Η περίοδος πένθους από τον θάνατο του Layne Staley στις 5 Απριλίου 2002 έλαβε τέλος για τους Alice In Chains και ήρθε η ώρα το «μαύρο» να δώσει τη θέση του στο «μπλε», όπως υποστηρίζουν και οι ίδιοι μέσα από το νέο τους άλμπουμ, ύστερα από 14 χρόνια. Για να δώσει βέβαια το μαύρο τη θέση του στο μπλε απαιτούνταν προσθήκες και αλλαγές.
Προσθήκες όσον αφορά στο έμψυχο δυναμικό της μπάντας, που μετά την απώλεια του Staley ουσιαστικά έμεινε χωρίς τραγουδιστή. Την προσθήκη λοιπόν του William DuVall από τους Comes With The Fall (τους ποιους;;) δεν μπορείς φυσικά να την πεις αντικατάσταση, γιατί τέτοιο πράγμα, όταν είχες προηγουμένως τον Staley, δεν υφίσταται. Αλλά τη δουλειά την κάνει μια χαρά ο DuVall, από τη στιγμή που δεν επιχειρεί –για την ώρα– να μιμηθεί το στυλ, το εύρος και την πλαστικότητα της φωνής του εκλιπόντα, ο οποίος έδινε αυτό το κάτι διαφορετικό στα τραγούδια των Chains. Φυσικά θα υπάρχει ένα πρόβλημα στο σκοτάδι, καθώς ο φίλος μας ο William –με την κόμη που διαθέτει και γενικά την όλη κοψιά του– μοιάζει με τον Lenny Kravitz, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις και όλα. Δεν θα ξεχάσω πάντως ποτέ σχόλιο στο YouTube τυπά Αμερικανού ο οποίος, στην όψη του DuVall στο βιντεοκλίπ του “Check My Brain”, ζωγράφισε ποστάροντας το «Lenny in Chains…WTF?».
Οι αλλαγές πάλι αφορούν στο μουσικό ύφος της μπάντας, καθώς η απώλεια του Staley και η προσθήκη του DuVall τις κάνουν λίγο-πολύ επιβεβλημένες. Η ενεργοποίηση του Jerry Cantrell ως βασικού συνθέτη του συγκροτήματος αυτόματα οδηγεί και σε μια επιστροφή στις αρχικές μουσικές καταβολές και ρίζες του παραδοσιακού χαρντ ροκ, που φτάνει ως και το μέταλ. Δρόμος αναπόφευκτος για να μην οδηγηθούμε σε συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν και για να μην «καεί» και ο καημένος ο «Lenny». Αυτό το στυλ είναι κάτι το οποίο οι Alice In Chains το έχουν από όταν έπαιζαν support group στις αμερικάνικες περιοδείες των Metallica και ξέρουν να το κάνουν καλά, όπως αποδεικνύει το εισαγωγικό “All Secrets Down”, το πρώτο single “Check My Brain”, αλλά και τα “Last Of My Kind” και “Lesson Learned”.
Σκοτεινή ατμόσφαιρα, μπάσο το οποίο σε καλωδιώνει μονομιάς και μποτο-ντραμς να συνοδεύουν κρατώντας τον ρυθμό ή να κοπανάνε ενίοτε, ανάλογα με την περίσταση κορύφωσης του κομματιού. Φυσικά, όσο εισχωρούμε πιο πολύ στον βαρετό από κάθε άποψη (για τον γράφοντα) κόσμο του μέταλ, βαρετά αρχίζουν να γίνονται και τα κομμάτια. Άξιο παράδειγμα τα “Α Looking A View” και “Αcid Bubble”, με το πρώτο ειδικά να είναι μια ανούσια επτάλεπτη επίδειξη μεταλλο-παιξίματος, ενώ δεν λείπουν προς το τέλος και τα μπαλαντοειδή τύπου “Take Her Out”, “Private Hell” και το ομώνυμο “Black Gives Way to Blue”. Τα οποία ακουστικά έλκουν το αυτί, αλλά αδυνατούν να προσδώσουν κάτι που θα θυμάσαι τρεις μήνες μετά.
Για να τελειώνουμε, το εναλλακτικό grunge παρελθόν με το οποίο δοξάστηκαν οι Alice In Chains εκπροσωπείται στο Black Gives Way To Blue με τα “Your Decision” και “When the Sun Rose Again”, δίνοντας μια καλή έως αναγκαία αίσθηση ισορροπίας στο άλμπουμ κι αλλάζοντας το στυλ εκεί όπου πρέπει –αλλά ως εκεί. Η επιστροφή των Alice In Chains σίγουρα χαροποιεί τους παραδοσιακούς φίλους του συγκροτήματος, κι ακόμη πιο σίγουρα όσους ανήκουν στον χώρο του χαρντ ροκ και μέταλ. Αλλά αυτούς που κόλλησαν με τον γκραντζοειδή, ακουστικό, ακόμα και psycho χαρακτήρα τους ενόσω πρωταγωνιστής ήταν ο Staley δεν είμαι σίγουρος για το αν τους συγκινεί να τους βλέπουν τώρα να επιστρέφουν ως μια μπάντα η οποία κάνει κάτι που ήδη τόσες μπάντες κάνουν στον συγκεκριμένο χώρο. Ίσως κάποια πράγματα πρέπει να μένουν και να τα θυμόμαστε όπως ήταν...
