Είναι τελικά εντυπωσιακό το πόσο καλά ξέρουν να χειρίζονται την παραγωγή και να καταρρίπτουν τα dance στερεότυπα οι DJs της Kompakt. Πάντοτε έχουν τη δική τους άποψη για το πού πρέπει να κινηθεί η ηλεκτρονική μουσική στο άμεσο μέλλον και πάντοτε πειραματίζονται έτσι ώστε να παντρεύουν ιδανικά το dance/electronica κύρος του label με τις pop φόρμες – και πάνω σε αυτό το κράμα να τοποθετούν αρμονικά τις εμμονές τους.
Ο Χιλιανός Matias Aquayo έστησε λοιπόν το υπέροχο dance pop άλμπουμ του Ay Ay Ay πάνω στους πειραματισμούς και στα όρια της φωνής του. Μην φανταστείτε κανένα υπερ-εντυπωσιακό human beatbox. Απλά, κατανοητά και άκρως χορευτικά θέματα ακούγονται πειραγμένα από τις φωνητικές χορδές του με τρόπο τέτοιο ώστε να συνθέτουν τον καλύτερο δίσκο που σου έχει τραγουδήσει φίλος από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Ασφαλώς, όπως ίσως υποστηρίξει κάποιος, η μέθοδος αυτή παραγωγής δεν συνθέτει καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία, δεδομένου άλλωστε ότι γνωρίζουμε ουκ ολίγους να την έχουν υιοθετήσει επιτυχημένα τελευταία (βλ. Matthew Herbert, Bjork, Mike Patton κλπ.). Αλλά θα πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι είναι το τελευταίο κόλπο που θα περίμενες να σκαρφιστεί ένας DJ και παραγωγός της βερολινέζικης ετικέτας.
Το μυστικό εδώ έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Aquayo φαίνεται αρχικά να ετοίμασε το Ay Ay Ay με τη συμβατική του μορφή και εκ των υστέρων να έκανε το τρικ με τις φωνές. Στο εναρκτήριο “Menta Latte” παραμορφώνει τον ήχο από τα χείλη του και σφίγγει τα δόντια του όπως ένα 10χρονο αγόρι, προκειμένου να φτιάξει μια πιασάρικη και επιθετική μπασογραμμή και να στήσει πάνω της το κομμάτι που εκπροσωπεί περισσότερο από κάθε άλλο το εν λόγω άλμπουμ. Στη μεγαλύτερη διάρκεια αυτού επιλέγει άλλωστε να τραγουδήσει ο ίδιος και μάλιστα κάνει χρήση της μητρικής του γλώσσας, ακολουθώντας έτσι – και φιλτράροντας – την επιστροφή στις λατίνο ρίζες, την οποία πολύ έξυπνα προσεγγίσανε στις πρόσφατες κυκλοφορίες τους και άλλοι Νοτιοαμερικάνοι techno παραγωγοί, όπως οι Luciano, Ricardo Villalobos και Gui Borrato.
To πάντρεμα με τη μοντέρνα και φουτουριστική ευρωπαϊκή μουσική σκηνή έρχεται όταν στο “Ritmo Tres” o Aquayo ψιθυρίζει το θέμα από το “Wicked Games” του Chris Issak ή όταν στο πρώτο single “Rollerskate” χρησιμοποιεί τα φαλτσέτο του με τις ίδιες σχεδόν τεχνικές με τις οποίες στήνει κομματάρες ο Thom Yorke. Στο “Desde Russia” πάλι, που ακολουθεί συμπληρώνοντας την πιο εκρηκτική τετράδα κομματιών που θα ακούσετε φέτος, κάνουν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους κανονικές λούπες ρυθμικών σε φρενήρη και σχεδόν παγανιστικό ρυθμό, ακολουθώντας τα στρώματα από backing vocals, με τα οποία χτίζεται το ιδανικό νεο-ψυχεδελικό φόντο. Από αυτό το σημείο και ύστερα ο δίσκος θαρρείς πως χάνει την επαφή του με όσα έχεις συνηθίσει. Ο Aquayo αιχμαλωτίζει τον ακροατή στα ακουστικά του (μη διανοηθείτε και το ακούσετε χωρίς αυτά, θα χάσετε τη μισή μαγεία) και τον σφυροκοπά ασταμάτητα με περίεργα human beat boxes, παραδοσιακά λατινοαμερικάνικα φωνητικά και ψυχεδελικά φαλτσέτα, δημιουργώντας τη δική του 58λεπτη τελετή μύησης στον καινούργιο του ήχο. Προσθέστε στα παραπάνω ότι μετά από τις μουσικές αναζητήσεις του Aquayo στο Σαντιάγκο της Χιλής (όπου και ηχογράφησε το Ay Ay Ay) προέκυψε ένα δικό του label ονόματι Comeme, όπου φιλοξενείται το μπαστάρδεμα μουσικών ειδών (π.χ. cumbia vs acid house, kuduro vs EBM) και θα καταλάβετε γιατί πλέον το μόνο που τον απασχολεί είναι να διασκεδάζει στα περίφημα Bumbumbox street parties. Tέλος, σημειώστε ότι το artwork έχει επιμεληθεί ο Τrevor Jackson (Playgroup/Output Recordings).
Με λίγα λόγια, το Αy Ay Ay ανήκει στους λίγους εκείνους δίσκους οι οποίοι κερδίζουν με την αξία τους μια θέση στην πρώτη δεκάδα φέτος, για τον γράφοντα τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί καταλαβαίνει κανείς από την πρώτη κιόλας ακρόαση ότι σφύζει από ταλέντο, έμπνευση και ριζοσπαστικά μουσικά θέματα. Θυμηθείτε να χρησιμοποιήσετε τα ακουστικά σας, για να χαθείτε ανενόχλητοι σε ένα ξέφρενο και αλήτικο πάρτι στα στενά των λατινοαμερικάνικων γειτονιών.
