Τους Jupiter One τους συμπαθώ γιατί είναι από το Μπρούκλιν και δείχνουν cool τύποι. Έχουν βέβαια μια έφεση στο να δημιουργούν pop/rock (σούπερ) επιτυχίες – από εκείνες που μπορεί και να διαφημίζονταν στο Alter ή στο EXTRA3 – και να τις παρέχουν σε μια μεγάλη γκάμα κατανάλωσης, από διαφημιστικά της Μάζντα μέχρι υδροκέφαλες αμερικάνικες σειρές τύπου Heroes ή πεθαμένα παιχνίδια όπως το FIFA (άραγε το παίζει κανείς αυτό πια;). Από την άλλη, έχουν το μουσικό ενδιαφέρον τους και το κρατούν και σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ, που το χαρακτηρίζει ποικιλομορφία στα μουσικά στυλ.
Στη μουσική των Jupiter One, πέραν των κολλητικών ρεφρέν ή κάποιων επιτηδευμένων pop «χαζολογημάτων», συναντά κανείς στοιχεία από όλες τις δεκαετίες (1980s κυρίως, αλλά εδώ παίζουν έντονα και με τα 1970s), γερές μελωδίες, folk λυρισμό, σύνθια μπόλικα, weirdo επιρροές και φυσικά την όλη αισθητική/διαλεκτική του new wave. Κάτι λοιπόν η επιτυχία των ΜGMT, κάτι η γενική επιρροή των Beach Boys σε κάθε μπάντα η οποία φλερτάρει με την pop και τις πτυχές της, έρχεται να προστεθεί και ο εμπειρότατος Κος Chris Ribando (ο παραγωγός της Mary J. Blige) και το Sunshower προκύπτει όμορφο σχεδόν αβίαστα. Το εξώφυλλο του δε ονειρικό, με αυτή την πανέξυπνη σημειολογικά εικόνα έμπροσθεν μα και στο booklet.
Οι πιασάρικες μελωδίες, με τα αντίστοιχα ρεφρέν, αναδεικνύονται σε αυτό που ταυτόχρονα σώζει και καταβαραθρώνει (στον καιάδα του ανούσιου) τη μπάντα. Από τη μία έχεις δηλαδή ωραία μελωδικά κομμάτια, με κάπως ασυνήθιστη ηχητική και παραγωγική δομή (π.χ. χαρακτηριστική η εισαγωγή με τα πλήκτρα στο “Find Me A Place”) και από την άλλη έχεις κάτι ραδιοφωνικές «σινγκλάρες» βουτηγμένες στη μανιέρα της χειρότερης δημιουργικής μούργας. Δεν λέω, λαχταριστή η φρεσκοτηγανισμένη πατάτα, αλλά να είναι κομμένη στην ποδιά και όχι McCain… Ωστόσο, στις έντεκα συνθέσεις των Jupiter One στο Sunshower έξι τουλάχιστον κυμαίνονται σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα μουσικής γραφής, εκτεινόμενες ηχητικά από την ηλεκτρική pop – με τις δέουσες εξάρσεις – μέχρι κάποιες ακουστικές προσεγγίσεις με folk χαρακτήρα. Τέλος οι στίχοι έχουν κι αυτοί το γούστο τους, μιας και ο (χαρισματικός) K Ishibashi καταφέρνει να μπλέξει δημιουργικά προσωπικές ιστορίες για πρώην τις οποίες πέταξε έξω από το σπίτι, για χυλόπιτες από κολεγιακούς έρωτες ή για ονειρικές και σουρεάλ γενικά καταστάσεις.
Συνολικά, ένας δίσκος που σε καμιά περίπτωση δεν διεκδικεί κάποια δάφνη πρωτοτυπίας ή προσφέρει οδό ουσιαστικής εξέλιξης για τους Jupiter One. Περιλαμβάνει πάντως κάποιες καλές στιγμές και ακούγεται σίγουρα ευχάριστα.
