Αν ο Phillip Glass δεν ήταν διανοούμενος μινιμαλιστής και προτιμούσε να αφιερώσει τη ζωή του μελετώντας τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς συνθέτες όλων των εποχών, τότε θα είχε στήσει αυτή την 20μελή μπάντα που έχει οργανώσει εξαιρετικά ο μόλις 25 χρονών, Daniel Glatzel. Οι Αndromeda Mega Express Orchestra μας πρωτοσυστήθηκαν πέρσι με τη συμμετοχή τους σε κάποια κομμάτια, του πολύ καλού The Devil You + Me των Notwist. Άλλωστε το Take Off!’ κυκλοφορεί στη δισκογραφική εταιρεία των Γερμανών, μιας και με διασκεδαστικό τρόπο εμφανίζει κάποιες συγκεκριμένες αρετές που διακρίνουν και τους ίδιους – αλλά αυτά θα τα δούμε παρακάτω.
Η ορχήστρα έχει ως βασικό συστατικό την ομάδα πνευστών (άλλωστε ο ίδιος ο Glatzel παίζει σαξόφωνο και κλαρινέτο) και σε φρενήρη ρυθμό παραδίδει – αν μη τι άλλο – έντονες ενορχηστρώσεις. Στο εναρκτήριο “Gamma Pluto Delta” κινείται τουλάχιστον στα 150 bpm (hardcore techno ρυθμοί δηλαδή!) και μας συστήνει τρέχοντας όλα τα μέλη της ορχήστρας: φλάουτο, σαξόφωνο, κλαρινέτο, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί, βιόλα, τσέλο, βιμπράφωνο, άρπα, κιθάρα, μπάσο, ντραμς και είμαι σίγουρος ότι κάτι άφησα έξω από τις σημειώσεις μου. Το “Asteroids” που ακολουθεί, αν και πρόκειται για κλασική jazz σύνθεση, μπασταρδεύεται διατηρώντας εν δράσει όλα τα όργανα που έχει στη διάθεση του. Και κάπου εδώ καταλαβαίνεις γιατί οι Notwist εκτιμούν τόσο πολύ τη δουλειά αυτού του πιτσιρικά Γερμανού. Η jazz του είναι ανανεωτική και περιπετειώδης, κάτι που η πλειοψηφία του χώρου δεν ξέρει καν τι σημαίνει. Διατηρεί και συντηρεί κάποιο χώρο για αυτοσχεδιασμούς, τους προσεγγίζει όμως με πειραματικό τρόπο και αποφεύγει οτιδήποτε παραδοσιακό. Σαν να ακούς ξαφνικά τους Supersilent (κι αυτό είναι μεγάλο κοπλιμέντο).
Αν πάντως υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που το συναντάς και στα 8 θέματα του Take Off!, είναι η κινηματογραφική διάθεση των Αndromeda Mega Express Orchestra. Υπάρχει μια μεγάλη αγάπη για τον ιταλικό κινηματογράφο και ειδικότερα για τον Morricone και αυτό γίνεται συνέχεια αντιληπτό. Αν δεν ήξερα, θα μπορούσα να πω ότι ακούω ένα soundtrack. Όπως διαβάζω άλλωστε ο σχεδιαστής του artwork, ο Henning Wagenbreth, στην κανονική έκδοση του άλμπουμ έχει φτιάξει ένα 20σέλιδο κείμενο για ένα «space road movie» όπως το χαρακτηρίζει. Δυστυχώς στα χέρια μου έχω μια demo έκδοση, οπότε δεν μπορώ να δώσω περαιτέρω πληροφορίες. Η αποθέωση της κινηματογραφικής τους μανίας αντικατοπτρίζεται στο καλύτερο θέμα του δίσκου: το “Radioactive People” είναι μια υπέροχη σύνθεση, που την παρακολουθήσεις χωρίς ανάσα.
Συνοψίζοντας, οι Αndromeda Mega Express Orchestra, όπως σωστά διάβασα κι αλλού, σε όλη τη διάρκεια του Take Off! αποδίδουν ένα φόρο τιμής στους μουσικούς που αγαπούν. Δεν προσπαθούν να ακουστούν ευφυείς ή δεξιοτέχνες. Πιθανότατα να είναι βέβαια, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό. Η κινηματογραφική τους jazz είναι διασκεδαστική ακόμα και στις λιγότερες εμπνευσμένες τους συνθέσεις (όπως οι δύο τελευταίες), αλλά ως γνωστό αυτό δεν φτάνει. Η ανανεωτική τους όμως ματιά γέρνει την πλάστιγγα προς το μέρος τους και δικαιολογεί και τα αστεράκια τα οποία τους αναλογούν.
