Πάντα ήταν ζήτημα να ορίσεις τι ακριβώς έπαιζαν οι Get Up Kids. Άλλοι τους έλεγαν punk pop, άλλοι power pop ενώ όσοι τους είχαν παρακολουθήσει από τα πρώτα τους βήματα τους βάζουν μαζί με όλο το μεσοδυτικό κίνημα του δεύτερου κύματος του emo των μέσων των 1990s. Η αλήθεια είναι πως εαν κάποιος δεν συμπαθεί τις εφηβικές κιθάρες, τις ιστορίες για κορίτσια και έρωτες που οδήγησαν σε ραγισμένες καρδιές αλλά και τον εναλλακτικό αμερικάνικο κιθαριστικό ήχο της προηγούμενης δεκαετίας, τότε καλά θα κάνει να μείνει μακριά από τη συγκεκριμένη επανέκδοση. Για να καταφύγω και σε κάτι κλισέ, το Something To Write Home About των Get Up Kids παραμένει, δέκα χρόνια μετά, τόσο εφηβικά αμερικάνικο όσο η μηλόπιτα. Και δεν εννοώ τη μηλόπιτα που αγοράζουμε από τον φούρνο της γειτονιάς, αλλά εκείνη που σερβίρουν σε κάτι ξεχασμένα εστιατόρια στους αυτοκινητόδρομους του Κάνσας και του Μιζούρι…
Όπως γίνεται σαφές και από το συνοδευτικό DVD της συγκεκριμένης επανέκδοσης (με ανεκτίμητο υλικό για τους οπαδούς, όπως π.χ. βίντεο από το δεύτερο σόου της μπάντας πίσω στο 1996), οι Get Up Kids αποτελούσαν στερεοτυπικά παραδείγματα. Geeks όσο δεν πάει, από αυτούς που πιθανότατα «δούλευαν» στο σχολείο οι (και καλά) βαρβάτοι, ψιλο-λούζερς στο θέμα σχέσεων και τίγκα στο αμερικάνικο χιούμορ (πολλές φορές κακόγουστο). Εκτός όμως από τα παραπάνω χαρακτηριστικά διέθεταν και καλλιτεχνικές ανησυχίες, ταλέντο στη μουσική γραφή: χιλιάδες συναισθήματα τα οποία ντρεπόντουσαν να εξωτερικεύσουν στις κανονικές τους ζωές βρήκαν την ιδανική δίοδο στα τραγούδια τους. Όταν λοιπόν ακούς από τα ηχεία να βγαίνουν εφηβικές κραυγές συναισθηματικής απόγνωσής όπως «Sometimes I miss you more when I’m at home/I’ve been home all summer… Now I’m leaving you alone», «I’m down for whatever, what’s left to wait for» ή “I’m still waiting for, you to get over this», τότε συνειδητοποιείς πως εδώ δεν έχεις να κάνεις με μια μπάντα που άρχισε να παίζει μουσική επειδή αναζητούσε κοινωνική αποδοχή, αλλά επειδή αποτέλεσε εσωτερική ανάγκη των μελών της.
Το Something To Write Home About κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1999 και ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Get Up Kids. Ήρθε ακριβώς δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Four Minute Mile, έναν καθαρόαιμο emo δίσκο επηρεασμένο βαθύτατα από πρωτοστάτες του κινήματος σαν τους Sunny Day Real Estate. Το συγκεκριμένο όμως άλμπουμ δεν ήταν έτσι (ή τουλάχιστον δεν ήταν μόνο έτσι). Εδώ οι Get Up Kids ανοίξανε τις μουσικές τους φόρμες σε πιο pop επιρροές, έφεραν στη μπάντα τον James Dewees (των Reggie & The Full Effect) ώστε να εισάγουν στον ήχο τους πλήκτρα και στόχευσαν σε πιο μαζική αποδοχή του υλικού τους. Και τα κατάφεραν. Το Something To Write Home About αποδείχθηκε ο πιο εμπορικά επιτυχημένος δίσκος της καριέρας τους, οδηγώντας τους σε μακροσκελείς περιοδίες που παρόμοιες τους δεν είχαν ξαναδεί. Τους άλλαξε επίσης σαν άτομα, οδηγώντας τους σε μια επόμενη δουλειά αρκετά πιο εσωστρεφή και αντιδιαμετρικά διαφορετική. Αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και την καλύτερη στιγμή της δισκογραφίας τους, τον δίσκο εκείνο που τους έκανε να πιστέψουν πως μπορούν να καταφέρουν το οτιδήποτε, κάνοντάς τους εκφραστές μιας μεγάλης ομάδας εφήβων της γενιάς τους. Και που τους πήγε σε μέρη όπου ποτέ δεν φανταζόντουσαν ότι θα βρεθούν.
Σε πολλούς ίσως φανεί κάπως μεροληπτικός ο βαθμός της συγκεκριμένης κριτικής – άλλωστε δεν κρύβω πως ο δίσκος αποτελεί μεγάλη προσωπική συμπάθεια. Δεν είναι όμως μόνο δική μου: το Something To Write Home About αναφέρεται σε όλες σχεδόν τις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ τόσο του emo όσο και του punk pop, ενώ έχει επηρεάσει αμέτρητες μεταγενέστερες μπάντες. Και αυτό γιατί εδώ οι Get Up Kids δεν αναμασήσανε τα ήδη υπαρκτά power pop στερεότυπα, αλλά εισάγανε και νεορομαντικές πινελιές στον εφηβικό καμβά τους – αγαπούσανε άλλωστε τον νεορομαντισμό, όπως μαρτυράνε και οι διασκευές τους στο “Close To Me” των Cure ή στο “Regret” των New Order (τα οποία δεν περιέχονται στο παρόν άλμπουμ, προς αποφυγή παρεξηγήσεων). Μπορεί λοιπόν στα μάτια μερικών να μοιάζουν απλά με ένα κιθαριστικό γκρουπάκι το οποίο εκφράζει τα σχολιαρόπαιδα της Αμερικής, ακόμα όμως και αν είναι όντως έτσι, οι Get Up Kids υπήρξανε τουλάχιστον από τους καλύτερους στο είδος.
