Αλήθεια υπάρχει αμφιβολία πως οι Καναδοί Propaghandi ανήκουν στα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά ονόματα του punk; Μάλλον όχι, καθώς από το 1986 – όταν και πρωτοσκάσανε μύτη – όχι μόνο έχουν μείνει πιστοί στα φιλελεύθερα πιστεύω τους, αλλά φροντίζουν με κάθε τους δουλειά να συνεχίζουν την προσπάθειά τους να πάνε το όλο θέμα του punk ένα βήμα παραπέρα. Σε αντίθεση δηλαδή με την πλειοψηφία των υπολοίπων όμορων συγκροτημάτων, τα οποία μουσικά αποδεικνύονται τόσο συντηρητικά όσο είναι και ιδεολογικά οι άνθρωποι που ειρωνεύονται στα τραγούδια τους.
Στο Supporting Caste οι Propaghandi αγκαλιάζουν περισσότερο από ποτέ τα μεταλλικά στοιχεία, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει πως αλλάξανε παράλληλα και τις ηχητικές δομές των τραγουδιών τους. Μάλλον ότι πήραν στοιχεία από το metalcore, το thrash και το hardcore των Suicidal Tendencies και τα αφομοιώσανε στις punk δομές τους. Έτσι λοιπόν θα βρείτε εδώ μερικές πιο «δυσκίνητες» εκδοχές του ήχου της μπάντας, χωρίς όμως να λείπουν και οι κλασικοί punk δυναμίτες, με τα drums σε ρόλο οπλοπολυβόλου και τις κιθάρες να πυροβολούν με τη σειρά τους κατά ριπάς, όπως π.χ. στο “Potemkin City Limits” με τα υπέροχα μελωδικά του φωνητικά ή στο “Human(e) Meat (The Flensing Οf Sandor Katz)”. Αλλά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσθήκη μικρών λεπτομερειών στα τραγούδια τους – π.χ. ένα διαφορετικό κιθαριστικό ακόρντο εδώ, μια πιο ασυνήθιστη μπασογραμμή εκεί ή ένα παράταιρο (φαινομενικά) drum break παραπέρα. Λεπτομέρειες οι οποίες κλείνουν το μάτι στον punk οπαδό, δηλώνοντάς του πως μπορεί οι Propaganda να παίζουν punk, αλλά δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Μεγαλύτερη απόδειξη αυτού, το ξεκάρφωτο μελωδικό ιντερλούδιο στο τέλος του “Funeral Procession”, προτού η μπάντα σου σκάσει στα μούτρα, από το πουθενά, τα ξυραφιαστά riffs του “Without Love” που ακολουθεί.
Όσο για το στιχουργικό μέρος του Supporting Caste, εδώ μπορείτε να περιμένετε ό,τι έχετε συνηθίσει να ακούτε από τον Chris Hannah και την παρέα του επί τόσα χρόνια. Δηλωμένοι Vegans, οι Propaghandi είναι άλλωστε γνωστοί για την υιοθέτηση αναρχικών ιδεών, αλλά και για τις θέσεις τους υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της φυλετικής ισότητας, όσο και για την εναντίωσή τους σε κάθε είδους διάκριση και ιμπεριαλιστική πρακτική γενικότερα. Νομίζω πως συνοψίζουν καλύτερα την ιδεολογική τους ταυτότητα με αυτό που έχουν τοποθετήσει στο τέλος του booklet: «Pro-feminist, animal-friendly, anti-fascist, gay-positive» και όλα αυτά να εφάπτονται με έναν κύκλο ο οποίος περιέχει το πρώτο γράμμα της αλφάβητου – μια σαφή δηλαδή αναφορά στο σύμβολο του ιδεολογικού τους χώρου.
Το κλου όμως της υπόθεσης Supporting Caste είναι τελικά το απλά εκπληκτικό εξώφυλλά του, που βασίζεται στον πίνακα The Triumph Of Mischief” του Kent Monkman. Σε αυτό απεικονίζεται ένα χαοτικό τοπίο όπου όλοι δείχνουν να βρίσκονται σε πόλεμο με όλους τους υπόλοιπους, κάτι που, όπως δηλώνει η μπάντα στο εσώφυλλο του άλμπουμ, είναι στα προσεχώς για την ανθρωπότητα. Προάγγελοι των επερχόμενων συμφορών ή απλά αθεράπευτα πεσιμιστές; Ό,τι και να ’ναι οι Propaghandi, το σίγουρο είναι πως με το πρόσφατο άλμπουμ τους παρέδωσαν μια πολύ καλή δουλειά, παραμένοντας συνάμα στην πρώτη γραμμή στον πόλεμο εναντίον κάθε μορφής ανθρώπινης αδικίας.
