Πάλι ένας δίσκος που μπερδεύει. Προσοχή! Ούτε στη στόχευσή του, ούτε στις προθέσεις των Chad Taylor (drums, βιμπράφωνο) και Rob Mazurek (κορνέτα, ηλεκτρονικά, mbira, computer, ηλεκτρονικά). Απλά οι προτάσεις των Chicago Underground Duo στο Boca Negra έχουν (ξανα)κατατεθεί όσον αφορά στα μουσικά όργανα που εμπεριέχει το άλμπουμ, ήδη από τις αρχές των 1970s και μάλιστα από παίκτουρες ολκής, όπως ο Grachan Monkur (o 3ος παρακαλώ) και ο Charles Tolliver – στους οποίους τεχνική και σύνθεση βάδισαν στους δρόμους που πριν είχε ανοίξει ο Cecil Taylor. Άρα, διερωτώμαι, φτάνει η προσθήκη των ηλεκτρονικών για να κατατάξει το Boca Negra στους δίσκους με σημαίνοντα λόγο ύπαρξης στο σήμερα; Ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν και νεότεροι βιρτουόζοι (π.χ. ο William Hooker) οι οποίοι έκαναν ανάλογες συνδέσεις στα μέσα των 1990s, με θαυμάσια μάλιστα αποτελέσματα;
Δύσκολη φαντάζει η απάντηση, μα το τοπίο γίνεται λίγο απλούστερο αν κοιτάξεις τα χρώματά του. Τι εννοώ; Ότι όλοι οι προαναφερθέντες – πλην των εδώ φίλων μας – είναι εκπρόσωποι της μαύρης φυλής. Προλαβαίνω άμεσα ένα τεράστιο ΚΑΙ; που νιώθω να έρχεται, απαντώντας πως, όχι, δεν πρέπει σώνει και καλά να αναδείξουμε παίκτες από τη λευκή φυλή ως συνέχεια της λογικής των Αμερικανών θιασωτών της (avant) jazz, μόνο και μόνο για να μη νιώθουμε μειονεκτικά. Απλά είναι ελάχιστοι πια οι ελευθεριάζοντες ασπρουλιάρηδες και μαύροι – και ειδικότερα οι δεύτεροι, όσο και αν ακούγεται παράλογο (αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο ολόκληρου άρθρου για να εξηγηθεί). Φτάνει όμως κάτι τέτοιο, θα ξαναρωτήσετε, για να καταστήσει καλό έναν δίσκο; Όχι, θα απαντήσω και πάλι…
Το ντουέτο των Chicago Underground Duo με είχε λοιπόν συναρπάσει, στις αρχές της δεκαετίας που μόλις τελείωσε, με το Synesthesia όπου πραγματευόταν τις ίδιες αξίες με τώρα. Όπερ δημιουργική μουσική με σαφή απαρχή τη free jazz. Δεν προσποιούνταν τους αβανγκαρντίστες, δεν ενδιαφέρονταν καν να βάλουν τις φάτσες τους στο εξώφυλλο, κι έφτιαχναν, αν μη τι άλλο συνθέσεις απόλυτα συμπαγείς και όχι φλύαρες – σε αρμονία με το πολιτισμικό και οικιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν. Γιατί το Σικάγο ήταν και παραμένει μία πόλη όπου τα πανεπιστήμια και τα κονσερβατόρια της περί ήχου βρίσκονται στην κορυφή, όχι μόνο λόγω της αρτιότητας της εκπαίδευσης, αλλά και λόγω μιας γενικότερης ανοιχτομυαλιάς. Το αποτέλεσμα είναι μία μεγάλη ομάδα μουσικών στην ηλικία μου (τσα!), των οποίων τα δεύτερα –άντα δεν αναδεικνύονται σε άντερα που τους στραγγαλίζουν αλλά αντιθέτως τους αφήνουν ελεύθερους να δημιουργήσουν με πείρα και σύνεση. Και αυτό κάνουν και οι Chicago Underground Duo στο Boca Negra, παραδίδοντας συνθέσεις οι οποίες δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτε άλλο παρά την ενδελεχή ενασχόλησή τους με το αντικείμενο – αντί π.χ. για μία παρέλαση τεχνογνωσίας και ευρυμάθειας.
Δεν κόμισαν λοιπόν γλαύκες στην Αθήνα οι Chicago Underground Duo με τη νέα τους δουλειά, αλλά στα σίγουρα δεν φάγανε και τα σύκα που τρέφουν τις κουκουβάγιες με σκοπό να αποκομίσουν στιγμιαίο όφελος. Αντιθέτως, έριξαν και ένα ποτηράκι νερό στις ρίζες αυτού του συμβολικού – και αδικημένου εξαιτίας αυτού του συμβολισμού – δέντρου (σημ. αρχισυντάκτη: για να πω τα σύκα-σύκα, δεν σε πιάνω. Αλλά το αφήνω ως επίλογο).
