Πριν δύο χρόνια ο Ray Raposa γυρνούσε σαν πρόσφυγας από μοτέλ σε μοτέλ, αφουγκραζόταν την έρημο της Νεβάδα και έψαχνε να βρει το δικό του Zabriskie Point για να φτιάξει το City Of Refuge. Έναν δίσκο γεμάτο σκόνη, προσωπικές προβολές, ψυχεδελικές μελωδίες και ηλεκτρονικές ριπές, που σου άφηνε μια αίσθηση ανολοκλήρωτης ταινίας. Και στα 2009 βάλθηκε να φτιάξει το δεύτερο μέρος εκείνης της ταινίας.
Στο Texas Rose The Thaw & The Beasts του Castanets πρότζεκτ του Raposa, η ατμόσφαιρα σέρνεται και πάλι βαριά πάνω από τα κεφάλια μας, μέσα από μπαλαντοειδείς συνθέσεις παραπαίουσες ανάμεσα στη neo-folk και την country, την ώρα που η άνυδρη φωνή του Ray, όταν δεν τραγουδάει, άλλοτε ψιθυρίζει κι άλλοτε νιαουρίζει στίχους σε μια προσπάθεια να απαγγείλει. Οι κιθάρες παίζουν υφέρπουσες απειλητικές μελωδίες σε ακουστικούς και ηλεκτρικούς τόνους – με χορδές οι οποίες τεντώνονται μέχρι να σπάσουν μέσα στην απόλυτη σιωπή – και φτιάχνουν ένα αρκετά spooky noise σκηνικό. Jazzy σαξόφωνο, πιάνο και μπόλικο μελόδραμα συμπληρώνουν το μουσικό τοπίο, ενώ δεν λείπει και το άγριο φλερτ με την electronica, με σταγόνες από τον ήχο του Μπρίστολ στο “No Trouble” και με αέρινα σύνθια στο “Lucky Old Moon”.
Ο Raposa φτιάχνει εδώ έναν δίσκο λιγότερο σκοτεινό και εσωστρεφή σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του, χρησιμοποιεί πιο πολλά όργανα και ανακατεύει περισσότερα μουσικά είδη ώστε να εμπλουτίσει τον ήχο του. Οι ατελείωτοι μονόλογοι υπάρχουν και στο Texas Rose The Thaw & The Beasts ενώ δεν λείπει και η γνώριμη ψυχεδελική αισθητική των Castanets. Τα 38 λεπτά διάρκειας περνούν γρήγορα, αν και σε κάποια σημεία το εγχείρημα κυρτώνει επικίνδυνα από τις μουντές επαναλήψεις και το ανελέητο κλαψούρισμα του Raposa, που, όπως δείχνουν τα πράγματα, το έχει κάνει μανιέρα.
Έτσι, μπορεί η πρώτη ακρόαση να είναι ευχάριστη και να σου αποκαλύψει ένα ή δύο όμορφα τραγούδια τα οποία θα θελήσεις να βάλεις ξανά, αλλά πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις…
