Το σκηνικό έχει ως εξής: Σκανδιναβία και Ολλανδία, αρχές προς μέσα δεκαετίας του 1990, σχεδόν ταυτόχρονα κάνουν την εμφάνισή τους καμιά δεκαριά συγκροτήματα, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί από gothic και symphonic/epic metal μέχρι απλώς metal με γυναικεία φωνητικά. Από όλα αυτά μόνο δύο κατάφεραν να γνωρίσουν τη δόξα, οι Nightwish, λίγο πριν την αποχώρηση της Tarja – και της μουσικής αυτοκτονίας τους, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα – και οι Within Temptation, έστω κι αν τους έμαθαν όλοι όταν η Sharon αποφάσισε να συμμετάσχει σε dance χιτάκι. Αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Nightwish, Within Temptation, After Forever, Tristania, Sirenia, Epica, ανάμεσά τους και οι Trail Of Tears. Ξεχνάω κανέναν; Οι περισσότερες από τις μπάντες αυτές έχουν ανταλλάξει μέλη μεταξύ τους, έχουν δημιουργηθεί η μία απ’ την άλλη, οπότε και κινούνται πάνω-κάτω στα ίδια χνάρια. Παράλληλα με τους Cradle Of Filth και Τheatre Of Tragedy κατάφεραν να κολλήσουν την όπερα με το black και το death metal, την «καφρίλα» με το «κυριλέ». Ποιος το σκέφτηκε πρώτος δεν είναι σαφές, ούτε έχει και σημασία. Πλέον το συγκεκριμένο στυλ έχει περάσει στη μόδα.
Στο έκτο λοιπόν κατά σειρά άλμπουμ των Trail Of Tears, Bloodstained Endurance, όχι μόνο δεν παραιτήθηκε ο ηγέτης των Νορβηγών Ronny Thorsen μετά την παραλίγο διάλυση του συγκροτήματος το 2006, αλλά επέστρεψε ανανεωμένος, διεκδικώντας και φέρνοντας πίσω την πρώην τραγουδίστριά τους Cathrine Paulsen. Το νέο τους άλμπουμ αποτελεί τυπικό πόνημα του είδους, άξια συνέχεια του προηγούμενου, Existentia. Η συνταγή κλασική: στίχοι εμπνευσμένοι από πολέμους, μάχες, μυθολογία και παράνοια, δυνατά riffs και μπάσο (τα ντραμς είναι λίγο σε τρίτη μοίρα εδώ ή μου φαίνεται;), εναλλαγή γυναικείων καθαρών/οπερετικών φωνητικών με αντρικά black (Thorsen), χορωδία και περιστασιακά keyboards. Σε όσους αρέσκονται στο είδος (ή αρέσκονταν παλιότερα, όπως η συντάκτρια που σας γράφει αυτή τη στιγμή), το Bloodstained Endurance δεν θα ξενίσει, αντιθέτως, θα ακουστεί σχετικά ευχάριστα, εφόσον διαθέτει πολύ καλό ήχο από άποψη τόσο ενορχήστρωσης, όσο και παραγωγής (mastered στα περίφημα πλέον Finnvox Studios της Φινλανδίας, γαρ). Αν έπρεπε να ξεχωρίσω τραγούδια θα μου ήταν δύσκολο, εφόσον δεν υπάρχει ιδιαίτερη κλιμάκωση στην tracklist: όλα τους, από το 1 ως το 11, ακούγονται παρόμοια με εξαίρεση ενός-δύο μπαλαντοειδών. Εν τέλει θα διάλεγα σε πρώτη φάση το “Triumphant Gleam”, λόγω της εισαγωγής του και σε δεύτερη φάση το “A Storm At Will”, το οποίο άνετα θα μπορούσε να αποτελεί bonustrack στο Century Child των Νightwish.
Περνώντας τώρα στη βαθμολογία, ήμουν ανάμεσα στο καλό και το μέτριο, αλλά τελικά λόγω παραγωγής πιστεύω ότι το Bloodstained Endurance δικαιούται τον τίτλο «καλό». Κακό δεν το λες με τίποτα, από την άλλη δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω παραπάνω από συμπαθητικό, εφόσον δεν έχει κανένα συστατικό, πρωτοποριακό ή μη, που να το κάνει – το άλμπουμ καθαυτό, όπως και τους Trail Of Tears – να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα παρόμοια άλμπουμ (και συγκροτήματα). Προτιμώ προσωπικά ν’ ακούσω το Phantom Agony των Epica. Και αυτό θα κάνω, τώρα που το θυμήθηκα…
