Φαινόμενο στη Γαλλία και στη ραπ σκηνή της η Γαλλο-Κυπραία Diam’s – κατά κόσμον Μελανί Γεωργιάδη. Πρόσφατα έκλεισε αισίως δέκα χρόνια στο γκεζί και είπε να το γιορτάσει με ένα άλμπουμ λιγότερο εμπορικής κατεύθυνσης. Σώζεσαι όμως μετά από πέντε τέτοιους δίσκους; Και εξηγούμαι: τυγχάνει, παρακολουθώντας τη γαλλική ραπ σκηνή για πάνω από δέκα χρόνια, να μην τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για τους μετά-μιλένιουμ εκπροσώπους της (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Η Diam’s ανήκει σαφώς σε αυτή τη κατηγορία – ήτοι όχι μόνο δεν διαθέτει την αυθεντική ορμή των γαλλικών προαστίων των 1990s, αλλά φλερτάρει κι αρκετά με ό,τι λέγεται «ραδιοφωνικό single» και κατ’ επέκταση με το «banger», που λένε και οι yo τύποι…
Ωστόσο διαθέτει ταλέντο. Το παρατηρεί κανείς στο σύνολο της δισκογραφίας της ότι, πέραν του ραπ, στέκεται πολύ καλά και στα ρεφρέν, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία πως γράφει και μουσική. Για του λόγου το αληθές, και στο S.O.S. υπάρχουν ενορχηστρωμένα μπόλικα βιολιά, τσέλο, λογής-λογής κρουστά και φυσικά αυτά τα (κάπως «μαραμένα» πλέον) πιάνα. Οι άνισες στιγμές του άλμπουμ δεν είναι πάντως λίγες, αλλά – έστω και με τα λίγα Γαλλικά της Τρούμπας τα οποία κατέχω – το S.O.S. αποδεικνύεται το ωριμότερο στιχουργικά άλμπουμ της Diam’s. Από τη μία δηλαδή, κομμάτια τύπου “Peter Pan” και “Coeur De Bombe” τρώνε μεγαλειώδες skip, όντας ενδεικτικά για το πού η μπογιά της Diam’s συνήθως περνάει και πού όχι: ακριβώς σε τέτοιες δημιουργίες, με ξεκάθαρη club τοποθέτηση, σου βγαίνει έντονα το «racaille» (για τους αγγλομαθείς «chav») στοιχείο της και ξενερώνεις. Από την άλλη, η Γεωργιάδη περιγράφει με γλαφυρότητα τη σύγχρονη συζήτηση για την αφρικανική ήπειρο (“Enfants Du Desert”), κλείνει με ένα τρομερό δεκάλεπτο κομμάτι ασταμάτητου ραπ (“Si C’ Etait Le Dernier”) και αφιερώνει το συγκινητικό “Sur La Tete De Ma Mere” στην Οδύσσεια της μητέρας της κατά τη δεκαετία του 1970. Το εν λόγω κομμάτι αγγίζει προσωπικά και τον γράφοντα, μιας και στα τρία 16άρια μέτρα του ξετυλίγονται, εν ολίγοις, όλες οι πτυχές του Κυπριακού Προβλήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε με την τουρκική εισβολή και κατοχή το καλοκαίρι του 1974...
Το καλό λοιπόν με τη Diam’s είναι ότι καταφέρνει να δημιουργεί πάντα ολοκληρωμένα άλμπουμ. Το άσχημο είναι ότι ο ήχος της είναι πάντα αρκετά πανομοιότυπος, με μακρές εισαγωγές και χαρακτηριστικά πιάνα, χωρίς καμιά πρωτοτυπία από δουλειά σε επόμενη. Κατορθώνει όμως να συγκεράσει το ραπ (που στη προκείμενη, με την ταμπέλα του «γυναικείου ραπ», σπανίζει πλέον) με φωνητικά τα οποία προσεγγίζουν στις σεβαστές R’n’B’ νόρμες των 1990s. Το ότι μιλάει πάντως γαλλικά δεν της εγγυάται παρά μικρή προσοχή σε μη γαλλόφωνες χώρες. Προσωπικά ωστόσο κρατάω από το S.O.S., όπως κι από κάθε δουλειά της, τις φωτεινές εκείνες στιγμές που πραγματικά αξίζει να τσεκάρεις, ανεξάρτητα από τη δεδομένη εμπορική τους επιτυχία.
