Πάνε έξι χρονάκια που χώρισαν οι δρόμοι τους λόγω «δημιουργικών διαφορών» – θα το έλεγα εύσχημο ανάλογο του «δεν γουστάρω να βλέπω τη φάτσα σας ρε», μόνο που η φετινή επανένωση θα με διέψευδε αυτοστιγμής. Και δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε επανένωση, έτσι… Αν κάποιοι πριν καμιά δεκαετία είχαν να καταθέσουν λειτουργικές ιδέες για την κατεύθυνση του τότε φορμαλιστικά περιχαρακωμένου hip hop ήταν (και) τούτοι οι κύριοι. Ζωντανό νεκρό ήταν (αργότερα για τον Nas σκέτο πεθαμένο) κι έπρεπε κάποιοι να αναλάβουν τη διαστολή της δημιουργικής του βάσης, αντί να ψάχνουν στον αιώνα τον άπαντα το τέλειο sample στις χάρτινες κούτες του αφροαμερικάνικου παρελθόντος. Έτσι φτάσαμε στον φουτουριστικό μινιμαλισμό του Arrhythmia, έτσι κατόπιν απολαύσαμε τη σύμπραξή τους με το πειραγμένο πιάνο του Matthew Shipp και αποτίσαμε τα σέβη μας στη φλόγα του εξελικτικού τους κυττάρου.
Τέτοια πήγαινε-έλα, βέβαια, πάντα θέτουν ένα ζήτημα κινήτρων, προφανώς όχι σκεπτόμενος ηθικολογικά, αλλά υπό την έννοια του πώς αυτά μπορούν να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα. Σα να ζήλεψαν λίγο μου φαίνεται την όλο και αυξανόμενη απήχηση των εναλλακτικών του είδους (στην Αγγλία, για παράδειγμα, καρτερούν πώς και πώς την εμφάνιση του MF Doom). Δεν κακολογώ την Anti-pop τετράδα, χρειάζονται και πρακτικές αφορμές για να μπεις στο στούντιο, ειδικά όταν εν τέλει μας τροφοδοτούν με άλμπουμ που δεν φείδεται κορυφώσεων, πέραν των αμιγώς γνωστών τους τρόπων. Το Fluorescent Black λειτουργεί για τους Anti-pop Consortium περισσότερο με τον δείκτη προς το τραγούδι, στρώνει στο κυνήγι την ουσία της προσβάσιμης στιγμής που θα παίξει τον ρόλο του οδηγού. Κατά κύριο λόγο δεν εξερευνά ούτε την υφή της ρυθμολογίας ούτε τις διαστάσεις της, αντίθετα φτάνει απ’ ευθείας στις μορφολογικές σιγουριές των υποψηφίων singles. Και το καταφέρνει όχι μόνο καλά, αλλά και χαλαρά πάνω στη γραμμή του Anti-Pop Consortium ήχου – ως μια πιο fun εκδοχή του, για την ακριβολογία του πράγματος. Είτε μιλάμε, λοιπόν, για hip hop κατακέφαλες επιθέσεις (το ομώνυμο του άλμπουμ ή το “Volcano”), είτε για εναλλακτικό dancefloor ιδροκόπημα (“The Solution”), «το beat δεν διανοείται να ξαποστάσει», για να αποδώσω και ενδεικτική ρίμα.
Δίχως το παραπάνω να σημαίνει πως ενίοτε δεν τραβολογιέται ή πως δεν ανακύπτουν κάποια ζητήματα με τον τρόπο άρθρωσής του. Κι αυτό γιατί, αντιστρόφως προοδευτικά, οι σθεναρές, electro παραγωγές τους είναι (λίγες) στιγμές που κατέρχονται ανεξήγητα σε kiddy rave σφαίρες – στην ευκολία εκείνων των ετοιματζίδικων μπλιμπλικιών, λες και οι κάγκουρες με τα φωσφοριζέ άνοιξαν πόρτα στον χρόνο. Ίσως φταίει και η κομικίστικη αισθητική των Consortium, αλλά τέτοιες ισορροπίες μοιάζουν λιγάκι του τρόμου. Αυτό που χθες καταφέρνεις να το παρουσιάσεις ως φουτουριστικό, παρά το αμαρτωλό του παρελθόν, σήμερα ίσως να μην απέχει και πολύ απ’ τη γραφικότητα, εάν του αλλάξεις το πλαίσιο και το προορίσεις για τραγούδι. Για να μη δίνω, όμως, τις λάθος εντυπώσεις επί της συνολικότερης εικόνας του Fluorescent Black, προχωρώ πάραυτα στο επιστέγασμα: αξιαγάπητο ως προϊόν του νέου συναπαντήματός τους, ένα-δυο κλικ λιγότερο άξιο του παρελθόντος τους.
