Οι Faust το έχουν ξαναποδείξει και σε αυτή τη δεκαετία ότι δεν πρόκειται για δεινοσαύρους που ανακυκλώνουν περασμένα (kraut) μεγαλεία, αλλά για μουσικούς οι οποίοι ακόμα διαθέτουν ορμή και όραμα – τσεκάρετε π.χ. τη συνεργασία με τους Dalek. Το ξαναδείχνουν δε και φέτος, με το C’ Est Com...Com...Complique, όπου μαζεύουν το πρωτότυπο υλικό από όπου γεννήθηκε το Disconnected, προτού το καταστήσουν...αγνώριστο οι Nurse With Wound με τα remixes τους. Καταθέτοντας έτσι έναν δίσκο που θα μπορούσε να στείλει σπίτι τους πολλούς νεότερους, όσους παίρνουν αψήφιστα και επιφανειακά τον πειραματισμό, θεωρώντας ότι η όποια τυχαία αλληλουχία ήχων, τα τάχα μου ατμοσφαιρικά «βουοουυυυ» και τα επίμονα drones – διότι ανακαλύψαμε και τα drones εσχάτως και έχουμε ασκήσει τη γενετήσια πράξη στα πρέκια τους – συνιστούν πειραματισμό και «προχωρημένη» πρόταση.
Στο C’ Est Com...Com...Complique οι Faust κάνουν διάφορα πράγματα, δεν ξεχνούν όμως ποτέ ότι το όλο αποτέλεσμα, όσο κι αν κάποιες φορές αφήνεται στην εντροπία, οφείλει να διαθέτει γοητεία. Γοητεία τόσο απόκοσμη σαν κι αυτή του δεκατριάλεπτου kraut rock ταξιδιού της ομώνυμης του δίσκου σύνθεσης, όσο και γήινη – ποτέ ίσως στην καριέρα τους οι Faust δεν ακούστηκαν τόσο προσγειωμένοι στην κανονικότητα όσο στο “Petits Sons Appetisants”. Η σειρά μάλιστα που οδηγεί προς τα εκεί διακρίνεται από μια συνειδητή τακτοποίηση, η οποία λειτουργεί κλιμακωτά για τα συναισθήματα του δέκτη. Στο εναρκτήριο δηλαδή “Kundalini Tremolos” χάνεσαι επί εννιά λεπτά σε drones και στις δυνατές μπασογραμμές του Jean-Herve Peron – άκουσμα αρκετά οικείο, καθώς παραπέμπει εμφανώς στο ιστορικό, πια, “Krautrock” (από το Faust IV του 1974). Εκεί λοιπόν που έχεις χαλαρώσει και προετοιμάζεσαι για μια από τα γνωστά, σε χτυπάνε άξαφνα τα μανιασμένα Γαλλικά του “Accroche A Tes Livres” – ίσως η καλύτερη στιγμή της δουλειάς. Αμέσως έπειτα, οι σκοτεινές απολήξεις του “Ce Chemin Est Le Bon” οδηγούν στις ψαλμωδίες του “Stimmen”, ίσως μόνο και μόνο ώστε να αναδυθεί ένα κοντράστ μεταξύ του απόκοσμου δέους τους και της γήινης γλυκύτητας του προαναφερθέντος “Petits Sons Appetisants”, το οποίο έπεται. Και δεν είναι το τέλος της νοητής αυτής σειράς, αφού ακολουθεί ένα εξαιρετικά καλοστημένο σήμα-καταταθέν του ήχου των Faust, το “Bonjour Gioacchino”, όπου ξαναθυμάσαι γιατί ο drummer του σχήματος Werner «Zappi» Diermaier απόκτησε τη φήμη που τον συνοδεύει στους kraut rock κύκλους, προτού τα κοπανήματά του σβήσουν σε νεο-κλασικούς απόηχους.
Φυσικά το C’ Est Com...Com...Complique δεν μπορεί να διεκδικήσει δάφνες πρωτοπορίας, γιατί όσο πειραματικό και να ηχεί σε κάποια αυτιά έχει ως βάση διαπραγμάτευσης κατακτήσεις ήδη δεδομένες, τόσο στον kraut rock χώρο, όσο και στις σχολές πειραματισμού που γεννήθηκαν από τον τελευταίο. Αλλά οι Faust δεν επαναλαμβάνουν περασμένα μεγαλεία με εύηχο τρόπο. Μπορεί να μένουν σε γνώριμα γι’ αυτούς μονοπάτια (ακόμα και όταν χρησιμοποιούν αλουμινένιους τενεκέδες σκουπιδιών ως κύμβαλα), όμως τα εξερευνούν με φρέσκια ματιά. Μπορεί ο πειραματισμός τους να φέρει τη σφραγίδα τους – διακριτή σε όσους έχουν παρακολουθήσει τους Γερμανούς – όμως η απλότητα με την οποία δίνεται, η ομορφιά με την οποία χτίζεται και η καλαισθησία που χαρακτηρίζει τα όσα τελικά διάλεξαν να συμπεριλάβουν στο νέο τους άλμπουμ, αποτελούν δείκτες εξέλιξής του. Όχι ίσως προς το διαστημικό χάος, όπως στη νεότητά τους, μα στη συμπτυγμένη και πιο μετρημένη απλότητα. Γιατί υπάρχει κι αυτή η διαδρομή σε κάποιους από τους μεγάλους καλλιτέχνες, δίνοντας την πιο αποστομωτική απάντηση σε όσους αντικρίζουν τα χρωματιστά τετράγωνα και τις μαύρες γραμμές του Piet Mondrian και αναφωνούν «σιγά, αυτό το φτιάχνω κι εγώ». Γεμίσαμε από δαύτους στην εποχή των laptop musicians, χάσαμε ή/και παραβλέψαμε τους Mondrian, με αποτελέσματα καταστροφικά για τον αισθητικό μας πήχη…
