Ανοίγω παραθυράκι αυτοαναφορικότητας, για να θυμηθώ ολίγον μακρινές εποχές, με TDK κασέτες ν’ αλλάζουν εφηβικά χέρια καθημερινώς, Doc Martens σε ευθεία σύγκρουση με σχολικούς μαντρότοιχους και μουσικό οπαδιλίκι αποτυπωμένο στην ψόφια πρασινάδα των θρανίων. Τότε που τούτοι οι «προβληματικοί» Κέλτες με είχαν σχεδόν πείσει πως «Happy people have no stories…» – η άγνοια είναι ευδαιμονία ή μήπως η ευδαιμονία είναι άγνοια, κι άλλα τέτοια αμπελοφιλοσοφικά. Τι άραγε να ζήταγε εκείνο το ερωτηματικό κοτσαρισμένο πίσω απ’ το Therapy; Κοίτα να δεις που το τυχαίο πολλές φορές προσφέρει στον μύθο τα υλικά του…
Τέλος πάντων, καθώς ο χρόνος έκανε το αυτονόητο, παρέα με μια κόπια του Troublegum έχασα και τους ίδιους τους Therapy?, για να τους τρακάρω και πάλι με αρχισυντακτική χείρα βοηθείας πριν κάτι μέρες (…καλά, καλά πριν κάτι μήνες). Μάλιστα θα ορκιζόμουν πως αυτοί ήταν που χάθηκαν, αν δεν αντίκριζα με τα ίδια μου τα μάτια τη λίστα με τη διόλου διάσπαρτη δισκογραφική παρουσία τους να οδηγεί στο φετινό Crooked Timbre. Ευθεία Καντιανή αναφορά, κατά πως διαβάζω («From the crooked timber of humanity, no straight thing was ever made»), η οποία χρησιμοποιείται προφανώς αντίστροφα – ως εορτασμός του ανθρώπινου δηλαδή, όχι ως ευθεία επίκριση προς κάθε τι το γήινο.
Και, πραγματικά, στο Crooked Timbre το ανθρώπινο γιορτάζεται με τους παραδοσιακούς Therapy? τρόπους. Με τη θεατράλε σκληράδα των φωνητικών να προσδίδει αρτίστικες διαστάσεις στο στεγνό ρεαλισμό τους. Με το ευφυώς βουρλισμένο drumming ως ενστικτώδικη αντίδραση στις πιο «αγνές» ορέξεις της μελωδίας. Με τη γνωστή μαυρίλα του χιούμορ τους (“I Told You I Was Ill”, κι εσύ δεν μ’ άκουγες άκαρδη), να περιγελά κούφια υπαρξιακά άγχη και σοβαροφάνειες. Αλλά και με νεόκοπο stoner γκρουβάρισμα (“Bad Excuse For Daylight”), ή τρυφερά (!!!) κατευναστικές ριφογραμμές (“Magic Mountain”) να ανανεώνουν το δυνατόν τη ματιά της μπάντας, ύστερα από παραπλανητικούς προλογικούς όγκους παραμόρφωσης.
Μπορώ, λοιπόν, εύκολα να εκλάβω το Crooked Timbre ως άλμπουμ εναλλακτικά σκληρού fun και άνω του μετρίου ευφυΐας – χωρίς καν να ανατρέξω στα συναισθηματικά κατάλοιπα της εφηβείας μου για υποστήριξη – εκ μέρους γκρουπ το οποίο έχει προ πάρα πολλού πάρει τις αποφάσεις του για το πώς αντιλαμβάνεται τον ήχο του. Μέχρι και που ξεπερνώ την παρωχημένη οπτική του ή την κάθετη άρνηση να αμφισβητήσει τις βασικές Therapy? αρχές, πέραν κάποιων μικρών διαφοροποιήσεων στα διαδικαστικά του. Εκεί που τα στυλώνω, είναι όταν το έστω και ευφυές fun ανάγεται σε κάποιου τύπου ουμανιστικό ιδεολόγημα περί ζωής και τέχνης.
