Το Fuse είναι ένα από τα φημισμένα κλαμπ του Βελγίου, εδρεύει στις Βρυξέλλες και έχει καταφέρει να εξαπλώσει την καλή του φήμη και πέρα από τα στενά όρια των Κάτω Χωρών. Έχει δε φιλοξενήσει στα decks του εμβληματικούς (στον χώρο τους) καλλιτέχνες, όπως τους Jeff Mills, Laurent Garnier, Sven Vath και προφανώς τον Anthony Rother, του οποίου το DJ σετ αποτυπώθηκε στον εν λόγω δίσκο. Ο γεννημένος στη Φρανκφούρτη Rother δεν νομίζω ότι χρήζει ιδιαίτερων συστάσεων. Δικαίως άλλωστε θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία ονόματα στον χώρο εκείνο ανάμεσα στο techno και το electro (έχει βέβαια κάνει βήματα και εκτός αυτού του πλαισίου – τσέκαρε π.χ. το αριστουργηματικό Magic Diner του 2003). Στο συγκεκριμένο DJ σετ ούτε πρωτοπορεί ούτε ξαφνιάζει – αποδεικνύει, απλώς, του λόγου το αληθές.
Φυσικά δεν θα πρέπει να κρίνουμε έναν τέτοιο δίσκο με βάση τις συνθετικές δεξιότητες ή αστοχίες που περιέχει: σε ένα DJ σετ δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αυτό που μετράει – και ξεχωρίζει τους καλούς DJ από τους μέτριους (ή τους κακούς) – είναι, αφενός, το πώς διαρρηγνύουν μια σύνθεση, προσθέτοντας τις δικές τους πινελιές, και τελικά τη συγκολλούν με την επόμενη αισθητικά, δομικά και σημειολογικά και, αφετέρου, το πώς καταφέρνουν να διατηρούν τα επίπεδα της εκλυόμενης αδρεναλίνης στα ύψη – τους τρόπους δηλαδή που βρίσκουν ώστε να την κάνουν να εκραγεί σε μια δεδομένη στιγμή. Αυτά τα στοιχεία, τώρα, είναι σίγουρα άκρως ενδιαφέροντα και αρκούντως πωρωτικά σε ένα ζεστό κλαμπ, με τα ντεσιμπέλ στα κόκκινα και τον ποτισμένο από ενθουσιασμό αέρα. Αν στοιχειοθετούν, όμως, την αναπαραγωγή τους σε cd ή αν μπορούν να αξιολογηθούν με την ίδια ακρίβεια από την καρέκλα του σπιτιού σας, είναι, αν μην τι άλλο, ένα ερώτημα.
Είπα και πριν ότι ο Anthony Rother ούτε ξαφνιάζει ούτε πρωτοπορεί σε αυτό το DJ σετ στο Fuse. Χωρίς να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ αν περίμενα κάτι τέτοιο από την συγκεκριμένη κυκλοφορία, θα αιτιολογήσω την πρόταση με το επιλεγόμενο tracklist του. Επιλέγει λοιπόν να χρησιμοποιήσει ένα κράμα από αξιόλογα techno, electro ακόμα και deep house κομμάτια, χώρο εν πάση περιπτώσει που τον κατέχει όσο λίγοι. Γεγονός το οποίο ναι μεν αποδεικνύει εμπράκτως το ζήτημα της προαναφερθείσας αυθεντίας του Rother, αλλά δεν προσθέτει κάτι στις ήδη υπάρχουσες γνώσεις σου για τη μουσική του προσωπικότητα. Κομμάτια πάντως όπως το “Discotecktonic” των Fetish & Me, το “Lo-Tech Reality” του Mad Mike, το “Subculture” των Pig & Dan, ή το “Baustein 1 B” των Baustein είμαι σίγουρος ότι λειτούργησαν εξαιρετικά σε ένα κλαμπ σαν το Fuse, ακόμη κι αν στο συγκεκριμένο CD απαλείφονται τέτοιου είδους ενδείξεις (όπως οι ενθουσιώδεις κραυγές του πλήθους). Άξιο επίσης λόγου και το ότι από τα decks του Rother πέρασε μια σύνθεση του Wolfgang Voigt (ως “Studio 1”) – σημαίνουσας προσωπικότητας στην εξέλιξη της (ευρωπαϊκής τουλάχιστον) techno – ή ένα πέρασμα από το τραγούδι “With You” του Ricardo Tobar, ικανό να τραβήξει και τα πιο indie ακροατήρια.
Μια κυκλοφορία, εν κατακλείδι, η οποία μάλλον αφορά τους αφοσιωμένους φαν του Γερμανού παραγωγού, λειτουργώντας κατά τα άλλα συμπληρωματικά (σίγουρα όχι προσθετικά) στο μουσικό του προφίλ.
