Τόκιο, καλοκαίρι του 1966. Οι Beatles έχουν ήδη κυκλοφορήσει το Rubber Soul – για πολλούς ένα κομβικό σημείο αλλαγής – και ετοιμάζονται να δώσουν πέντε συναυλίες στην ιαπωνική πρωτεύουσα. Το DVD που έχω στα χέρια μου περιλαμβάνει δύο από εκείνες τις εμφανίσεις, στις 30 Ιουνίου και 1η Ιουλίου εκείνης της χρονιάς.
Στο Budokan Tokyo 1966 DVD της Headliner, οι Beatles εμφανίζονται στη σκηνή (από κάτω ξέφρενα κοριτσίστικα ουρλιαχτά κ.λ.π.) και ανοίγουν το σόου με το “Rock And Roll Music”, ενώ στο καπάκι ακολουθεί το “She’s A Woman”. Λάθος πρώτο: τα μικρόφωνα δεν είναι καλά στερεωμένα, με αποτέλεσμα κάθε φορά που τα Σκαθάρια πλησιάζουν χτυπώντας με ρυθμό τα πόδια τους, αυτά να γυρίζουν – σαν ηλιοτρόπια – προς την αντίθετη πλευρά από αυτή που φαλτσάρει ο McCartney, ο Lennon και (όποτε χρειαστεί) ο Harrison. Φυσικά εκείνοι εκνευρίζονται, φαίνεται από τις σπασμωδικές κινήσεις που κάνουν ενώ προσπαθούν να φέρουν πιο κοντά τους τα μικρόφωνα: ο Lennon ειδικά κοιτάει σε κάποια φάση το ταβάνι μουρμουρίζοντας ακατάληπτα... Χάνουν νότες – όπως φαίνεται δεν έχουν κάνει πολλές πρόβες – και υπάρχει ένα όργιο παραφωνίας. Αλλά οι από κάτω τον χαβά τους, φυσικά. Όπως είχε πει παλαιότερα κι ο Harrison, «Απλά δεν μας άκουγε κανείς. Τα ουρλιαχτά κάλυπταν συνήθως τα πάντα, έτσι ούτε εμείς ακούγαμε τα λάθη μας».
Λάθος δεύτερο: oι τρεις κάμερες μεταδίδουν πλάνα από αριστερά, δεξιά και από το κέντρο της σκηνής, οι δε κάμεραμεν και ο σκηνοθέτης πιθανόν να ήταν υπό την επήρεια σακέ. Αλλιώς δυσκολεύομαι να εξηγήσω γιατί τη μια κόβουν τον Paul από το πλάνο, την άλλη τον John, ενώ ο George, ο οποίος πάντα κρύβεται πιο πίσω, χάνεται εντελώς, τη στιγμή μάλιστα που οι κάμερες στριφογυρνούν ζαλιστικά γύρω από τη σκηνή για να καταλήξουν σε κοντινά πλάνα της μπάντας. “Nowhere Man”, “I Feel Fine”, “Yesterday”, “Paperback Writer”, “I’m Down”, “Day Tripper” κάνουν μια πτώση με στυλ αφού, πέρα από τον μέτριο ήχο της κάλυψης, οι Beatles συνεχίζουν να φαλτσάρουν και στα 11 τραγούδια του καταγραφόμενου σετ. Μετά από περίπου τριανταπέντε λεπτά, ο McCartney λέει «Sayonara» και οι Fab Four εξαφανίζονται στα παρασκήνια.
Το ίδιο κλίμα κυριαρχεί και στη συναυλία της 1ης Ιουλίου, με ακριβώς το ίδιο setlist και την ίδια κακή ηχητική κάλυψη. Οι διαφορές είναι ότι οι Beatles έχουν αλλάξει ρούχα και έχουν ζητήσει να στερεωθούν τα μικρόφωνα – αυτή τη φορά δεν κουνιέται φύλλο. Τα πλάνα επίσης αποδεικνύονται μια ιδέα καλύτερα, ενώ η τετράδα πάνω στη σκηνή ελαχιστοποιεί τα φάλτσα και σαφώς πετυχαίνει ένα καλύτερο αποτέλεσμα σε σχέση με την προηγούμενη μέρα. Δυστυχώς όμως κι εδώ ο ήχος δεν βοηθάει πολύ, όσο και αν δυναμώσει κάποιος την ένταση στην τηλεόραση. Η εικόνα παραμένει δε το ίδιο μέτρια, χωρίς κάποιο ίχνος ψηφιακής επεξεργασίας, όπως περίπου και ο ήχος.
Το μενού στο DVD πανεύκολο (ξέχνα τις γλώσσες), ενώ στο τέλος υπάρχει και μια press conference της μπάντας στον ιαπωνικό τύπο, όπου δεν καταλαβαίνεις γρι, καθώς α) δεν ακούς τίποτα, λες και τα μικρόφωνα είναι χαμηλωμένα β) συχνά κόβεται το πλάνο σαν κάποιος να έχει κάνει πολύ κακό μοντάζ. Έτσι, τη μια βλέπεις τη μπάντα να κάθεται πίσω από το μακρόστενο τραπέζι και την άλλη στιγμή – ω! του θαύματος – να κάθονται πάνω στο στενόμακρο τραπέζι... Θα κρατήσω πάντως την απίστευτη φράση του McCartney «Είμαστε μια μπάντα που δεν παίζει τόσο καλά μουσική. Δεν πιστεύω ότι είμαστε και τόσο καλοί μουσικοί». Και θα κλείσω με το πόρισμα-προειδοποίηση: μόνο για μανιακούς (fans)...
