Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και το MySpace των Killing Mood, περί έρωτος και θανάτου ο λόγος στο Just Another Love Song. Δύο έννοιες αλληλένδετες σε μεγάλο βαθμό, τις οποίες συναντάμε στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στη μουσική και ουσιαστικά σε κάθε δυνατή μορφή δημιουργικής καλλιτεχνικής έκφρασης. Θέμα αστείρευτο λοιπόν και πάντοτε επίκαιρο. Το αιώνιο δίπτυχο που… «σκοτώνει» θα μπορούσαμε να πούμε! Πόσο ταιριαστή λοιπόν η «δολοφονική» διάθεση (όπως δηλώνει και η ονομασία του παρόντος πρότζεκτ) με την οποία αντιμετωπίζει αυτήν τη θεματολογία η Belinda Kordic, στο πρώτο της άλμπουμ της μετα-Stabb εποχής.
Από το 2003 και τη διάλυση των τελευταίων, η Κροατικής καταγωγής (γεννημένη όμως στην Αυστραλία) ερμηνεύτρια έμοιαζε να έχει σωπάσει για τα καλά. Τώρα, απομακρύνοντας τον εαυτό της από το εναλλακτικό ροκ των Stabb και απογυμνώνοντας τις συνθέσεις της από ηλεκτρικές κιθάρες και τα συναφή, μας δίνει τη νέα εκδοχή του εαυτού της, κάτω από την ονομασία Killing Mood. Μην απατάσθε όμως – δεν πρόκειται για συγκρότημα, αλλά για σόλο δουλειά από την κατοικοεδρεύουσα πλέον στη Σουηδία καλλιτέχνιδα. Σκάβοντας ερωτικά χαρακώματα μέσα σε alternative country πεδία μάχης, η Kordic ακούγεται ανανεωμένη και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα blues και την folk, πετυχαίνει να δώσει μια κινηματογραφική αύρα στο Just Another Love Song.
Τραγούδια όπως τα “Devils Robe” και “Love Burns” θαρρείς λοιπόν πως θα μπορούσαν να κοσμούν μια σουρεαλιστική σκηνή δαιδαλωδών διαλόγων, μαύρου χιούμορ και υπερτονισμένης βίας, σε μια υποθετική μελλοντική ταινία του Ταραντίνο. Βουτηγμένα στο μπάντζο, στις ημι-ακουστικές κιθάρες και σ’ έναν λανθάνοντα αισθησιασμό, τα τραγούδια της Kordic αντηχούν έναν ακραίο θανατηφόρο ρομαντισμό, αποφεύγοντας όμως τα μέλια και επενδύοντας στη χολή ως μέσο κάθαρσης. Εμφανές ειδικά όταν επιλέγει να μιλήσει για έναν έρωτα που έχει πνεύσει τα λοίσθια χρησιμοποιώντας παραβολές περί… καμένης σάρκας! Η ιδιαίτερης υφής επίσης φωνή της (αν και ενίοτε υπερβολικά ίσως «ψιλή») δίνει στίγμα σε μια εποχή όπου η πληθώρα νέων καλλιτεχνών κάνει όλο και πιο δύσκολο το να ξεχωρίσει κάποιος από το κοπάδι. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι (και highlight του άλμπουμ) “Dancing With The Damned” δημιουργεί εντύπωση, η οποία και μένει στο αυτί του ακροατή. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως στηρίζει άψογα το σκοτεινό υλικό του δίσκου με μια ισορροπημένη γλυκόπικρη performance.
Στιχουργικά και θεματολογικά τώρα, το Just Another Love Song κρατάει τη συνοχή του ως και τις τελευταίες νότες της σαράντα-πεντάλεπτης διάρκειάς του. Μπορεί να μην έχουν όλα τα τραγούδια τον ίδιο αντίκτυπο στα αυτιά μας και να υπάρχουν χαλαρές στιγμές που αποδυναμώνουν το συνολικό αποτέλεσμα, πάντως δεν αρκούν για να αντισταθμίσουν όσα καλά βρίσκουμε εδώ. Αρκούν οι εναρκτήριες νότες του “It’s You Again” ή η ατμόσφαιρα του “Strange Fruit” ώστε να μας τα υπενθυμίσουν.
