Πέρασαν ήδη οκτώ χρόνια ζωής και πέντε δίσκοι, αλλά οι φιλοδοξίες δεν επαληθεύτηκαν ποτέ. Όχι γιατί το ντουέτο των Turin Brakes ήτανε αδιάφορο ή ατάλαντο, αλλά γιατί ο πήχης στη Γηραιά Αλβιόνα βρίσκεται ψηλά όσον αφορά στις γουστόζικες brit pop μπάντες, στο καλό rock και στον αστικό ήχο – από τον ηλεκτρονικό μέχρι τη M.I.A. Aν είσαι λοιπόν οι Turin Brakes, με την κιθαρούλα και το neo folk σου, και φλερτάρεις πότε με το ακουστικό, πότε με το ηλεκτρικό και πότε χαμένος κάπου ανάμεσα στα δυο, την πάτησες...
Αυτή είναι, εν ολίγοις, η ιστορία του Olly Knights και του Gale Paridjanian, οι οποίοι εμφανίστηκαν στις αρχές των ’00s κάπου μεταξύ μοντέρνα αποδοσμένου folk, Neil Young και blues, ως κοινωνοί ενός παλιού/νέου κινήματος. Και η αλήθεια, όπως τη συνοψίζει και τακτοποιεί το Bottled At Source best of, είναι πως οι Turin Brakes γράψανε καλά κομμάτια. Όμορφα, ως επί το πλείστον, τραγούδια με (νεο)ρομαντικές ερμηνείες και καλογραμμένο στίχο. Με μια-δυο επιτυχίες μάλιστα (όπως το Top-5 “Pain Killer”, από το Ether Song του 2003) ακούστηκαν και μαζικά. Αλλά μετά;
Μετά η επιτυχία δεν σταθεροποιήθηκε, ούτε ειδώθηκε μέσα από την οπτική κάποιας ουσιαστικής πρωτοπορίας. Τραγούδια όπως το προαναφερόμενο “Pain Killer”, τα “Over And Over” και “Last Chance” ή το “Dark On Fire” από τις μέρες του πιο ηλεκτρικού (και ολίγον σκοτεινού) πειραματισμού τους αποπνέουν φιλικότητα, ηρεμία και ακουστική ισορροπία, αλλά – καλώς ή κακώς – ως εκεί. Πολλές δε φορές οι συνθέσεις μοιάζουν σαν να έχουν περαστεί με silvo, παρά να γυαλίζουν αυθεντικά και διαχρονικά. Ίσως εδώ να βρίσκεται η σαφέστερη απάντηση στο γιατί δεν έπιασαν οι Turin Brakes. Η επαυξημένη πάντως έκδοση του Bottled At Source θα χαροποιήσει τους φίλους της μπάντας, μιας και περιλαμβάνει κάμποσα b-sides και εναλλακτικές εκτελέσεις – ορισμένες ζωντανά ηχογραφημένες.
Χαρακτηριστικό δείγμα των αρχών των ’00s για τις νεο-folk τάσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Turin Brakes δεν δείχνουν να έχουν πια καμία θέση σε ένα σκηνικό στο οποίο βασιλεύουν τα καταιγιστικά riffs, ο πειραγμένος ήχος και η μανία με το dubstep. Για να επιβιώσει μια ηλεκτρακουστική μπάντα χρειάζεται μια διαφορετική στόφα – και θα αναρωτιόταν κανείς εδώ αν αξίζει η αμερικάνικη σχολή του weirdo. Πάντως, όπως και να έχει, τη στόφα αυτή δεν την έχουν οι Turin Brakes, παρά τις κάποιες τραγουδοποιητικές τους αρετές.
