Τώρα που έχει περάσει λίγο ο καιρός, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως το φαινόμενο MGMT ήταν ένα πραγματικά έξυπνο κόλπο. Ρίξε σε μια κατσαρόλα χιπισμό, καλοκαίρι της αγάπης, παρδαλά ρούχα, ηλεκτρονικά μπιτ και παραμορφωμένα φωνητικά. Ανακάτεψε καλά και αφού βράσει ρίξε και δυο όμορφα αγόρια, δεν ενοχλούν κανέναν. Μια καλή παραγωγή μπορεί και να αφήσει ένα άλμπουμ ικανό να τραβήξει από τα αυτιά τόσο τους νοσταλγούς των ύστερων 1960s, όσο και τους κοινωνούς της σύγχρονης electronica. Μετά την αναβίωση της σόουλ, η νεο-ψυχεδέλεια είναι ίσως η τελευταία μεγάλη δήλωση της δεκαετίας που σιγά-σιγά τελειώνει.
Από τα τέλη των 1960s φαίνεται να πηγάζει και η μουσική των Edward Sharpe & The Magnetic Zeros στο πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους Up From Below, μιας 11μελούς παρακαλώ μπάντας, η οποία ιδρύθηκε το 2007 με ηγέτη τον Alex Ebert, πρώην frontman των Ιma Robot. Ο Εbert είναι ο βασικός τραγουδιστής, με τη φωνή του να παραπέμπει σε πολλά σημεία στον David Bowie (με χαρακτηριστικότερο το “Simplest Love”) και τη φάτσα του να θυμίζει κάπως τον δικό μας Νικήτα Κλιντ. Ωστόσο τραγουδούν και οι έντεκα συμμετέχοντες στο γκρουπ, ενισχύοντας την αίσθηση της συλλογικότητας που η μουσική τους έτσι κι αλλιώς αναδύει. Το εναρκτήριο “40 Day Dream” αποτελεί ένα μικρό αριστούργημα με σπουδαία φωνητικά, ωραία μελωδία και ρυθμό που κρατιέται με παλαμάκια. Σου δίνει δε την αίσθηση ότι η μπάντα δεν παίζει σε στούντιο, αλλά σε ένα αμερικάνικο αγρόκτημα, την ώρα που καίει ο απογευματινός ήλιος. Την ίδια feel-good διάθεση διαθέτει και το υπόλοιπο άλμπουμ, με το ομώνυμο κομμάτι αλλά και το “Home” να σημαδεύουν κατευθείαν στην καρδιά. Φυσικά, από τη μέση και μετά υπάρχουν και αδιάφορα τραγούδια, που όμως δεν χαλάνε το όμορφο κλίμα και στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Το κακό είναι όμως πως οι Edward Sharpe & The Magnetic Zeros δεν παρουσιάζουν καμία απολύτως διάθεση καινοτομίας, γι’ αυτό και το ντεμπούτο τους παίρνει ένα ολόκληρο αστέρι λιγότερο σε σχέση με τη βαθμολογία των MGMT στο Avopolis. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν δημιουργηθεί τη δεκαετία του 1960. Μην παρεξηγηθούμε: τo να μη θέλει ή να μη μπορεί μια μπάντα να δώσει μια σπρωξιά στη μουσική που παίζει φέρνοντάς τη στο σήμερα δεν είναι απαραίτητα κατακριτέο. Οι μπάντες όμως που το επιχειρούν και το καταφέρνουν, είναι λογικό να παίρνουν όχι μόνο ένα αστέρι παραπάνω, αλλά και μια ξεχωριστή θέση στο τεφτεράκι μας...
