Τι στο διάβολο είναι αυτό το αλλόκοτο πράγμα που ακούς; Ρώτησε μια φίλη, δίνοντας για λίγο βάση στη μουσική η οποία έπαιζε από τα ηχεία μου, καθώς μου εξιστορούσε τις πιο πρόσφατες «περιπέτειές» της. Και τη σκέφτηκα καθώς έκατσα να γράψω την κριτική για το Apotropaiosong Armor, γιατί κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει σε όσους δεν είχαν ποτέ ως τώρα επαφή με την Kria Brekkan: αλλόκοτο. Ίσως δε και χαζό, ανόητο.
Όμως, η Ισλανδή (κάτοικος πλέον Νέας Υόρκης) Kristin Anna Valtysdottir, η οποία κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Kria Brekkan, δεν είναι ούτε χαζή, ούτε ανόητη, ούτε και τυχαία περίπτωση. Εντάξει, δεν είναι Bjork, όμως χάραξε κι αυτή τη δική της πορεία στο electronica τοπίο (folktronica αν επιμένετε σε ανούσιες ταμπέλες), τόσο ως frontwoman των Mum, αλλά και με τις λιγότερο γνωστές της δουλειές ως μέλος των Storsveit Nix Noltes, σε ντουέτο με τον σύζυγό της Avey Tare ή ως σόλο καλλιτέχνης – έχοντας μάλιστα και συνεργασίες με Animal Collective και Belle And Sebastian. Και σε αυτή τη μόλις 17 λεπτών ανεξάρτητη κυκλοφορία επιμένει να διασχίζει έναν πολύ προσωπικό ορίζοντα, γνώριμο μόνο αν γνωρίζεις τις περιπέτειές της με τους Mum. Το πού όμως τον πάει αυτό τον ορίζοντα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν του λείπει η μαγεία.
Η Kria Brekkan διατηρεί και στη σόλο καριέρα της αυτό το χαρακτηριστικό ύφος που καθιέρωσε και τους Mum. Ευρισκόμενη δηλαδή κάπου μεταξύ παιδικού τραγουδιού και πειραματικής electronica, αναζητά κρυμμένους – αταβιστικούς σχεδόν – κώδικες αθωότητας, τους οποίους και φιλοδοξεί να παντρέψει με μια σαφώς avant-garde αισθητική. Σε αυτό είναι απολύτως συνεπής και δεν έχει πάψει μάλιστα να ψάχνει πώς θα το διευρύνει κι άλλο, αντί να αναπαύεται σε δάφνες ιδιαιτερότητας. Αλλά, παρόλο που εντελώς προσωπικά μου άρεσε το Apotropaiosong Armor και το έπαιξα πολλές φορές στο repeat, ως κριτικός νομίζω πως βρίσκει τη δημιουργό του να αυτο-εγκλωβίζεται. Παρά δηλαδή την έκδηλη ομορφιά στιγμών όπως το “Solush” ή το “Giddy Walks Through Sand Without Skin On” και παρά το προσωπικό μου γούστο για μια τέτοια μελωδική προοπτική, εδώ νιώθεις περισσότερο να κρυφοκοιτάζεις σε ένα εργαστήρι μισοτελειωμένων ιδεών και πρόχειρων σχεδιασμών, παρά στην επόμενη «πίστα» όπου ίσως μπορεί να μεταβεί η ιδιαίτερη αισθητική των Mum – και κατ’ επέκταση της Valtysdottir. Παρά όμως τη μάλλον αρνητική αυτή κρίση, δεν μπορώ παρά να της βγάλω το καπέλο που επιμένει να το σκαλίζει, ελπίζοντας σε πιο εποικοδομητικά και ολοκληρωμένα πονήματα στο μέλλον.
