Θεωρώ τον Bill Evans τον πιανίστα που οδήγησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την υπόθεση «τρίο της jazz». Πρόκειται για έναν μουσικό τον οποίο πολύ δύσκολα θα σκεφτόταν ότι μπορεί να αγγίξει οποιοσδήποτε από τους σύγχρονους πιανίστες. Όμως, ο Brad Mehldau για παράδειγμα ή οι E.S.T. αποτελούν πολύ καλά παράδείγματα ως προς τη δυναμική που μπορεί να έχει σήμερα ένα jazz τρίο. Ο Helge Lien επιλέγει ακουστικά όργανα κι ως εκ τούτου δεν θέλει σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τους E.S.T. Ταυτόχρονα επιλέγει, σ’ αυτόν τον έκτο δίσκο του, να παίξει αυστηρά και μόνο δικές του συνθέσεις, απόφαση που τον απομακρύνει από τις συχνές επιλογές pop τραγουδιών προς ακραίο αυτοσχεδιασμό – πράγμα που κάνει πολύ συχνά ο Mehldau.
Καθώς ο Lien διαλέγει το φημισμένο στούντιο Rainbow του Oslo και τον Jan Erik Kongshaug στην κονσόλα, νομίζει κανείς ότι ενδιαφέρεται να προσεγγίσει τον ήχο της ECM. Όμως, ο Νορβηγός πιανίστας ακολουθεί τον δικό του προσωπικό δρόμο, γεμάτο από δυναμικούς αυτοσχεδιασμούς αλλά και πολλές μελωδικές στιγμές, οι οποίες αποτελούν και το πιο όμορφο μέρος του Hello Troll. Λυρισμός, νοσταλγία, μελαγχολία αλλά και απελευθέρωση ωμής ενέργειας από ένα τρίο που δείχνει να συνεννοείται πολύ καλά, τόσο στα σημεία που απαιτούν χαμηλούς τόνους, όσο και σε εκείνα όπου οι δυναμικές ανεβαίνουν.
Ο τρόπος που ο Lien αντιλαμβάνεται σε πρώτη φάση τη σύνθεση των βασικών θεμάτων και στη συνέχεια τον αυτοσχεδιασμό, σχετίζεται σε αρκετά σημεία με την οπτική του Dave Holland, άρα εξ’ αντανακλάσεως και με αυτήν του Chick Corea – με τον οποίο δούλεψε πολύ ο Holland. Σε άλλα σημεία ο Lien φέρνει στο μυαλό τον Mehldau, ίσως όχι τόσο στο παίξιμο ή τη σύνθεση, αλλά πιο πολύ στη συναρμογή του τρίο. Όπως κι αν έχει, το Hello Troll είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, ίσως – όπως έγραψε και η νορβηγική εφημερίδα Dagbladet – ο καλύτερος με αυτή τη σύνθεση οργάνων ο οποίος να ηχογραφήθηκε ποτέ από Νορβηγούς μουσικούς.
