στο κουρμπέτι επισκεπτόμενοι ξανά παλιότερες συνθέσεις τους, με νέες ενορχηστρώσεις. Κόβω τις ενημερωτικές περικοκλάδες και το λέω ευθέως: φουκαρά Andi Deris, πού πας; Πίστεψες ότι όντως αρκεί μια σφεντόνα για να νικήσεις τον Γολιάθ; Ή πίστεψες ότι, επειδή κάποτε μπόρεσες και στάθηκες ως frontman των Helloween και κέρδισες την εμπιστοσύνη του πιστού τους ακροατηρίου σε δύσκολους καιρούς, δικαιούσαι τώρα να βάλεις την τσιριδούλα σου σε ευθεία αντιπαράθεση με τη φωνάρα του Kiske; Τι δουλειά έχεις εσύ, ανάθεμά σε, να τραγουδάς το “Future World”, το “I Want Out”, το “Eagle Fly Free”, το “Dr. Stein”; Δεν ήρθε ο Μάγος-Βασιλιάς της Άνγκμαρ στον ύπνο σου να σου ψιθυρίσει ότι δεν γίνονται αυτά;
Ας μην τα βάλω όμως μονάχα με τον Deris, που ο κακομοίρης το προσπάθησε και τουλάχιστον στάθηκε κάπως στα τραγούδια της δικής του περιόδου –όσο αστείες κι αν βρίσκω προσωπικά κάτι ερμηνείες τύπου “Perfect Gentleman” και “If I Could Fly”. Και οι νέες ενορχηστρώσεις υπήρξαν οικτρή αποτυχία, στην πλειονότητα των περιστάσεων. Πατάς το play κι ακούς ένα βαρύτονο σαξόφωνο να συνδιαλέγεται με ένα άλτο σε μια κακή απόπειρα να δοθεί τζαζ χαρακτήρας στο “Dr. Stein”. Άκου τώρα... Φτάνεις στο “Eagle Fly Free” και αντί για εκείνο τον δυναμίτη που θυμάσαι βρίσκεις μια ξενέρωτη εκτέλεση σε χαμηλούς, σχεδόν ακουστικούς τόνους. Αντέχεις το σαχλό μελόδραμα του “Forever & One” προκειμένου να φτάσεις στο θρυλικό “I Want Out” μόνο και μόνο για να το βρεις να κακοποιείται με κάτι παιδικές χορωδίες και κάτι παιδαριώδη κρουστά, φιουζονάδικης λογικής. Ενδιάμεσα, επιλογές από τα τρία Keeper Of The Seven Keys απαρτίζουν το medley “The Keeper’s Trilogy” και ο Deris βρίσκει εαυτόν αντιμέτωπο με τη...Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας. Εδώ θα μπορούσαν και να γελάνε, πάντως το αποτέλεσμα, αν και επιδερμικό και ανολοκλήρωτο, προκύπτει άνετα ως η καλύτερη στιγμή του Unarmed. Εμφανίζει τουλάχιστον μια δυνητική προοπτική, μια κάποια σοβαρότητα, μια προσπάθεια τέλος πάντων να δοθεί μια καινούργια ενορχηστρωτική ματιά με νόημα, στη βάση των πρωτότυπων συνθέσεων.
Δεν βάζω χαμηλότερο βαθμό γιατί αναγνωρίζω τα καλά παιξίματα, τη λαμπερή παραγωγή μα και το στοιχειώδες ενδιαφέρον που μπορεί να εξασφαλίσουν τα τραγούδια από το μακρινό παρελθόν των Helloween –όταν δηλαδή ο Kiske υποχρέωσε εκείνη την ακατέργαστη, ημιβαρβαρική φυλή να φανταστεί το metal της διανθισμένο με ακαταμάχητες γέφυρες και με τρελά ρεφρέν, σε μια εποχή (θυμηθείτε) όταν τέτοια πειράματα έβρισκαν τους μεταλλάδες να βράζουν πίσσα και να μαζεύουν πούπουλα για όσους τα έβαζαν με τις ορθοδοξίες του χώρου. Ντροπή όμως και αίσχος στους Helloween του Unarmed, αυτούς που ούτε καν εκείνο το χρυσό παρελθόν τους δεν είναι σε θέση να σεβαστούν, σκυλεύοντας τόσο λυπηρά ακόμα και τα όσα τους ανέδειξαν.
