Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες δισκογραφικές δουλειές στο ξεκίνημα του 2010, όπου ο μακαρίτης Jeffrey Lee Pierce των Gun Club έχει την τιμητική του. Μην περιμένετε όμως το συνηθισμένο tribute. Μιλάμε εδώ, μεταξύ άλλων, για τον πολύπλευρο Nick Cave, για τον αδερφικό φίλο Cypress Groove, για τον μαθητή Mark Lanegan, για την ιέρεια Debbie Harry (ο Pierce είχε ως γνωστόν σχέση λατρείας μαζί της), για τον διαβολεμένο David Edwards – που εδώ αγγίζει εποχή 16 Horsepower – για την αυθεντική DIY Lydia Lunch. Μιλάμε επίσης για δύσκολες αποφάσεις: όχι διασκευές στο έργο του Pierce, μα δουλειά πάνω σε μια σκονισμένη κασέτα την οποία βρήκε ο Cypress Groove, γεμάτη με ανέκδοτο υλικό του αρχηγού των Gun Club λίγο πριν πεθάνει. Όμως το γεμάτο ενέργεια και συνάμα συναίσθημα αποτέλεσμα τους έβγαλε όλους ασπροπρόσωπους.
Το We Are Only Riders: The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project τοποθετεί τα κόζια σε μια σειρά στην οποία νιώθεις ελεύθερος να παίξεις μπάλα σε όποιο ηχητικό τοπίο κι αν γουστάρεις. Γι’ αυτό και πρόκειται για ένα άλμπουμ που δεν πέφτει στη λούμπα του αφιερωματικού μνημόσυνου ή στη μυθοποίηση ενός χαμένου πια μουσικού, μα γιορτάζει, με τον δικό του τρόπο, τη ζωή αυτού και το έργο του. Τα δεκαέξι κομμάτια του δίσκου (τα “Ramblin’ Mind”, “Free To Walk” και “Constant Waiting” υπάρχουν σε τρεις διαφορετικές εκτελέσεις το καθένα) σε μπάζουν σε ένα μουσικό τοπίο ακουστικής αλλά και ηλεκτρικής έξαρσης. Το hammond συνυπάρχει με το μπάντζο και με το μαντολίνο, ο Μισισιπής με τη Νέα Υόρκη, ενώ τα μπλουζ συναντιούνται με την punk αισθητική. Οι μουσικές συνθέσεις διαθέτουν όλη αυτή τη folk/country προσέγγιση των κομματιών της αμερικανικής υπαίθρου (το “Free To Walk” π.χ. φέρνει ως ρυθμική δομή στο μυαλό το “Don’t Think Twice It’s Allright” του Dylan), αντικατοπτρίζοντας τις προσλαμβάνουσες του Jeffrey Lee Pierce, που τόσο αγαπούσε τα ταξίδια. Οι δημιουργούμενες εικόνες αποβαίνουν τόσο έντονες, ώστε το συναίσθημα αναδεικνύεται αβίαστα. Θα τολμούσα να πω πως παίρνεις άνετα μια γεύση για το πού θα κινούνταν και κάποιος μελλοντικός δίσκος του Pierce, αν δεν πέθαινε (καταραμένα ξύδια) το 1996…
Το “When I Get My Cadillac” της Lydia Lunch είναι συγκλονιστικό, και φανερώνει και το πόσο εύστοχη και προσωπική ήτανε η στιχουργική γραφή του Pierce. Όλος μάλιστα ο δίσκος διαθέτει φοβερά στιχουργικά μοτίβα, κυμαινόμενα από την ελευθεριότητα του «η ζωή είναι μεγάλη, συνέχισε το ταξίδι» μέχρι το αμοράλ «δεν μου καίγεται καρφί τι κάνεις, εκεί είναι η πόρτα και τα σκυλιά δεμένα». Πανέμορφη και η εκτέλεση του Nick Cave στο “Ramblin’ Mind”, ενώ o Lanegan, παρέα με την Isobel Campbell, επιβεβαιώνει την ερμηνευτική του κλάση στο “Free To Walk”, κερδίζοντας στα σημεία τη δεύτερη εκτέλεση του τραγουδιού, από το ντουέτο Cave/Harry. Στο πιο υψηλό επίπεδο από όλους όμως κινείται ο David Eugene Edwards. Ο οποίος, συνοδεία του ελληνικής καταγωγής Κώστα Παναγιώτου στο πιάνο και στο εκκλησιαστικό όργανο, φέρνει κατά νου την εποχή όταν οι 16 Horsepower λάνσαραν το χαρακτηριστικό τους μίγμα «φούριας», ενέργειας και μεγαλειώδους (σχεδόν μεσαιωνικής) παρουσίας. Τον δίσκο κλείνει μια μακροσκελής εκτέλεση, όπου το σύνολο των συμμετεχόντων μουσικών δανείζει δεύτερες φωνές στη Lydia Lunch – φινάλε ιδανικό.
Μια δισκογραφική λοιπόν δουλειά η οποία πετυχαίνει να αναδείξει κάποιες άγνωστες ηχογραφήσεις του Pierce διατηρώντας τον δικό του ψυχισμό, παρότι οι συμμετέχοντες είναι αστέρες με δική τους ταυτότητα και ηχητικό χρώμα. Ένας δίσκος με τέτοιο συναίσθημα, ώστε νομίζω ότι αγγίζει άσχετα με το αν υπήρξες ή όχι φίλος των Gun Club, το αν τους έζησες ή έχεις μονάχα ακούσει για τον θρύλο τους. Από ότι δε διαβάζω στο booklet, το όνομα του project προέκυψε από μια φράση του Pierce, η οποία συνοψίζεται στο «The journey is long, and we are only riders». Δεν έχω κανέναν λόγο να μη συμφωνήσω απόλυτα με το νόημά της…
