Στην εποχή της υπερπαραγωγής δίσκων η έννοια του συμπαθητικού έχει κατρακυλήσει προς το μέτριο. Συμπαθητικό το ένα, καλοφτιαγμένο το άλλο, στο τέλος τα βάζεις σε μια άκρη και δεν τα ξανακούς παρά σποραδικά και επιλεκτικά. Κι όμως, το «συμπαθητικό» τόσο ως έννοια, όσο και ως αισθητική κατηγορία, ανήκει στη σφαίρα του «καλού», όντας το πρώτο σκαλί μιας μικροκλίμακας που καταλήγει στο «πολύ καλό» – οπότε η αληθινή πρόκληση για τον μουσικοκριτικό είναι να εντοπίσει ποια από όσα άλμπουμ φαίνονται ως τέτοια θα συνεχίσουν να κατέχουν αυτή την ιδιότητα και δυο, τρία, πέντε χρόνια αργότερα. Το Sweetheart Rodeo πάντως, τέταρτο άλμπουμ για την Αμερικανίδα τραγουδοποιό Dawn Landes, θα μπορούσε να έχει το εξώφυλλό του δίπλα στο σχετικό λήμμα σε κάποιο λεξικό. Δεν αλλάζει τίποτα στο μουσικό σύμπαν ως το γνωρίζουμε, κρούει κάμποσες οικείες χορδές, το πίνεις όμως σαν ποτηράκι Λημνία Γη – και ξαναφιλάρεις, πατώντας ευχαρίστως το repeat.
Η μουσική της Dawn Landes «φολκίζει». Στην καρδιά της βρίσκονται οι παραδόσεις της λευκής Αμερικής – μεγάλωσε άλλωστε στο Louisvillle του Κεντάκι, όχι αστεία – όπως αυτές εξηλεκτρίστηκαν από τον Bob Dylan και τη γενιά του. Των Byrds συμπεριλαμβανομένων, το Sweetheart Rodeo των οποίων βάζω στοίχημα πως κατέχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη της Landes. Στην καρδιά της βρίσκεται επίσης η Joni Mitchell, η οποία νομίζω μάλιστα πως προκύπτει ως το μεγάλο πρότυπο της νεαρής Αμερικανίδας. Αλλά η Landes δεν είναι (άλλη) μια νοσταλγός των 1970s, η οποία επιδιώκει να μιμηθεί τους πρωτοπόρους. Κουβαλάει αυτά τα εφόδια στο σήμερα (αν και το ψυχεδελικό “Love” κοιτάζει πολύ προς τα πίσω), τα μετοικεί στη Νέα Υόρκη της δικής της γενιάς, τα μπλέκει (λίγο δειλά) με τις ηλεκτρικές κάντο-μόνος-σου ανησυχίες του εναλλακτικού χώρου (στο “Sweetheart Of The Rodeo”, αλλά και στο “Young Girl”) και τραγουδάει τις συνθέσεις της ως τραγουδοποιός: με περιορισμένα φωνητικά και με λαθάκια ενίοτε, μα από καρδιάς, αφοπλιστικά και με μια αδιόρατη σχεδόν γοητεία (“Money In The Bank”, “Wandering Eye”). Το γεγονός δε ότι ο δίσκος διαθέτει συνοχή, ρέποντας σε λίγες μόνο στιγμές προς το αδιάφορο (“Clown”, “Brighton”), του προσθέτει ένα ακόμα συν.
Τα παραπάνω ορίζουν βέβαια για το Sweetheart Rodeo, όπως και γενικότερα για τη μουσική της Dawn Landes, ένα ευδιάκριτο σύνορο στον ορίζοντα: νομίζω ότι το μακρύτερο όπου μπορεί να φτάσει με αυτή τη φωνή και δίχως να αποπειραθεί να «πειράξει» τη συγκεκριμένη ισορροπία μεταξύ folk (όχι country) και indie pop (όχι rock) είναι το «πολύ καλό». Ταυτόχρονα όμως προσδίδουν και ό,τι λείπει από τόσους και τόσους καλλιτέχνες των ημερών μας: προσωπικότητα. Κι άπαξ και την κατακτάς την τελευταία, μπορείς κατόπιν να πορεύεσαι ασφαλώς στο σημερινό σκηνικό. Ίσως να μην κάνεις μεγάλο όνομα, πάντως θα σταθείς άξια. Kαι – γιατί όχι; – θα βγεις ακόμα και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού για περιοδεία...
