«Top Overall Artist της δεκαετίας 2000-2009» για το Metacritic οι Spoon. Καθόλου άσχημα. Ούτε οι White Stripes, ούτε οι Arcade Fire, αλλά οι Spoon. Με τα Girls Can Tell (2001), Kill The Moonlight (2002), Gimme Fiction (2005) και Ga Ga Ga Ga Ga (2007) «χτύπησαν» metascores της τάξης του 85, 88, 84 και 84 αντίστοιχα. Παραπάνω από εξαιρετικά και σίγουρα πολύ πιο καλά από την εμπορική πορεία των δίσκων αυτών. Άλλωστε από το 1993 έως και σήμερα τα μόνα τους άλμπουμ που έχουν ντεμπουτάρει στο Top-10 του Billboard είναι αυτό του 2007 και το φετινό (#4). Όχι πως δηλώνει κάτι αυτό περί της καλλιτεχνικής αξίας τους, αλλά είναι αξιοπρόσεχτο για το πόσο λίγο έχει βοηθήσει εμπορικά τους Spoon η σχεδόν καθολική τους αποδοχή από τους κριτικούς.
Εν έτη 2010 λοιπόν, οι Αμερικανοί κυκλοφορούν ένα ακόμα άλμπουμ, πιστοποιώντας ότι ανήκουν στις παραγωγικότερες μπάντες του εναλλακτικού ροκ χώρου. Το Transference συνεχίζει το νικηφόρο σερί των Spoon απολαμβάνοντας, ξανά, την εύνοια των απανταχού μέσων. Από ότι φαίνεται η μπάντα δεν δύναται να αποτύχει. Ούτε καν να παραστρατήσει. Και είναι μακρύς ο χρόνος που έχουν διανύσει από τις απαρχές του grunge κινήματος στην Αμερική έως σήμερα, σε ένα μουσικό τοπίο το οποίο δεν σταματάει να εξελίσσεται και να διαμορφώνεται κάτω από όλο και πιο ιδιαίτερες συνθήκες. Οι Τεξανοί αποδεικνύονται έτσι «αλεξίσφαιροι» στον χρόνο. Ακόμα και όταν παίρνουν τη γενναία απόφαση να αποκηρύξουν στο Transference την ποπ αμεσότητα του Ga Ga Ga Ga Ga για έναν πιο γυμνό ήχο και για τραγούδια λιγότερο μπολιασμένα με τη ραδιοφωνική εκείνη αμεσότητα που τους χάρισε τη μεγαλύτερη ως σήμερα επιτυχία τους.
Το θέμα με τους Spoon είναι ότι ποτέ δεν δείχνουν να πιέζονται. Ό,τι ηχογραφούν μοιάζει να βγαίνει με τρόπο απόλυτα φυσικό από τον μουσικό τους νου τη στιγμή της σύλληψης και να αποτυπώνεται, το ίδιο απλά, στο τελικό αποτέλεσμα. Ενδιαφέρουσες μελωδίες, αμεσότητα στη φωνητική απόδοση των εύστοχων στίχων από τον εγκέφαλο του γκρουπ, Britt Daniel, και τραγούδια τα οποία διεισδύουν όλο και πιο πολύ στον υποσυνείδητο μουσικό δέκτη των ακροατών όσο περισσότερο τα ακούει ο τελευταίος. Αυτή είναι και η συνταγή που ακολουθείται στο Transference, ίσως με την πιο αγνή της μορφή από ποτέ. Και αποδίδει. Απόδειξη τα διαδοχικά κομψοτεχνήματα “The Mystery Zone” και “Who Makes Your Money”, με τα κολλητικά lo-profile ρυθμικά τους μέρη για αρχή, το παθιασμένο “Written In Reverse” και το εξαίρετο “I Saw The Light” που ακολουθούν για συνέχεια, καθώς και το πρώτο single “Got Nuffin” με το “Nobody Gets Me But You”, με τα οποία και κλείνει ο δίσκος.
Η αίσθηση που απομένει είναι πως οι Spoon τα κατάφεραν ξανά. Χωρίς να στοχεύουν στην εμπορική επιτυχία αλλά μένοντας πιστοί στο εναλλακτικό τους προφίλ, μας έδωσαν με τη φρέσκια τους δουλειά ό,τι ακριβώς έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από αυτούς. Ένα άλμπουμ που, αβίαστα και απλά, αποδίδει αποτελέσματα όχι μόνο ειλικρινή, μα και μεστά από δημιουργικότητα.
