Άλλο ένα θύμα των γραναζιών της μουσικής βιομηχανίας; Μάλλον έτσι δείχνουν τα πράγματα για τους Engineers. Μετά από το αρκετά αξιόλογο επώνυμο ντεμπούτο τους (2005), οι Λονδρέζοι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς εταιρία εν μέσω ηχογραφήσεων για τον δεύτερο δίσκο τους. Αποφασίσανε έτσι να το κυκλοφορήσουν μόνο σε ψηφιακή μορφή, μετά όμως κάπου χάσανε και οι ίδιοι την πίστη από ότι φαίνεται, καθώς ακυρώθηκαν κι αυτά τους τα σχέδια. Εν τέλει ο γολγοθάς για το Three Fact Fader φαίνεται πως τελείωσε όταν τα βρήκανε με την Kscope. Το περίεργο της υπόθεσης όμως είναι ότι στο δισκίο που έχω εγώ υπάρχει και το όνομα της Echo πάνω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου (ή καλύτερα των δισκογραφικών).
Όπως και να έχει η ιστορία περί του τι ακριβώς συνέβη μέχρι να κυκλοφορήσει, σημασία εν τέλει έχει περισσότερο η αξία του υλικού, αυτού καθεαυτού. Και εδώ είναι που οι Engineers βρήκαν κέντρο. Διότι ακούγοντας το Three Fact Fader μπορείς σχεδόν να δεις μπροστά σου το σκηνικό των βροχερών δρόμων του Λονδίνου των αρχών της δεκαετίας του 1990 – και τα μέλη της μπάντας να σουλατσάρουν σε αυτούς, σαν αργόσχολοι μαθητές. Είναι γεγονός πως μουσικά τα πράγματα δείχνουν να έχουν σταματήσει στις μέρες του shoegaze για τους Engineers. Οι Ride έχουν γίνει εικόνισμα και η υπόλοιπη παρέα της εποχής – οι My Bloody Valentine πρωτίστως, μα και οι Lush με τους Slowdive – καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στα αγαπημένα συγκροτήματα τους.
«Παρελθοντολαγνία!», ακούω ήδη κάποιους να λένε. Ίσως να ’ναι κι έτσι... Όμως όταν μια μπάντα παραδίδει έναν δίσκο τέτοιας ομορφιάς αυτό λίγο θα έπρεπε να ενδιαφέρει τον πραγματικό μουσικόφιλο. Και το Three Fact Fader προκύπτει ως ένας ξεχωριστός δίσκος, ένας που σίγουρα, εάν είχε κυκλοφορήσει στις μέρες όταν το shoegaze μεσουρανούσε, θα θεωρούταν τώρα ως και κλασικό δείγμα του είδους. Αν συνθέσεις σαν το ομώνυμο του τίτλου, το “Fear Has Gone”, το “Sometimes I Realise” και το “International Dirge” απελευθερώνονταν στο βρετανικό κοινό δύο δεκαετίες πριν, θα μετέβαλλαν τους Engineers σε σημαντικό κομμάτι της όλης ιστορίας. Δυστυχώς δεν γίνανε έτσι τα πράγματα και τη σήμερον ημέρα βλέπω δύσκολο για αυτό το άλμπουμ να πετυχαίνει κάποια καλή θέση σε πωλήσεις, παρόλη την αξία του. Αλλά το ότι ο δίσκος κυκλοφορεί το 2009 αντί για το 1989 σαφώς μπορεί να πει πράγματα για την εμπορική του δυναμική αλλά όχι και για την καλλιτεχνική του αξία. Διότι για αυτήν οι Βρετανοί αφήνουν λίγες αμφιβολίες: οι συναισθηματικές κορυφώσεις δίνουν και παίρνουν στο Three Fact Fader, τα ατμοσφαιρικά, σχεδόν ambient, ηχοτόπια φωνάζουν «παρών!» σε πολλαπλά σημεία, ενώ η φωνή του τραγουδιστή τους σου δίνει αυτή τη ζεστή χροιά που κάνει τον δίσκο άμεσα αρεστό στον φίλο του μελωδικού κιθαριστικού ήχου. Και όλα αυτά δίχως να πέφτουν οι Engineers στην παγίδα του μελιστάλαχτου – και εν τέλει γραφικού – rock που ακούμε από αρκετά συγκροτήματα τα τελευταία χρόνια.
Όσο για την κύρια ερώτηση, δηλαδή το ποιους τελικά αφορά ένας τέτοιος δίσκος, η σωστή απάντηση είναι πως θα έπρεπε να αφορά άπαντες. Αρκετοί βλέπετε έχουν κάνει όνομα σήμερα με τις μελαγχολικές τους ατμόσφαιρες – οι M83 ή ο Ulrich Schnauss αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα – είναι όμως σαφές πως έχουν δανειστεί ουκ ολίγα στοιχεία από τις ημέρες του shoegaze. Οπότε γιατί ένας πραγματικά καλοπαιγμένος δίσκος αυτού του ήχου θα έπρεπε να ονομασθεί αβίαστα ως παρελθοντικός και να σταλεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας;
