Οι Eye Alaska έρχονται στο προσκήνιο με το ντεμπούτο τους Genesis Underground επιδιώκοντας να κερδίσουν το ακροατήριο με κομμάτια που αμφιταλαντεύονται μεταξύ της pop και του soul rock υβριδίου, με τους Maroon 5 και John Legend να αναδεικνύοντας ως κύριες επιρροές τους. Με έναν τέτοιο προσανατολισμό οι Καλιφορνέζοι ξεκινούν σαφώς με ένα πλεονέκτημα: παραγωγή τους κάνει ο John Wallace (Maroon 5, Faith No More, Ludo), με τεράστια πείρα στο να αναδεικνύει τον ξεχωριστό ήχο κάθε μπάντας. Από άποψη λοιπόν παραγωγής δεν διακρίνω μειονεκτήματα, αντίθετα, αν πρόκειται να εξυμνήσω κάτι στο Genesis Underground, είναι το άρτιο και δεμένο ηχητικό αποτέλεσμα.
Αλλά αν επικεντρώσει κανείς σε καθένα από τα κομμάτια ξεχωριστά, τότε γρήγορα παρατηρεί και το πόσες ιδέες επαναλαμβάνονται και το πόσες λίγες εναλλαγές υπάρχουν. Οι Eye Alaska υστερούν με λίγα λόγια στο βασικότερο σημείο που θα πρέπει λογικά να επιφορτίζει κάθε δημιουργό: στην έμπνευση. 13 συνολικά τραγούδια αρθρώνονται σε μόλις 41 λεπτά συνολικού χρόνου, κι όμως αποδεικνύεται πολύ δύσκολο να συγκεντρωθείς στην ακρόαση, καθώς το αποτέλεσμα προκύπτει ξανά και ξανά αδιάφορο. Ο τραγουδιστής του γκρουπ έχει σαφώς φόντα για pop και soul ερμηνείες και σε αρκετές μάλιστα στιγμές η φωνή του είναι το μόνο πράγμα που σε ωθεί να δώσεις λίγη προσοχή, παρά το επίπεδο των συνθέσεων. Όμως το άλμπουμ περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα pop υλικό με υπερβολικά – για τα μέτρα μου τουλάχιστον – γλυκανάλατο συναίσθημα, όπως π.χ. το “Walk Like A Gentleman”, το “Legion Night” ή το “Miles Don’t Mean Anything”: σε όλα τους οι (πολύ) ευαίσθητες ψυχές κάλλιστα μπορούν να αρπάξουν το πακέτο με τα χαρτομάντιλα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Διακρίνονται επίσης πάρα πολλές ομοιότητες με τους (συντοπίτες τους) Maroon 5, ειδικά όταν οι ρυθμοί γίνονται πιο χορευτικοί. Το “Good To Go”, συγκεκριμένα, ακούγεται σχεδόν να τους ξεπατικώνει.
Ακόμη κι αν αυτό το είδος της μουσικής δεν είναι το καλύτερό σας, εάν κλίνετε προς την pop, ανοίγω ένα παραθυράκι ότι στο Genesis Underground ενδέχεται να βρείτε μερικά τραγούδια τα οποία ίσως σας κάνουν να περάσετε καλά σε βραδιές ρομαντικών επετείων ή γιορτές σαν του Αγίου Βαλεντίνου. Παραμένει πάντως η πραγματικότητα ενός δίσκου ο οποίος φανερώνει το ρεπερτόριο και το στιλ μουσικής που «υπηρετούν» οι Eye Alaska με το πρώτο κιόλας κομμάτι, δίχως στη συνέχεια να υπάρχει καμιά παρέκκλιση, ούτε κάποια εναλλαγή. Πόσο όμως θετική μπορεί να είναι μια τέτοια απουσία εκπλήξεων σε ένα ντεμπούτο, με δεδομένη την παρούσα ηχητική κατεύθυνση των Αμερικανών;
