Η σκοτεινή πλευρά μου αδυνατεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους ο Robyn Hitchcock έχει γνωρίσει τόσο μεγάλη επιτυχία. Μη φανταστείτε ότι ο άνθρωπος πλούτισε, αλλά έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει καμιά δεκαπενταριά – μέτριους στην πλειονότητά τους – σόλο δίσκους, καμιά δεκαριά συλλογές – από τους ίδιους και τους ίδιους δίσκους – και άλλα τόσα live – επίσης από τους ίδιους δίσκους. Ταυτόχρονα, επανεκδόσεις επί επανεκδόσεων, box sets επί box sets, συλλογές των Soft Boys, των Egyptians, των δεν ξέρω κι εγώ ποιων και άντε πάλι από την αρχή, όμως...
... η φωτεινή πλευρά μου επισκέπτεται το site του Hitchcock και βλέπει τα σχέδιά του – κάτι σαν γελοιογραφίες – και τα ποιήματά του και τα διηγήματά του και βρίσκει ότι έχει ταλέντο και όμορφες ιδέες και καλές προθέσεις αλλά...
... η σκοτεινή πλευρά μου πιστεύει ότι αυτές δεν αρκούν. Ο τύπος είχε πάντα μέτριο χιούμορ, μέτριες ιδέες, έγραφε μέτρια τραγούδια, έπαιζε μέτρια κιθάρα, έφτιαχνε μέτριες μπάντες αλλά για κάποιο λόγο, ενώ συχνά οι Άγγλοι τον έθαβαν, οι Αμερικάνοι τον συμπαθούσαν. Tα μέτρια τραγούδια του Hitchcock παίζονταν στους καλύτερους από τους μέτριους κολλεγιακούς σταθμούς και τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Από την άλλη...
... η φωτεινή πλευρά μου σκέφτεται ότι τουλάχιστον ο Robyn έκανε πάντα τη μουσική που γούσταρε να κάνει, δεν συμβιβάστηκε σε τίποτα, δεν προσπάθησε να γίνει εμπορικός, δεν θέλησε να κονομήσει, δεν ξεπουλήθηκε και στην τελική ούτε αυτός, ούτε κάποιος από τους προηγούμενους δίσκους του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «μάπα». Εντάξει...
... λέει τότε η σκοτεινή πλευρά μου, αλλά έχουμε γεμίσει από κατασκευάσματα τα οποία δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «μάπα» αλλά σπανίως αυτά κατάφεραν να αλλάξουν κάτι στη ζωή μας, έστω και το ελάχιστο – αντιθέτως η ακρόασή τους μάς έχει στερήσει χρόνο πολύτιμο και δημιουργικό.
Λίγο πριν γίνω αμετάκλητα σχιζοφρενής, οι δύο πλευρές μου, η σκοτεινή και η φωτεινή, συμφωνούν ότι το Goodnight Oslo δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός δίσκος, ότι δεν αφαιρεί τίποτα από όλα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα ο Robyn Hitchcock, ούτε όμως και προσθέτει, ότι περιλαμβάνει συνθέσεις που δεν ενοχλούν, αλλά περνούν εύκολα απαρατήρητες και ότι αυτό το ιδίωμα λέγεται μάλλον εναλλακτικό rock με φολκ διαθέσεις και punk παρελθόν.
Δεν θα χαρίσω αυτό τον δίσκο, αλλά ούτε και θα τον ξανακούσω. Επίσης το ότι παίζει κιθάρα ο Peter Buck (R.E.M.), δεν μου κάνει ούτε κρύο, ούτε ζέστη.
(Εντάξει γιατρέ μου;)
