Θυμάστε τον Todd Terry και το φοβερό του remix στο “Missing” των Everything But The Girl; Είναι εδώ ο Αμερικάνος, με μια αγνώστων λοιπών στοιχείων τραγουδίστρια ονόματι Tara McDonald. Θυμάστε την Angie Brown των μεγάλων 1990s επιτυχιών “Rockin’ To Myself” (με Motiv8) και “I’m Gonna Get You” (με Bizarre Inc); Βρίσκεται εδώ, δανείζοντας τα φωνητικά της στους Soul Avengerz. Θυμάστε τον χαμό που γινόταν κάποτε με τον DJ Dimitri From Paris; Το B2F presents Electra 80 όνομα μπερδεύει λίγο τα πράγματα, όμως εδώ είναι και ο Δημήτρης. Τους Planet Funk τους θυμάστε να κυνηγάνε τον ήλιο από την πατρίδα τους Ιταλία ως το #5 των βρετανικών charts στις αρχές της δεκαετίας; Κι αυτοί δίνουν το παρών, ρεμιξάροντας το “D.J.” – όπου ο Benny Benassi συναντάει τον David Bowie – και δίνοντας το δικό τους “Lemonade” στον Benassi για remix. Τον Jazzie B τον θυμάστε; Των Soul II Soul ντε! Εδώ κι αυτός, να κάνει φωνητικά για το “Roots” των Copyright, σε «πειραγμένη» εκδοχή από τον Claude Monnet. Τους Master Gee και Wonder Mike τους θυμάστε να σκαρώνουν το “Rapper’s Delight” με τους Sugarhill Gang, εφευρίσκοντας το hip hop πίσω στα 1979; Ναι, θα τους συναντήσετε κι αυτούς εδώ, να κάνουν παρέα στον Bob Sinclar για το “LaLa Song”.
Όλοι οι παραπάνω, μαζί με σχετικά νεόκοπους σαν τον Yves Larock της γκράντε επιτυχίας “Rise Up”, λογίζονται στο διπλό, δέκατο volume του Club Session της d:vision ως «οι καλύτεροι club αστέρες του κόσμου» – όσον αφορά βέβαια στο εμπορικό house, γιατί με τέτοιους ρυθμούς είναι ασφυκτικά γεμάτη η παρούσα συλλογή, διάρκειας 155 λεπτών και 55 δευτερολέπτων. Όχι, δεν πάτησα το skip ακούγοντας, αν και σε σημεία έφτασα αρκετά κοντά, όπως π.χ. με το remix 2009 στο “Some Kind Of Rush” των Booty Luv με τις «γλάστρες» Nadia Shepherd και Cherise Roberts στα φωνητικά ή με το “Get Busy” των Kid Massive feat. Elliotte Williams N’ Dure. Επίτηδες δε έφτιαξα και την πιο πάνω εισαγωγή, με τα συνεχή «θυμάστε», ώστε να τονίσω ότι η συλλογή βασίζεται σε περασμένα μεγαλεία, ανθρώπων οι οποίοι προ καιρού έχουν περάσει στη λήθη – και όχι (εντελώς) άδικα. Γιατί η house αισθητική η οποία σερβίρεται εδώ ως η φρέσκια, δυναμική πρόταση της club διασκέδασης της τελευταίας διετίας δεν είναι παρά μια αισθητική ξεφτισμένη και μπαγιάτικη, που μεσουράνησε όντως για μεγάλο διάστημα, μα πλέον επιβιώνει σε πιο περιφερειακές τροχιές. Δεν αρνούμαι βέβαια ότι στην περίπτωσή της το «επιβιώνει» σημαίνει ότι ακόμα απασχολεί πολύ κόσμο: δεν μπορείτε να φανταστείτε σε πόσα μαγαζιά της Αθήνας, ειδικά προς τα δυτικά και τα νότια, η μουσική αυτή θεωρείται ακόμα πολύ «in», δεν θέλω δε να φανταστώ τι γίνεται σε πιο επαρχιακά τοπία. Ακόμα όμως και οι πιο συμπαθείς στιγμές της οφείλουν την αίγλη τους στο παρελθόν: μου άρεσε π.χ. η διασκευή των Kay & Stoxx feat. Mary Geras στο “Ain’t Nobody”, πόσα όμως χρωστάει η απόδοσή τους στο πρωτότυπο δεν λέγεται. Ως πότε πια θα αποτελούν την εύκολη λύση τέτοια τραγούδια;
Γεγονός παραμένει ότι η μουσική house διαθέτει από τη φύση της κάτι το ευφορικό, όπως και ρυθμό ικανό να θέσει σε κίνηση ακόμα και τον πιο δύσκαμπτο – προσωπικά μάλιστα τη θεωρώ ως βασίλισσα στη dance πλευρά της electronica. Όμως, παρά τα διάφορα ενδιαφέροντα fusion που εμφανίστηκαν στην τρέχουσα δεκαετία ή την ένταξη live στοιχείων στην εναλλακτική της όχθη και παρότι στη mainstream όχθη το ενδιαφέρον του κοινού διατηρήθηκε με κάποια κλασάτα χιτάκια (π.χ. του David Guetta), τα πράγματα έχουν αναμφίβολα πέσει σε τέλμα. Ας λέει ο DJ Chevy τα δικά του στα αβοπολίτικα γραφεία, τίποτα δεν έχει ακόμα φανεί στον ορίζοντα να πάρει επάξια τη σκυτάλη από τη γαλλική house σχολή σε αισθητικό επίπεδο. Η κεκτημένη δυναμική του είδους πάντως διατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα. Και όσο συμβαίνει αυτό συλλογές σαν το Club Session Vol. 10 της d:vision θα συνεχίσουν και να βγαίνουν μα και να πουλάνε, παρότι δεν καταγράφουν παρά mainstream μανιερισμό, κουρασμένες φόρμουλες και αφόρητη κενότητα, πάντα με άλλοθι το χορευτικό του πράγματος.
