Το ντουέτο των Massive Attack επιστρέφει, όχι όμως με κάποιο Weather Underground, αλλά με ένα γερμανικό αρχιπέλαγος – το Heligoland. Η χρονική περίοδος έχει ενδιαφέρον. Στα εφτά χρόνια προετοιμασίας του δίσκου μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια αυξανόμενη (επαν-)επένδυση εκ μέρους των Μπριστολέζων στο αισθητικό σύμπαν του (νεο-)εξπρεσιονισμού, την οποία μοιράζονται με άλλα γνωστά πρόσφατα παραδείγματα – τον Gil Scott Heron, τον Gonja Sufi κ.α. Ο καθένας αντλεί βέβαια από τις ρίζες του, έχει όμως ενδιαφέρον το πώς η ουσία των nouveaux fauves – η ωμή δηλαδή απόδοση της έντασης του συναισθήματος – παίρνει μορφή στην παραγωγή μέσα από τις beatnik επιρροές του Heron ή τα μάντρα του Gonja Sufi. Οι Massive Attack ακολουθούν, εν προκειμένω, τις φιγούρες του Basquiat.
Οι Marshall και Del Naja όμως δεν είναι πια τόσο nouveaux. Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις τα soundtrack τα οποία έφτιαχνες για τις ήρεμες στιγμές των ravers της δεκαετίας του 1990. Daddy G και 3D ποντάρουν λοιπόν εδώ στη διασπορά ερμηνευτών και στην επαναδιαπραγμάτευση της δουλειάς τους. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους στα φωνητικά βρίσκουμε τον Tunde Adebimpe (TV On The Radio), τη Martina Topley-Bird, τον Horace Andy, τον Guy Garvey (Elbow), τη Hope Sandoval, τον Damon Albarn. Στον μουσικό προσανατολισμό βρίσκουμε ένα περιτύλιγμα αποτελούμενο από τις καλές ιδέες του 100th Windows, τη σκοτεινή διάθεση του Mezzanine, τα ανήσυχα bpm της Mαύρης Hπείρου και το σχιζοφρενικοποιημένο IDM με τη χαρακτηριστική «ζεστασιά» του ήχου του Λος Άντζελες.
Το “Pray For Rain” είναι μάλλον το πιο πετυχημένο παράδειγμα της μουσικής διάθεσης των Massive Attack του Heligoland. Γύρω από τη φωνή του Adebimpe, χτίζει ρυθμικά ένα αργό, «πρωτόγονα» θρησκευτικό, μοτίβο, το οποίο διαπερνά τη μελωδία ανοίγοντας σε μια έξυπνη μεσαία ογδόη, που φορτίζει το αποκαλυπτικό συναίσθημα. Μαζί με τα “Splitting The Atom” και “Paradise Circus” σχηματίζει και το πιο ενδιαφέρον πεδίο του δίσκου. Στο πρώτο από τα δύο τελευταία κυριαρχεί η βαθιά φωνή του Horace Andy πάνω σε μια σκοτεινή soul-ίζουσα ατμόσφαιρα (που επιμένει όμως σε υποστηρικτικό ρόλο, φαντάζοντας ταυτόχρονα και σαν μεταφορά του Cohen του Natural Born Killers, στη μελαγχολική ατμόσφαιρα των ’00s). Στο “Paradise Circus” πάλι, η ντροπαλή Sandoval παραδίδει πιθανότατα την πιο γλυκιά στιγμή της δουλειάς.
Το Heligolandκαταφέρνει να ακούγεται με ευκολία και χωρίς ασυνέχειες, απέχει όμως αισθητά από τη σπουδαιότητα. Μεμονωμένα κομμάτια όπως τα “Babel”, “Saturday Come Slow” ή “Rush Minute” εμφανίζουν αδυναμίες. Ακόμα και το “Atlas Air”, παρά την εμφανή του διάθεση να ολοκληρώσει αισθητικά το σκεπτικό των δημιουργών του, δεν καταφέρνει τελικά να υπερβεί το (nu-)disco μινόρε θέμα του. Τελικά λοιπόν, αν και δεν ξεπέφτει στη μετριότητα, η νέα δουλειά των Massive Attack – ειδικά αν τοποθετηθεί στο πλαίσιο της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής – φαίνεται να υπολείπεται συγκριτικά, αδυνατώντας να δώσει μια ολοκληρωμένη και φρέσκια συνθετική πρόταση. Αποτελεί κυρίως μια καλή επιστροφή, που μπορεί να αφεθεί να τρίξει το πάτωμα ή να περάσει μέσα από ακουστικά με την ίδια ευκολία, συνοδεύοντας διάφορες διαθέσεις.
