Είναι αρκετά γνωστό ότι οι CAKE δεν αποτελούν την πλέον αγαπημένη μπάντα των μουσικοκριτικών – αν και η διατύπωση αυτή μάλλον στερείται ιδιαίτερης ακρίβειας. Απ’ την άλλη μεριά κι εκείνοι δεν έχουν υπάρξει φειδωλοί στην ένδειξη περιφρόνησης προς τους συγκεκριμένους επαγγελματίες του χώρου. Θα ανεξαρτητοποιήσω όμως τη στάση μου από ένα τέτοιο δίπολο: οι CAKE δεν τυγχάνουν αποδοχής από τους κριτικούς γιατί η ίδια τους η μουσική «οντότητα» αντιδράει σε μια τέτοια πιθανότητα. Η έντονα δηλαδή σαρκαστική τους προδιάθεση αλλά και το χωρίς καλλιτεχνικό βάθος, στεγνό, ύφος τους, τους κατατάσσουν στην αντίθετη πλευρά της όχθης, χωρίς δεύτερη σκέψη. Για να αποδώσουμε επίσης και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, το συγκρότημα διαθέτει αρκετά αξιόλογα κομμάτια διάσπαρτα στη δισκογραφία του. Όσον αφορά όμως στις δισκογραφικές τους δουλειές ως σύνολα, νιώθω υποχρεωμένος να ακολουθήσω τους παραπάνω συναδέλφους μου…
Πάρτε για παράδειγμα το Motorcade Of Generosity, ντεμπούτο των CAKE πίσω στο 1994, το οποίο ελάχιστη επιτυχία γνώρισε κι αποτέλεσε ήδη τότε στόχο αρκετών επικριτών. Παρόλα αυτά επανακυκλοφόρησε πέρυσι, σε μια κίνηση-αίτημα των δημιουργών του να το ξανακούσουμε – μήπως και μας ξέφυγε κάτι, μήπως και το αδικήσαμε. Η επανακυκλοφορία συμπεριλαμβάνει μάλιστα και τέσσερις ανέκδοτες μέχρι σήμερα μαγνητοσκοπημένες εμφανίσεις των “Ruby Sees All”, “Rock ‘n’ Roll Lifestyle”, “You Part The Waters” και “Pentagram”. Ξανασυναντώντας το όμως ανακαλύπτεις ότι, πράγματι, δεν παρέλειψες κάτι την πρώτη φορά. Ίσως κάπου στο βάθος να κρύβεται ένα μνημείο της καλιφορνέζικης alternative μουσικής σκηνής των 1990s, αλλά η επιτηδευμένη ανωριμότητα των CAKE φροντίζει ώστε το αποτέλεσμα να σταθεί μακριά από κάτι τέτοιο, στη βάση της ακρο-μηδενιστικής μουσικής τους προσέγγισης. Οι μεξικάνικες μελωδίες της κιθάρας είναι ομολογουμένως αρκετά χαριτωμένες και ορισμένες φορές ο ρυθμός σε παρασύρει, αλλά η έλλειψη συνοχής στην ευρύτητα του άλμπουμ σαμποτάρει κάθε σχεδόν ανάδειξη καλών χαρακτηριστικών. Διαιρώντας επίσης το αποτέλεσμα σε συνιστώσες, το μόνο που ακούμε είναι μετριότατα κομμάτια τα οποία προδίδουν ότι οι δημιουργοί τους μάλλον λιγοστό χρόνο επένδυσαν στο να τα κατασκευάσουν, από όταν ξεπήδησαν στο μυαλό τους. Συνολικά, η παρέα του John McCrea έχει κάνει καλή δουλειά στο να ταΐσει την εικόνα της, κρύβοντας με προσήλωση κάθε καλό χαρακτηριστικό της μουσικής της πίσω από ένα γκρι φάσμα, το οποίο τελικά απομυζά κάθε σταγόνα ζωντάνιας από το εν λόγω ντεμπούτο.
Αν κάποιος θέλει να πνιγεί, δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να τον βοηθήσεις. Είτε στα 1994, είτε στα 2009/2010, η συγκεκριμένη έτσι κυκλοφορία δεν αφορά κανέναν, έξω από τους κύκλους των σκληροπυρηνικών οπαδών των CAKE.
