Οι μεγάλες μπάντες του βεληνεκούς των Slayer δεν μπορούν να φτάσουν σήμερα σε επίπεδα του παρελθόντος. Αυτή η κακή νομοτέλεια σχετίζεται άμεσα με την πρωτοποριακή χροιά της πορείας τους: οι Καλιφορνέζοι συνέδεσαν το όνομά τους με τα μεγαλύτερα ανδραγαθήματα του thrash, έφτιαξαν – με τη βοήθεια του Rick Rubin – τον προσωπικό τους ήχο και ποτέ δεν απογοήτευσαν (οικτρά) κανέναν fan τους, ακόμα και αν πολλοί τσίνισαν όταν έκαναν «νεωτερικές» στροφές μετά τη διαολεμένη τριλογία των Reign In Blood, South Of Heaven και Seasons In The Abyss.
Υπάρχει μια κουβέντα που συνεχίζεται ακόμα στους ανοιχτόμυαλους μεταλοπυρήνες σχετικά με τους Metallica και τις μεταπωρωτικές επιλογές τους στην πορεία του χρόνου. Ίσως οι Slayer να μην μπορούν να αντιστοιχηθούν πλήρως μαζί τους, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αναλογικότητα κάποιων δισκογραφικών βημάτων τους. Και τα δυο σχήματα έκαναν επιλογές με κόστος για τη φήμη τους, άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Οι Metallica ήσαν τολμηρότεροι και πιο ευέλικτοι – γι’ αυτό και φάγανε τόση λάσπη. Οι Slayer, από την άλλη, προσπάθησαν να δυναμιτίσουν τη μονομανία του κοινού τους κυκλοφορώντας δουλειές όπως το Diabolus In Musica, οι οποίες κι έτυχαν (τουλάχιστον) κακών σχολίων. Προς τι όμως όλες αυτές οι αναφορές και οι παραλληλισμοί; Οι δυο τελευταίοι δίσκοι και των δυο συγκροτημάτων προέκυψαν μετά από μια πορεία αμφισβητήσιμη. Και οι δυο χαρακτηρίζονται από μια «πίσω στις καλές μέρες» αισθητική, ενώ και οι δύο έλαβαν ενθουσιαστικά σχόλια από τη βάση των υποστηρικτών τους. Ερχόμενοι λοιπόν αποκλειστικά στους Slayer, δεν είναι άδικο να πούμε ότι το World Painted Blood προέκυψε σαν ανάγκη επανασύνδεσης με τη βάση και με τα νοσταλγικά αισθήματα των Araya, Hanneman, King και Lombardo.
Με αυτή την ιδιότυπη επιστροφή λέχθηκαν όμως και πολλές υπερβολές. Κατά τα ψέματα, οι Slayer δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ ξανά οι Slayer του γυρίσματος από τα 1980s στα 1990s. Ο λόγος γι’ αυτή την αδυναμία αποτελεί άλλο θέμα συζήτησης, το οποίο απαιτεί ώρες επιχειρηματολογίας και δεν είναι ακριβώς επί του παρόντος. Άλλωστε ήδη ο Kerry King έχει πει ότι ίσως πρέπει να σταματήσει να υφίσταται το σχήμα, συναισθανόμενος το αδιέξοδο που υψώνεται μπροστά τους στον 21ο αιώνα. Το ματωμένο λοιπόν World Painted Blood διαθέτει ελαφρώς πιο στρογγυλεμένη παραγωγή συγκρινόμενο με τα έπη του παρελθόντος και του λείπει στα πρώτα κομμάτια ο γνωστός εκείνος κοφτερός ηχητικός χαρακτήρας, τον οποίον βρίσκει ενίοτε το γκρουπ στα επόμενα τραγούδια – έστω κι αν πίσω από την υλοποίησή του βρίσκεται το χέρι του Rick Rubin, ως executive producer. Ωστόσο δεν πρέπει να παραγνωριστεί ότι τα riffs των Slayer παραμένουν πωρωτικά, έστω κι αν αυτή τη φορά εντυπώνονται λιγότερο στη συνείδηση του ακροατή. Υπάρχουν ακόμα τα μανιασμένα περάσματα του Reign In Blood, υπάρχουν οι mid tempo νοσηρότητες των διαδόχων του όπως και το σήμα κατατεθέν του thrash rapping του Araya, ενώ παρόντα είναι και τα ψιλολόγια των δίσκων μετά την αποχώρηση του Lombardo.
Στη limited edition του άλμπουμ περιέχεται κι ένα DVD με την εικοσάλεπτη ταινία Playing With Dolls, εμπνευσμένη από τη μουσική του World Painted Blood. Με ακολουθία στατικών πλάνων μοιάζει περισσότερο αυτό το οπτικό προϊόν, που πραγματεύεται την ιστορία ενός μανιακού δολοφόνου ο οποίος προσπαθεί να συνθέσει τη μορφή της δολοφονημένης μητέρας του με μέλη από πόρνες μέχρι καλόγριες, που πετσοκόβει φυσικά ο ίδιος, με μπαλτά. Ναι, είναι τόσο παιδιάστικο και πλακατζίδικο όσο ακούγεται.
Συνοπτικά, οι Slayer έφτιαξαν με το World Painted Blood έναν δίσκο για να επιβεβαιώσουν ότι μπορεί να κοντεύουν τα 50, αλλά ακόμα μπορούν να τρέχουν με ταχύτητες άπιαστες ακόμα κι από πιτσιρικάδες – και να το κάνουν τόσο καλά όσο (περίπου) και στο παρελθόν. Και το πιο αξιοπρόσεκτο είναι ότι το World Painted Blood θέλεις να το ξαναβάλεις για ακρόαση γιατί σου φαίνεται διαρκώς ότι κάτι έχεις χάσει. Παράδοξο, ε;
