Οι Mar αποτελούν το project του Αμερικανού μουσικού Kyle Reidy, ο οποίος κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα το ντεμπούτο του The Silence και το δεύτερο άλμπουμ του The Sound. Οι συνεργασίες του στο πρώτο του αυτό βήμα σημαντικές και μη εξαιρετέες. Μεταξύ τους, ο Samuli Kosminen των Mum, και ο Jimmy LaValle των Black Heart Procession. Μαζί δημιούργησαν έναν πολύ προσωπικό δίσκο, εσωστρεφή και σκοτεινό.
Όλα όσα αφορούν στο The Silence και στο Mar project γενικότερα, θαρρείς ότι είναι μια προσπάθεια του Reidy να ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Για αρχή, το όνομα που επέλεξε για το «group» του είναι το όνομα της μητέρας του, η οποία πέθανε πρόσφατα. Όλο αυτό το άλμπουμ βγαίνει έτσι υποτονικό, σκοτεινό, σχεδόν πένθιμο – φτάνοντας μονάχα στο τέλος σε μια αισιοδοξία, κι αυτή όμως συγκρατημένη. Με το που ξεκινάει το Silence, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ένα: Sigur Ros. Τα ορχηστρικά σημεία, οι ελάχιστοι στίχοι, η φωνή που ακούγεται σχεδόν σαν ψίθυρος, και αυτή η «ονειρική» αίσθηση την οποία σου προκαλεί το άκουσμα των Mar, συνάδουν στο να παραλληλίσεις τον δίσκο με τους Ισλανδούς post-rockers. Άλλωστε η ηχογράφηση έγινε στην Ισλανδία, με το στούντιο ηχογράφησης να είναι ουσιαστικά «δανεικό» από τους Sigur Ros, οι οποίοι αναφέρονται και πρώτοι στο ευχαριστήριο σημείωμα. Ε, μερικά πράγματα δεν είναι τυχαία.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι δομημένα απλά, χωρίς υπερβολές και στολίδια. Από το εναρκτήριο “The Silence” μέχρι το “Patience”, που ξεκινάει αργόσυρτα για να έρθει κατόπιν ένα μελωδικό πιάνο να σε παρασύρει, η περίεργη ατμόσφαιρα την οποία έχουν δημιουργήσει οι Mar δεν χάνει λεπτό τη μαγεία της. Στο “The Liar” ο ρυθμός γίνεται μάλιστα προς στιγμήν πιο δυναμικός, ίσως και επιθετικός, συνθέτοντας μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Τα υπόλοιπα κινούνται στο ίδιο προαναφερθέν μοτίβο, με ελάχιστες πινελιές φωτός να διαπερνούν το παχύ στρώμα των σκέψεων και των ερωτημάτων του Reidy. Η επιρροή του LaValle γίνεται εμφανής στο “Sigga” και στο οργανικό “Bows”, στιγμές στις οποίες βουτάμε λίγο περισσότερο στη «μαυρίλα» και τη μελαγχολία. Για το τέλος, με το “Departure”, ο Reidy αποχαιρετά τους ακροατές του, ξυπνώντας τους πολύ αργά από ό,τι μόλις βιώσανε. Σαν να έχει έρθει πλέον το πρωινό και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου να καθιστούν το Silence μια απόλαυση των μικρών ωρών της νύχτας. Η συνέχεια θα δοθεί στο Sound…
Το Silence είναι ένα άλμπουμ πολλών ακροάσεων. Δεν είναι εύκολο άκουσμα, ίσα-ίσα που κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν βαρετό και περίεργο, αν δεν του δώσουν την κατάλληλη σημασία. Καθώς οι ακροάσεις αυξάνονται, όμως, τόσο η μελαγχολική και παράξενη μουσική τρυπώνει μέσα σου και συνεχίζεις να την ακούς μέσα στο κεφάλι σου, ακόμα και όταν έχει πια έρθει το «ξύπνημα».
