Δεύτερο μέρος της (υποτιθέμενα) κατευναστικών διαθέσεων Sleepless Drive σειράς, μιας συλλογής χορευτικών κομματιών με στόχο (κατά την κυρία Χαροκόπου) να ταξιδεύει το μυαλό των ακροατών πέρα από τη μουντή καθημερινότητά τους. Και λέω «υποτιθέμενα κατευναστικό», γιατί η εν λόγω κυκλοφορία μάλλον έχει περισσότερο ως σκοπό την εκτόνωση μέσω χορευτικών φιγούρων, παρά τη χαλάρωση σε φάση lounge.
Ακόμα και η ιδέα της συντροφιάς που μπορεί να σου παρέχει το συγκεκριμένο άλμπουμ σε μία βραδινή βόλτα με το αυτοκίνητο στους άδειους και τεχνητώς φωτισμένους δρόμους μιας μεγαλούπολης – όπως υποδηλώνει και το εξαιρετικό artwork με τις ελλειπτικές φωτογραφίες του Τόκιο από τον Hiroshi Watanabe – μοιάζει αταίριαστο με το έντονα dance περιεχόμενο του δεύτερου Sleepless Drive, που φαίνεται τελικά να απευθύνεται στον φυσικό χώρο των κομματιών που περιέχει: στις απανταχού δηλαδή πίστες. Επιπλέον, όταν κανείς συνταιριάζει tracks διαφόρων συντελεστών – τα περισσότερα ήδη σε remixes – προκειμένου να δημιουργήσει ένα και αδιαίρετο σύνολο με ομαλές μεταβάσεις από τη μία επιλογή στην επόμενη, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να προκύψει ένα αποτέλεσμα υπερβολικά ομοιόμορφο. Στην πεντάδα των “Ballymore” (Masuki), “On The Streets” (Federleicht), του μυσταγωγικού “Dromederie” (Bushwacka!) και των “Ginger” (Polder) και “Databazz” (Prime Time), το Sleepless Drive 2 δείχνει να τον αποφεύγει, ρολάροντας παραπάνω από ικανοποιητικά. Ειδικά τα τρία πρώτα κομμάτια κρατούν τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα αλλά και διαδέχονται το ένα το άλλο με ιδανική ισορροπία, αποτελώντας το καθένα την αδιαίρετη και φυσική συνέχεια του προηγούμενου.
Όμως, όσο το cd συνεχίζει να στροφάρει, τόσο το house περιεχόμενο αρχίζει να μοιάζει υπερβολικά γενικό, με το τέμπο των beats να αλλάζει ελάχιστα και το sleepless του τίτλου να μετατρέπεται δυστυχώς σε… sleepy. Πολύ απλά, το δεύτερο μισό δεν επεκτείνει την παλέτα των ηχοχρωμάτων των προαναφερθέντων στιγμών, μοιάζοντας έτσι μουντό σε σύγκριση μαζί τους. Νοερά με ταξιδεύει σε ένα πάρτι που, ενώ ξεκίνησε δυνατά, σιγά-σιγά έχασε τη ζωντάνιά του και οι θαμώνες, αντί να ξεσαλώνουν, έχουν αράξει με ένα ποτό στο χέρι και απλανές βλέμμα στο πουθενά. Και επειδή η Άννα Μαρία Χαροκόπου δεν θα μπορούσε νομίζω ποτέ να είναι DJ σε ένα τέτοιο πάρτι, δυσκολεύομαι να χωνέψω πώς της ξέφυγε ο εκτροχιασμός της τελευταίας της συλλογής.
