Περί ambient ο προ-λόγος, ώστε να υποστηρίξω πως ο όρος περισσότερο παραγόμενη αίσθηση μπορεί να περιγράψει, παρά συγκεκριμένο είδος μουσικής, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται η γκλάβα μου. Η ιστοριογραφία της pop κουλτούρας έχει καταγράψει ως νονό τον κύριο Eno – πολυφορεμένες οι ιστορίες για το κρεβάτωμά του, ύστερα από ατύχημα, και την ανακάλυψη του νέου του τρόπου. Μόνο που ο Γιάννης Ξενάκης και οι Tangerine Dream (αναφέρω τυχαία μερικούς) προϋπήρξαν του Another Green World ή του Music For Airports – για να πιάσω δυο αρχετυπικούς Eno δίσκους. Δεν συμμερίζομαι, λοιπόν, τη συλλήβδην κατηγοριοποίηση νεότερων δημιουργών αυτής της αισθητικής υπό το απλουστευτικό πρίσμα μιας τέτοιας πνευματικής πατρότητας. Υπάρχει μακρύ ιστορικό συνεχές πάνω στο οποίο καθείς τοποθετείται με βάση τους προσωπικούς του κώδικες. Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και ο Eno αποτελεί τουλάχιστον σημαντικό σημείο-σταθμό της εν λόγω γραμμής – απ’ το λόγιο στο pop.
Περί ambient κι ο λόγος όμως. Με όχημα και προορισμό το Little Black Cloud του David Dando-Moore, αυτή τη φορά ως A Wake A Week στη δικιά μας Spectraliquid – μπορείτε να τον αναζητήσετε και με το αναγνωριστικό Detitrus στον κατάλογο της υπερ-φευγάτης, βερολινέζικης Ad Noiseam. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται περί ambient με «νταρκίζοντα» κύτταρα, ατμοσφαιρικούς απογόνους του σκουρόχρωμου electro, πειραματικές πλευρές, αλλά και τάσεις προς την πιο σύγχρονη κλασικότροπη/κινηματογραφική σύνθεση (άκουγε Max Richter ή Craig Armstrong για να συνεννοηθούμε – όχι ως ποιοτικό ανάλογο). Όλα τα παραπάνω υφίστανται ως παράγωγα μιας ορχήστρας δωματίου του σήμερα – ενός άνθρωπου και της τεχνολογίας δηλαδή – η οποία ομολογώ πως αρκετά μας έχει ταλαιπωρήσει με την ακατάπαυστη αναγωγή της σε καλλιτεχνική αυταξία. Όχι πως εντός μας επιφυλάσσεται ντε και καλά κάποια τέτοιου είδους ταλαιπωρία: μάλιστα έρχονται μερικές στιγμές όπου ο Moore επιδεικνύει την πρέπουσα εσωτερική δυναμική ώστε να διαφοροποιηθεί από την απλώς συνοδευτική ιδιότητα κάμποσων υφολογικά ομοίων του. Κοντοστέκομαι σ’ εκείνο το “Your Rain Isn’t My Rain” καλή ώρα, με το γυμνό του θέμα και τoν θόρυβο να το σιγοβράζει, ή στο αμέσως επόμενο “Leaves” με την ημιφωτισμένη γλύκα του, για του λόγου το αληθές.
Συνολικότερα, βέβαια, συνεχώς λαμβάνω μια έντονη ροπή προς ψυχαναγκαστικές μεθοδεύσεις τόσο στους τρόπους που ξετυλίγεται το άλμπουμ, όσο και στο ίδιο το περιεχόμενο των – φτωχών – μελωδικών ιδεών του. Δεν σου παραχωρεί ούτε καν την ψευδαίσθηση πως το ανακαλύπτεις. Αντίθετα σημαδεύει μάλλον χοντροκομμένα τις σκούρες απολήξεις των αισθητήρων σου προκειμένου να εκβιάσει συναισθήματα, επενδύοντας με ευκολία σε μια τεχνολογική μεγαλοστομία την οποία ανάγει σε μανιέρα. Το κόλπο με τα επικολυρικά drones για παράδειγμα επανέρχεται ξανά και ξανά (“I’m Always Writing Endings”, “Beginnings And Endings” κι όχι μόνο), ώστε να αυτο-απομυθοποιήσει την ίδια του την ουσία. Τελικά κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε ολόκληρο το Little Black Cloud, μιας και ούτε όσα έχει να πει σ’ αυτό ο A Wake A Week, ούτε ο τρόπος που τα λέει σε πείθουν να αφεθείς στον τεχνητό κόσμο του.
