Είναι μία πολύ σωστή θέση η αξιοπρέπεια, όχι μόνο στην καθημερινότητα αλλά και στη σφαίρα της έκφρασης. Στον χώρο των μουσικών και της πορείας τους μέσα στο χρόνο έχουμε όλοι υπάρξει μάρτυρες (μέχρι και Άγιοι Σεβαστιανοί θα έλεγα για την ακρόαση μερικών περιπτώσεων δίσκων) συγκροτημάτων που, άνυδρα από έμπνευση ή ιδέες και χωρίς καμία συναίσθηση του μουσικού γίγνεσθαι, περνάνε σε ηχητικά τοπία τα οποία όχι μόνο δυσαρεστούν τους οπαδούς τους, αλλά με οποιαδήποτε υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα βαλμένες στο καζάνι δεν περνούν (ενίοτε) ούτε καν τη βάση στην κλίμακα ανοχής στην ακρόαση του νέου τους δημιουργήματος.
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο χάρηκα πραγματικά όταν άκουσα αυτούς τους βετεράνους/παλαίμαχους (you name it, όπως λένε κι οι Αμερικανοί), οι οποίοι επιστρέφουν φέτος με έναν πραγματικά αξιοπρεπή δίσκο. Τι είναι το Less Is More; Ουσιαστικά ένα best of των Marillion της δεύτερης περιόδου – μετά την αποχώρηση δηλαδή του Fish και την εγκαθίδρυση του Hogarth στα φωνητικά – με ακουστικές επανεκτελέσεις. Οι Marillion έχουν την τιμιότητα να επαναεπεξεργαστούν τις αρχικές τους συνθέσεις δουλεύοντας πραγματικά και ουσιαστικά. Ναι, το ξέρω… Πόσο ενδιαφέρον σκέφτεστε κάποιοι μπορεί να γίνει ένα art-progressive (ενίοτε soft) rock συγκρότημα στο 2009, παρουσιάζοντας unplugged συνθέσεις μέχρι και 20 χρόνων πίσω (“The Space”). Μήπως κοιμηθούμε, θα αναρωτιέστε. Να σας απαντήσει λοιπόν ο άνθρωπος που κοιμάται (ακόμα) με το πρώτο Crosby Still & Nash πόνημα πως όχι. Ένα «όχι» τόσο δυνατό, ώστε με σόκαρε. Για την επαλήθευση ξανάβαλα τους Crosby etc στην πικαπιέρα. Πάλι με πήρε ο ύπνος... Ξαναρώτησα κατόπιν τον εαυτό μου μήπως άλλαξε γνώμη (έστω και για νανοδευτερόλεπτα) για το MTV Unplugged των Alice In Chains – και τα γέλια με ξανάπιασαν. Ήμουν πια σίγουρος για τη διαφορά του Less Is More.
Πολύ απλά, στο Less Is More, όπως ξανάπα και πιο πάνω, οι Marillion δούλεψαν. Και δούλεψαν πέρα του προφανούς. Μπήκαν ας πούμε άρπες σε σημεία όπου ούτε καν υποψιαζόσουν ότι γινόταν, αλλά δίχως επίφαση συμφωνικότητας. Μπήκαν ακουστικές κιθάρες οι οποίες δεν ακομπανιάρουν σαν τζιτζιφιόγκοι γύρω από καλοκαιρινή φωτιά στην παραλία. Το μετα-γκιλμουρικό έπος που παράγει στην κιθάρα ο Steve Rothery είναι παρών και εμφανές. Ακούστε το “This Is The 21st Century” (από το Anorakhophobia) και θα πεισθείτε για του λόγου το αληθές. Δεν κολλάνε έτσι πολλές λέξεις σε τούτο το πόνημα. Την έκπληξη τη χρεώνω σε μένα). Η αξιοπρέπεια όμως χρεώνεται σαφώς στους Marillion.
