Οι κατάλογοι επιτυχιών αποτελούσαν πάντοτε κόκκινο πανί για τους indie ταύρους – κι όχι μόνο τους εγχώριους. Αλλά αυτό το #1 που χτύπησαν οι Vampire Weekend στις Η.Π.Α. με το Contra παραείναι απόλυτο ώστε να αγνοηθεί, με τον τρόπο που μάλλον το αγνοήσαμε εδώ (και στη Γηραιά Ήπειρο γενικότερα). Εν έτη 2010 μια indie μπάντα (μια αμερικάνικη έστω indie μπάντα) να κατορθώνει να καπαρώσει μια θέση που συνήθως καρπώνονται τα μεγαθήρια της σόου μπιζ, οι mainstream τσιχλόφουσκες και οι αστραφτεροί R’n’B/hip hop αστέρες; Μοιάζει λίγο σαν να παίρνει ο ΠΑΟΚ το φετινό πρωτάθλημα. Η γεναριάτικη κυκλοφορία μπορεί να αποτελεί παράμετρο της ιστορίας, δεν εξαντλεί όμως το ζητούμενο: έχουμε μία ακόμα απόδειξη ότι το indie rock είναι πια κάτι με πλατιά δυναμική, δυναμική αντιστρόφως ανάλογη εκείνης που καταγραφόταν κάποτε στο βρετανικό indie chart της νεότητας κάποιων από εμάς. Το να ακούς Vampire Weekend δεν έχει πια να κάνει με κανένα underground και με καμία ελίτ εκλεκτών αυτιών: μπορείς κάλλιστα να τους εναλλάσσεις με την Katy Perry και με τους Black Eyed Peas και να δηλώνεις ότι ακούς «απ’ όλα».
Από μια άλλη όμως άποψη, το βρίσκω εξαιρετικά καλό ότι αυτό το #1 το χτύπησαν οι Vampire Weekend και όχι τίποτα τρεντο-ίντιδες ασχολούμενοι περισσότερο με το αν φαίνεται στις press photos η Strokes κονκάρδα και το καρό παντελονάκι, παρά με το ότι η μουσική τους ξαναζεσταίνει κάποια παλιά δόξα, την οποία η σύγχρονη πιτσιρικαρία παραείναι μικρή για να ξέρει ή παραείναι τεμπέλα ώστε να ψάξει. Γιατί το χτύπησε μια μπάντα η οποία, εξ’ αρχής, δήλωσε ότι την ενδιαφέρει η indie τραγουδοποιία ως πεδίο ανταλλαγής φρέσκων ιδεών, (φαινομενικά) παράδοξων μπολιασμάτων και – κυρίως – πρότασης με άξονα το σήμερα. Το στοιχειοθέτησαν με το πρώτο Vampire Weekend άλμπουμ πρόπερσι, το ξαναϋπερασπίζονται τώρα με το Contra, έστω και αν αποτυγχάνουν τούτη τη φορά να μας εκπλήξουν.
Το ότι δεν εκπλήσσουν, όμως, δεν σημαίνει πως η νέα τους δουλειά στερείται ποιότητας – ίσα-ίσα που τείνει να τους κατοχυρώσει ως συνώνυμο μιας δροσερής και ιδιόμορφης ποιότητας. Ο Rostam Batmanglij ξανακάθεται στην καρέκλα του παραγωγού και εγγυάται για τον αριστοτεχνικά δεμένο – παρά την ποικιλία αναφορών – ήχο, για τον ενορχηστρωτικό πλούτο, αλλά και για τη συνοχή του Contra. Από το οποίο λείπουν οι κορυφές, όχι το επίπεδο. Είναι ένα άλμπουμ-σύνολο, χωρίς κοιλιές και απογοητευτικά σημεία, χωρίς όμως και μεγάλα τραγούδια. Από την άλλη, το ότι ένας τέτοιος ήχος σαν κι αυτόν των Vampire Weekend κατέληξε να συγκαταλέγεται στο «οικείο» και να κατακτά θέσεις σαν το #1 αποτελεί τον δικό τους μικρό θρίαμβο, θρίαμβο ανάλογο του να γράψουν το «μεγάλο» τραγούδι: τα calypsos της Καραϊβικής, η δυτικοαφρικανική αντίληψη περί pop, οι κλασικότροπες ενορχηστρώσεις ως πρέσβεις μιας παλιάς ευρωπαϊκής αυθεντίας διόλου βλοσυρής ή απόμακρης, ακόμα και κάποια σίνθια που ανοίγουν τον δρόμο προς ευφάνταστα εγκεφαλοηλεκτρονικά remixes του παρόντος υλικού, δεν υπήρξαν ποτέ πράγματα συνυφασμένα με την πλατιά αποδοχή, ή πράγματα αγαπητά στις ραδιοφωνικές playlists. Και όμως οι Vampire Weekend τα μεταχειρίζονται με μια γήινη ωριμότητα που εκπλήσσει, με μια λεπτότητα που συχνά συγκινεί και με μια αισθητική περί σύγχρονης pop πολύ πιο γκράντε από όση μπορεί ίσως να αποδώσει η περιορισμένη φωνούλα του Ezra Koenig – επαρκέστατη πάντως για το ζητούμενο της μπάντας του.
Το Contra διαθέτει κάμποσα άξια τραγούδια (προσωπικό αγαπημένο το “Giving Up The Gun”, με το “Run” μάλλον να έπεται), αλλά δεν υπερβαίνει ό,τι χαρακτηρίζουμε ως ένα απλώς καλό άλμπουμ. Δεν πρόκειται όμως για την επανάληψη της βρετανικής εναλλακτικής ιστορίας των τελευταίων χρόνων, όπου κάμποσες πολυσυζητημένες μπάντες έπεσαν στην τρύπα ενός ανύπαρκτου, φορμαλιστικού δεύτερου άλμπουμ. Οι Vampire Weekend σταθεροποιούν το βήμα τους, τοποθετούν στα αδιαπραγμάτευτα της ταυτότητάς τους την παλαβή τους πολυσυλλεκτικότητα και ευτυχούν να κατακτήσουν μια πρωτιά, η οποία πιστεύω ότι θα καταστήσει τα πράγματα πιο εύκολα γι’ αυτούς στα ’10s. Παραμένουν μια μπάντα που συνεχίζω να υπολήπτομαι και να παρακολουθώ.
